Komparativno istorijska istraživanja

Komparativno istorijska istraživanja je metoda društvenih nauka koja ispituje istorijske događaje u cilju stvaranja objašnjenja koja važe van određenog vremena i mesta, bilo direktnim poređenjem sa ostalim istorijskim događajima, stvaranjem teorije ili upućivanjima do danas. Generalno, to podrazumeva poređenja društvenih procesa preko vremena i mesta. Poklapa se sa istorijskom sociologijom. Iako su discipline istorije i sociologije uvek bile povezane, povezivane su na različite načine u različitim vremenima (pogledajte 'Glavni istraživači' dole). Ovaj oblik istraživanja mogu koristiti bilo koja od nekoliko teorijskih orijentacija. Odlikuje se po vrstama postavljenih pitanja, bez korišćenja teorijskih okvira (pogledajte 'Ilustracije' ispod).

Glavni istraživači

Neki analitičari su ustanovili tri talasa istorijskog komparativnog istraživanja. Prvi talas istorijskog komparativnih istraživanja tiče se pitanja kako društvo postaje moderano, na osnovu individualne i racionalne akcije, sa tačnom definicijom širokih variranja. Neki od glavnih istraživača u ovom modelu bili su Aleksis de Tokvil, Karl Marks, Emil Dirkem, Maks Veber i V. E. B. Du Bois. Drugi talas je reagovao na uočeno neistorijsko telo teorije i nastojao da pokaže kako društveni sistemi nisu bili statični, već se vremenom razvijala. Poznati autori ovog talasa su: Barington Mur, Teda Skočpol, Čarls Tili, Majkl Man i Mark Guld. Neki su stavili školu Anala i Pjera Burdjea u ovu opštu grupu, uprkos njihovim stilskim razlikama. Sadašnji talas istorijskog komparativnog istraživanja sociologije je često, ali ne i isključivo poststrukturalan u svojoj teorijskoj orijentaciji. Uticajni sadašnji autori su Džulija Adams, Ana Laura Stoler, Filip Gorski i Džejms Mahoni.

Metode

Postoje četiri glavne metode koje koriste istraživači za prikupljanje istorijskih podataka. To su arhivski podaci, sekundarni izvori, korišćenje evidencije i sećanja. Arhivski podaci, ili primarni izvori, su obično resursi na koje se istraživači oslanjaju. Arhivski podaci uključuju službena dokumenta i ostale predmete koji bi se našli u arhivi, muzeju itd. Sekundarni izvori su radovi drugih istoričara koji su pisali istoriju. Evidencije predstavljaju niz statističkih i drugih vrsta podataka, kao što su podaci popisa, registar broda, imovinski papiri itd. Na kraju sećanja uključuju izvore kao što su autobiografije, memoari ili dnevnici.

Postoje četiri faze za sistematske kvalitativne komparativne istorijske studije: (1) razvijanje premise istrage, identifikacija događaja, koncepta itd., koji mogu da objasne fenomene; (2) birinje slučaja (lokacije - države, regiona) za ispitivanje ; (3) korišćenje, što je Teda Skočpol nazvala "tumačenja istorijske sociologije" i ispitivanje sličnosti i razlika; i (4) na osnovu prikupljenih informacija, predlaganje uzročnog objašnjenja za fenomen.

Ključna pitanja u postupcima za istorijsko komparativno istraživanje potiču iz nepotpune prirode istorijskih podataka, složenosti i skali socijalnih sistema, kao i prirode pitanja. Istorijski podaci su težak skup podataka za rad zbog više faktora. Ovaj set podataka može biti veoma pristrasan poput dnevnika, memoara, pisama gde su svi pod uticajem ne samo lica koje ih piše, pogleda te osobe na svet, već takođe može biti povezan sa socio-ekonomskim statusom te osobe. Na ovaj način podaci mogu biti korumpirani / iskrivljeni. Istorijski podaci bez obzira da li mogu ili ne mogu biti pristrasani (dnevnici protiv zvaničnih dokumenata) vremenom postaju ranjivi. Vreme može da uništi krhki papir, mastilo bledi dok ne postane nečitko, ratovi, ekološke katastrofe mogu uništiti sve podatke a posebne interesne grupe mogu da unište masovne količine podataka koji imaju određenu svrhu u vreme kad su živeli itd. Stoga, podaci su naravno nepotpuni i mogu doneti društvenim naučnicima mnogo prepreka u istraživanju. Često su istorijska komparativna istraživanja prostrane i široke istraživačke teme poput pitanja kako se demokratija razvijala u tri specifične regije. Praćenje razvoja demokratije je težak zadatak za jednu zemlju ili region a kamoli tri. Ovde je razmera socijalnog sistema, koji se pokušava proučavati, ogromna ali i složenost je ekstremna. U okviru svakog slučaja postoji više različitih socijalnih sistema koji mogu da utiču na razvoj društva i njen politički sistem. Faktori moraju biti odvojeni i analiziraju se tako da se uzročnost može postići. To je uzročnost koja nas dovodi do još jednog ključnog pitanja u postupcima za komparativno istorijska istraživanja, priroda pitanja koja se postavljaju nastoji da predloži uzročno-posledične veze između skupa varijabli. Određivanje uzročnosti samo po sebi je težak zadatak; zajedno sa nepotpunom prirodom istorijskih podataka i složenošću i skalom socijalnih sistema koji se koriste za ispitivanje uzročnosti, zadatak postaje još veći izazov.

Prepoznavanje karakteristika

Tri pitanja prepoznavanja postoje kod istorijskih komparativnih istraživanja i to su uzročne veze, procesi tokom vremena i poređenja. Kao što je već pomenuto uzročni odnosi se teško podržavaju iako smo napravili uzročno-posledične pretpostavke. Postoji pet kriterijuma koji moraju biti ispunjeni kako bi imali uzročnu vezu. Od pet prva tri su najvažnija: povezanost, vremenski red i autentičnost. Povezanost se odnosi na dve varijable; promena jedne varijable odnosi se i na promenu druge promenljive. Vreme se odnosi na činjenicu da mora biti dokazano da je do uzroka (nezavisna promenljiva) prvo došlo i da je do efekta (zavisna varijabla) došlo potom. Autentičnost kaže da povezanost između dve varijable nije posledica treće promenljive. Poslednja dva kriterijuma su: identifikovanje uzročno-posledičnih veza mehanizmom – kako se smatra da je došlo do veze / povezanosti između promenljivih – i kontekst u kojem se odvija ova povezanost. Deterministički uzročni pristup zahteva da u svakoj studiji, nezavisne i zavisne varijable imaju povezanost a da u okviru te studije svakom slučaju (nacija, regiona) nezavisna varijabla ima uticaj na zavisne varijable. Džon Stjuart Mil je osmislio pet metoda za sistematsko analiziranje zapažanja i izradu tačnije pretpostavke o uzročnosti. Milove metode govore o ; direktnoj metodi slaganja, metodi razlike, zajedničkoj metoda saglasnosti i razlika, metodi ostataka i načinu pratećih varijacija. Milove metode su obično najkorisnije kada je u pitanju uzročna veza za koju se već sumnja i stoga može biti sredstvo za otklanjanje drugih objašnjenja. Neki metodolozi tvrde da Milove metode ne mogu pružiti dokaz da varijacije u jednoj promenljivoj izazvaju varijacije druge promenljive.

Teda Skočpol

Teškoće

Postoji nekoliko teškoća sa kojima se suočavaju istorijska komparativna istraživanja. Džejms Mahoni, jedan od aktuelnih vodećih ličnosti u istorijskom komparativnom istraživanju, identifikuje nekoliko njih u svojoj knjizi "Komparativna istorijska analiza u društvenim naukama". Mahoni naglašava ključna pitanja kao što su koliko se mikronivo studija može ugraditi u makro nivo istorijskog komparativnog istraživanja, pitanja zrela za istorijsko komparativno istraživanje koja se daju prevideti, kao što je pravo, i da li treba da se pristupi istorijskom komparativnom istraživanju kao nauci ili kao istoriji. Ovo je jedna najčešćih debata danas, često se raspravlja između Tede Skočpol koja staje na stranu istorijskog pristupa i Kisera i Hektera, koji su zagovornici naučnog pogleda kojim treba tražiti opšte uzročne principe. I Kiser i Hekter koriste modele u okviru teorije racionalnog izbora za njihove opšte uzročne principe. Istorijski istraživači su im se suprotstavili (Skočpol, Sumers i drugi) i tvrde da Kiser i Hekter ne ukazuju na mnoge druge verodostojne opšte teorije, i na taj način čini se kao da im je zalaganje za opšte teorije zapravo zalaganje za njihovu željenu opštu teoriju. Oni takođe pominju i druge kritike korišćenja teorije racionalnog izbora u istorijskom komparativnom istraživanju.

Uloga opšte teorije

U poslednjih nekoliko decenija istorijski komparativni istraživači su raspravljali o pravoj ulozi opšte teorije. Dvojica glavnih učesnika u ovoj debati bili su Edgar Kiser i Majkl Hekter. Oni su tvrdili da je važno koristiti opštu teoriju kako bi mogli testirati rezultate istraživanja koja su rađena. Oni ne tvrde da je jedna konkretna teorija bolja od one druge i da samo tu teoriju treba koristiti. Njihova izabrana teorija je racionalni izbor. Jedan od glavnih problema je što svako ima drugačiji koncept o tome šta je teorija i šta čini nešto teorijom. Neki od njihovih protivnika smatraju da se svaka teorija može testirati a oni tvrde da neke ne mogu biti. Kiser i Hekter ne priznaju da je ovo rastuća oblast i da se njihova perspektiva može promeniti u budućnosti.

Ilustracije

Komparativno-istorijski metod može da se razjasni sa skorašnjim i veoma cenjenim primerom. U Porodičnoj državi, Džulija Adams poziva se na oba originalna arhivska rada i sekundarne izvore da analizira kako se trgovačke porodice takmiče sa plemićkim porodicama za uticaj u ranom modernom dobu Holandske republike. Adams tvrdi da su ta takmičenja proizvodi političkih institucija koje su postojale u modernoj holandskoj državi. Ona često pominje Englesku i Francusku, ali je glavna tema holandska država. Adams ispituje ono što su ranije sociolozi govorili o formaranju države u svetlu holandskog slučaja, pronalazi da ima presudnih elemenata u holandskoj državi, kao patrijarhalna struktura u vladajućim porodicama, koja se ne pominje u ranijim teorijama. Adams se oslanja na feminističku teoriju, koja nije prvobitno namenjena da objasni formiranje moderne države, da stvori proširenu teoriju o tome kako se dolazi do moderne države. Ovo je ilustracija koliko uporedno-istorijska analiza koristi slučaje i teorije zajedno.

Izvori

• J. Adams, E.S. Clemens, and A.S. Orloff. 2005. Remaking Modernity: Politics, History, and Sociology. Duke University Press
• Democracy In America. 1969 [1835-40]. Trans. George Lawrence. Perennial Classics.
• Economy And Society: An Outline of Interpretive Sociology. 1968 [1922]. Ed. Guenther Roth and Claus Wittich. University of California Press.
• States and Social Revolutions: A Comparative Analysis of France, Russia, and China. 1979. Cambridge University Press.
• Revolution in the Development of Capitalism: The Coming of the English Revolution. 1987. University of California Press.
• P. Bourdieu. 1988 [1984]. Homo Academicus. Trans. Peter Collier. Stanford University Press.