Iguman Vićentije (Jovanović)
Vićentije (Jovanović) (živeo i umro u 18. veku) bio je iguman manastira Ravanice i Ljubostinje.
Najpre se pominje kao ravanički,[1] a od 1770. kao ljubostinjski iguman, koji je od turskih vlasti 1784. godine skrivao nekolicinu austrijskih oficira, obukavši ih kao manastirske sluge.[2] Postoji pisani podatak da je već tada iguman Vićentije bio austrijski penzioner, i da je godišnje primao 25 dukata iz petrovaradinske vojne kase.[2] Međutim, iako penzionisan, i dalje je upravljao Ravanicom, a zatim i Ljubostinjom. Takođe, postoji zapis da je Jovanović od austrijskog cara (ponovo) zatražio penziju. Napravljen je 18. juna 1791. godine, u Ilirskoj dvorskoj deputaciji, kada su desetorica sveštenika izneli svoje zasluge zbog kojih su verovali da zaslužuju penziju.[3]
Naime, Vićentije Jovanović govorio je pred komisijom o tome kako je u Ljubostinji od 1781. do 1788. godine čuvao i starao se o austrijskim oficirima i špijunima.[2] Početkom aprila 1788. u Ljubostinju je došao Koča Anđelković, koji je proklamacijom pozvao narod na oružje i u bunu.[4] On je pohvalio igumana Vićentija, zbog njegove pomoći u snabdevanju boraca hranom, pićem i preobukom, i zbog podsticanja bratstva da se aktivno pridruže ustanicima.[2] Posle bitke oko Ljubostinje iste godine, Turci su iz osvete spalili manastir prvih dana maja, a monasi su se razbežali po šumi.[5] Vićentije i Makarije uspeli su da se domognu manastira Hopovo u Sremu.[3] Tu su se okupili sa drugim monasima, te su izašli pred cara, priznajući da su učestvovali u Kočinoj buni.
Pored Vićentija, koji je jedini bio iguman, i njegovog ljubostinjskog sabrata Makarija, to su bili i:[3]
- Isaija (Jovanović), nastojatelj Drače
- Joanikije (Đorović), iz Kalenića
- Josif (Vukašinović), iz Kalenića
- Spiridon (Vujanović), iz Kalenića
- Rafailo (Milićević), iz Voljavče
- Mitrofan (Joakimović), iz Voljavče
- Leontije (Stanojević), iz Rakovice
- Dionisije (Nikodimović), iz Vraćevšnice
Vidi još
[uredi | uredi izvor]Reference
[uredi | uredi izvor]- ^ Mišić, Ječmenica 2014, str. 144.
- ^ a b v g Mišić, Ječmenica 2014, str. 145.
- ^ a b v „Svetonikolajevski manastir” (PDF). Eparhija šumadijska. Pristupljeno 9. 3. 2022.
- ^ Mišić, Ječmenica 2014, str. 146.
- ^ Mišić, Ječmenica 2014, str. 202.
Literatura
[uredi | uredi izvor]- Mišić, Siniša; Ječmenica, Dejan (2014). Kneginja Milica — Monahinja Jevgenija i njeno doba (PDF). Filozofski fakultet Beograd. ISBN 978-86-918433-0-4. Arhivirano iz originala (PDF) 01. 04. 2022. g. Pristupljeno 21. 2. 2022.
