Medo Pucić

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Medo Pucić
Lični podaci
Datum rođenja(1821-03-12)12. mart 1821.
Mesto rođenjaDubrovnik, Austrijsko carstvo
Datum smrti30. jun 1882.(1882-06-30) (61 god.)
Mesto smrtiDubrovnik, Austrougarska
ObrazovanjeUniverzitet u Padovi

Medo Pucić (Dubrovnik, 12. mart 1821 — Dubrovnik, 30. jun 1882) bio je srpski književnik, naučnik i političar iz Dubrovnika.[1][2] Pripadao je plemićkom rodu Pucić i bio je jedan od najpoznatijih dubrovačkih Srba katolika iz 19. veka.

Biografija[uredi | uredi izvor]

Rođen je 12. marta 1821. u Dubrovniku, od oca Marka Pucića i majke Mandalijene Bundicere, u jednoj od poslednjih plemićkih porodica, poreklom iz Hercegovine, srpskog roda. Austrijsko plemstvo je dodelio car Leopold, Matiji Puciću i njegovim potomcima, i to grofovski naslov sa pridevom „zagorski“, 1688. godine. U domaćoj literaturi nekada se pominje titula knez, a nekada grof, uz njegovo ime. Godine 1858. vidi se korica njegove knjige šta je sve bio: "knez Medo Pucić, vlastelin dubrovački, graf zagorski, vitez joanitski, komornik Nj:K. veličanstva španskog mladenca Vojvode od Parme, član Rimske Akademije od Kvirita i carskog i kraljevskog Bečkog Društva za istraživanje i sačuvanje starina".[3] Nije se ženio, niti imao poroda. Brat mu je bio Niko Pucić.

Prava je završio u Beču. Bio je komornik na dvorovima u luci Parmi, neko vreme proveo u Zagrebu. Često je putovao po mnogim zemljama Evrope. Kao učenik Jana Kolara bio pristalica panslovenskih ideja.

Bio je vaspitač mladog kneza Milana Obrenovića[2] u Beogradu, u periodu 1868-1874.

Vladimir Ćorović ga pominje u svojoj „Istoriji srpskog naroda“ i kaže da je bio „čovek čestit i dobronameran ali prilično komotan“.

Poeziju je počeo pisati 1840. godine. Prvi stihovi su mu bili lirski i romantičarski, zatim se njegov stil sve više približavao narodnom.

Njegova najznačajnija dela su:

  • „Slovjanska antologija iz rukopisah dubrovačkih pjesnikah“, 1844.
  • „Talijanke“, 1849. (elegije)
  • „Spomenici srpski od godine 1395. do 1423.", knj. I, Beograd 1858.
  • „Spomenici srpski od godine 1395. do 1423.", knj. II, Beograd 1862.
  • „Pjesme“, 1862. i 1879.
  • „Karađurđevka“ 1864.

Njegove dve pesme su ušle u poznatu „Antologiju srpskog pesništva“ (priredio Miodrag Pavlović), to su pesme More i Život.

Zapazio je talenat mladog slikara Vlaha Bukovca i savetovao ga da pođe u Pariz na dalje školovanje.

Svoje stihove je pisao i na italijanskom jeziku i bavio se prevođenjem na italijanski, npr. preveo je delove Gundulićevog „Osmana“. Za dela na italijanskom koristio je potpis Orsatto Pozza.

Poslednjih 10 godina života je proveo u Dubrovniku baveći se poezijom, istorijskim studijama i publicistikom. U Dubrovniku pored morske obale postoji šetalište Meda i Nika Pucića.[4]

Umro je 30. juna 1882. u Dubrovniku.

Literatura o životu i delu Mede Pucića[uredi | uredi izvor]

  • Anonim: Medo knez Pucić, Slovinac, br. 23, 1882. pp. 137–159.
  • Franja Marković: Knez Medo Pucić, Rad JAZU, knj. 67, Zagreb 1883. pp. 125–206;
  • Danilo Živaljević: Medo Pucić, Kolo, Beograd 1902, IV/1. pp. 30–42;

Galerija[uredi | uredi izvor]

  • Korice druge knjige Spomenika srpskih (1862)
    Korice druge knjige Spomenika srpskih (1862)
  • Naslovna strana zbirke pesama Pjesme Meda Pucića (1879)
    Naslovna strana zbirke pesama Pjesme Meda Pucića (1879)

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ Ivo Banac: The Confessional Rule and the Dubrovnik Exception: The Origins of the Serb-Catholic Circle in Nineteenth-Century Dalmatia
  2. ^ a b Milisavac, Živan, ur. (1984). Jugoslovenski književni leksikon (2. izd.). Novi Sad: Matica srpska. str. 675. 
  3. ^ Medo Pucić: "Spomenici srpski od godine 1395. do 1423. godine", Beograd 1858. godine
  4. ^ Matić, Đorđe (2021-03-12). „Dubrovački pjesnik Medo Pucić, jedan od posljedjnih znamenitih Srba katolika”. P-portal (na jeziku: srpski). Pristupljeno 2023-01-27. 

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Медо_Пуцић&oldid=25909655”