Komunistička država
Komunistička država, u popularnoj upotrebi, je država sa tipom vlade koju sačinjava jednopartijska vladavina ili vladavina dominantne partije od strane Komunističke partije ili Socijalističke partije i profesionalne orijentacije prema ideologiji lenjinizma ili marksizma-lenjinizma kao načelni vodič države. Teoretski, „komunistička država“ predstavlja contradictio in terminis, kako je komunističko društvo definisano od strane i marksistista i anarho-komunistista da je u svom načelu bez države i da ne bi moglo da postoji ni u jednoj jedinoj državi.[1] Sa ove perspektive, marksističko-lenjinistička država je više odgovarajuća nego primenjiva.
Kako god, ove države ustavno predstavljaju sebe kao socijalističke države. One ne poriču činjenicu da je njihova vladajuća partija komunistička, ali pre zato što one ne smatraju sebe komunističkim društvom trenutno. Umesto toga, oni se ustavno identifikuju kao socijalističke države ili radničke države. Osnovni cilj ovih država, koji takođe objašnjava njihov zvaničan naziv, jeste da vodi njihove uzorne države u proces konsturisanja socijalizma, konačno vodeći ka komunizmu.
Kroz istoriju, „komunistička država“ odnosila se na sistem gde je javno vlasništvo i centralizovano planiranje svih ili većine vidova produkcije od strane države koju vodi komunistička partija smatrano je neophodnim za buduće intrese radničke klase; danas, komunističku državu takođe, i umesto toga, savremene države Kina i Vijetnam, gde na čelu države stoji komunistička partija uporedo sa mešovitom ekonomijom. Prema marksizmu-lenjinizmu, država je alat u rukama vladajuće klase, koja je ju socijalističkom društvu radnička klasa. Prema lenjinistima, radnička država je država radničke klase.
Komunističke države mogu da imaju nekoliko legalnih političkih partija, ali komunističkoj partiji je obično garantovana posebna dominantna uloga u vladi,[2] često putem statuta ili pod okriljem ustava. To za posledicu ima da institucije države i komunističke partije postanu beskrajno upletene, kao npr. u razvoju paralelnih institucija.
U 20. veku, većina komunističkih država je usvojila planirane ekonomije. Ipak, bilo je izuzetaka: Sovjetski Savez tokom 1920-ih i kasnih 1980-ih i Jugoslavija nakon Drugog svetskog rata dozvolile su ograničena tržišta i stepen radničkog samoupravljanja, dok u Kini, Vijetnamu i Laosu su predstavljene dugoročne tržišne reforme nakon 1980-ih. U 21. veku, Kina i Vijetnam su dozvolile razvoj mešovite ekonomije.
Fundamentalni koncepti komunističke države često skreću sa originalnih socio-ekonomskih ideologija od kojih su se razvile. Kao rezultat, mnogi sledbenici ovih ideologija često se protive političkim sistemima zajednički povezani sa ovim državama. Na primer, disidentni komunisti, kao što su trockisti su se često protivili komunističkim državama 20. veka, tvrdeći ili da oni nemaju ništa sa ”pravim“ komunizmom ili da je ideologija takvih država dostigla granicu neopozive korupcije.
Izvori[uredi | uredi izvor]
- ^ "N.I. Bukharin and E. Preobrazhensky in The ABC of Communism write "In a communist society there will be no classes. But if there will be no classes, this implies that in communist society there will likewise be no State." See also State and Revolution by Lenin, chapter 5.4 "The Higher Phase of Communist Society"
- ^ "The first defining feature of a Communist system is the monopoly of power of the Communist Party" : Archie Brown, The Rise and Fall of communism, Vintage Books, 2009, str. 105
Vidi još[uredi | uredi izvor]
| Državne | |
|---|---|
| Ostale | |
