Lingvonim
Lingvonim (lat. lingua — „jezik”; grč. ὄνομα [ónoma] — „ime”) ili glotonim (lat. γλῶττα — „jezik”; grč. ὄνομα [ónoma] — „ime”) stručni je lingvistički termin za izraz kojim se označava naziv nekog jezika ili jezičke porodice. U lingvonime spadaju nazivi svih vrsta jezika, počevši od naziva za pojedinačne prirodne jezike i šire jezičke porodice, preko naziva za posebne znakovne jezike, do naziva za razne veštačke i programske (računarske) jezike. U širem smislu, u lingvonime spadaju i dijalektonimi, odnosno nazivi za jezičke dijalekte, uključujući i nazive za supradijalekte (narečja) i subdijalekte (lokalne govore).[1][2][3]
Osnovni oblici[uredi | uredi izvor]
Lingvonimi prirodnih jezika i jezičkih porodica mogu se izvoditi iz naziva pojedinih naroda, odnosno grupe naroda. Na primer, lingvonim srpski jezik izveden iz naziva za srpski narod, a termin slovenski jezici predstavlja lingvonim koji je izveden iz opšteg naziva za slovenske narode. Svi takvi lingvonimi, koji su izvedeni iz etničkih odrednica za određeni narod ili grupu naroda, nazivaju se etnolingvonimima.
Lingvonimi mogu biti izvedeni i iz geografskih naziva. Tako je, na primer, lingvonim indoevropski jezici izveden iz naziva za Indijski potkontinent i Evropu. Mnogi lingvonimi koji imaju funkciju dijalektonima izvedeni su upravo iz lokalnih toponima, a najčešće iz regionalnih horonima, tako da su nazivi jezičkih dijalekata (uključujući supradijalekte i subdijalekte) po pravilu izvedeni iz naziva raznih geografskih ili istorijskih oblasti. Na primer, termin zetsko-raški dijalekat izveden iz oblasnih naziva Zete i Raške. Svi takvi lingvonimi, koji su izvedeni iz raznih toponima, nazivaju se topolingvonimima.
Osim etnolingvonima i topolingvonima, postoje i oblici lingvonima koji nisu izvedeni iz etnonima ili toponima, već iz drugih pojmova. Na primer, nazivi za tri narečja (štokavsko, čakavsko i kajkavsko) izvedeni iz upitnih zamenica „što”, „ča” i „kaj”.
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Auburger, Leopold (2011). „O serbokroatističkom degradiranju glotonima hrvatski”. Jezik: Časopis za kulturu hrvatskoga književnog jezika. 58 (1): 1—6.
- Boйovič, Draga I. (2019). „Эvolюciя lingvonima Crnogorski jezik: Sociolingvističeskiй i obrazovatelьnый rakursы”. Filologičeskie nauki: Naučnыe dokladы vыsšeй školы (1): 3—8.
- Brborić, Branislav (2001). S jezika na jezik: Sociolingvistički ogledi. Beograd: Centar za primenjenu lingvistiku.
- Vinogradov, Viktor A. (2015). „Lingvonim, эtnonim, toponim i genetičeskaя klassifikaciя яzыkov”. Lingvistika načala XXI veka. Sankt-Peterburg: Voennый institut. str. 7—18.
- Golec, Boris (2017). „Širenje hrvatskog etnonima i lingvonima na slovensko stanovništvo današnje istočne Slovenije između 16. i početka 19. stoljeća i njihovo iščeznuće”. Radovi Zavoda za hrvatsku povijest. 49 (1): 127—147.
- Ilić-Marković, Gordana (2016). „Kaži mi kaži, kako da te zovem! Uticaj jezičke i školske politike Beča na reforme i naziv(e) srpskog jezika od 17. veka do danas”. Za i protiv Vuka. 2. Beograd: Službeni glasnik. str. 103—145.
- Joković, Miroljub (2000). „Srpska filološka bespuća”. Raška: časopis za književnost, umetnost, nauku i kulturu. 34-35: 74—96.
- Kovačević, Miloš (2000). „Šta je to i kuda ide srpski jezik”. Raška: časopis za književnost, umetnost, nauku i kulturu. 34-35: 29—46.
- Kovačević, Miloš (2000). „Srbistika i status takozvanog bosanskog jezika”. Raška: časopis za književnost, umetnost, nauku i kulturu. 34-35: 55—68.
- Kovačević, Miloš (2015). „Srpska politička pripomoć promociji tzv. bosanskog jezika” (PDF). Uzdanica: Časopis za jezik, književnost i pedagoške nauke. 12 (1): 63—76.
- Kordić, Snježana (2010). Jezik i nacionalizam (PDF). Zagreb: Durieux.
- Krestić, Vasilije (1991). „O nazivu jezika u prošlosti Hrvatske”. Zbornik o Srbima u Hrvatskoj. 2: 225—258.
- Reljić, Mitra (2009). „O nacionalnom imenu i preimenovanju jezika Bošnjaka/Muslimana (Srpski jezik kao bosanski u Prizrensko-šarplaninskoj oblasti)” (PDF). Zbornik Matice srpske za slavistiku. 75: 39—52.
- Marojević, Radmilo (2011). „Srpska politika o etnosu, jeziku, književnom standardu i pismu” (PDF). Nauka i politika. Filološke nauke (ur. Miloš Kovačević). knj.5 (t.1): 7—49.
- Čigoja, Brankica (2003). „Nazivi književnog jezika u dijahronoj perspektivi”. Terminološka standardizacija lingvističkog opisa savremenog srpskog jezika. 1. Beograd: Međunarodni slavistički centar. str. 289—294.
- Čigoja, Brankica (2011). „Nazivi srpskog književnog jezika od najranijih vremena do 1850. godine”. Srpski kao strani jezik u teoriji i praksi: Zbornik radova. 1. Beograd: Filološki fakultet. str. 121—130.