Moinvinidi, Radanzvinidi i Nabavinidi
Moinvinidi, Radanzvinidi[1]/Ratanzvinidi i Nabavinidi (lat. Moinvinidi, Radanzvinidi/Ratanzvinidi, Nabavinidi) latinska su imena lužičkosrpskih plemena, koja su živela na severu današnje Bavarske[1] (izvan linije kompaktnog lužičkosrpskog područja[2]) — na Majni, Rednicu i Nabu, odatle odgovarajuća imena. Lužičkosrpska imena ovih plemena nije poznata.[3]
U poveljama nemačkih kraljeva i knezova 8—10. veka nazivi Winidi, Winades i drugi su se odnosili na Slovene (Moin-Vinidi, Rotanz-Winidi). U dokumentima 10. i 11. veka toponimi su povezani sa Venedima: Nabawinida (863), Winidesheim (889), Adalharteswineden (905), Walahrames-Winida (908), Bisenwinda (932), Winithiscunburg (936), manastir Winethahusum (937, 999), Wolfereswiniden (979), područje Winidon (979), Winediscun Salebizi (1036) i drugi.[4]
Prema poveljama 8. i 9. veka, Moinvinidi i Ratanzvinidi su bili Sloveni, koji živeli na gornjoj Majni i njenim pritokama — Rednicu, Pegnicu i Recatu — na području terra Sclavorum, regio Sclavorum.[a] U 9. veku za njih su izgrađene crkve, a 1007. godine je osnovana posebna biskupija u Bambergu (lat. ut paganismus Sclavorum destrueretur et christiani nominis memoria perpetualiter inibi сеlebris haberetur — „da je poganstvo Slovena svrgnuto i da bi svi hrišćani sačuvali sećanje na poznate ljude na mestu”). Većina stanovništva ove biskupije je bila slovenska.[5]
Godine 740/748. bavarski vojvoda Odilo severoistočno od Regenzburga osnovao je manastir Kaminster (sada grad Kam). Godine 741. Bonifacije je osnovao biskupiju u Vircburgu: istočni Franci i Sloveni su morali da plate desetinu: prema tome ovi Sloveni su politički i crkveno pripadali Franačkoj državi. Do 826/830 . godine ovde je izgrađeno 14 crkava.[1]
Napomene[uredi | uredi izvor]
- ^ Vidi: povelje pape Zaharija od 751. godine, Ludviga od 846. godine, Arnulfa od 889. godine, Henrika I od 923. godine, Otona III od 993. godine; „Život sv. Bonifacija” Vilibalda i Ottona III ot 993 goda Zatem «Žitie sv. Bonifaciя» (8) Vilibalьda i Fuldski anali.
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b v Kos, Janko (1996). Zbornik Brižinski spomeniki. Ljubljana: Slovenska akademija znanosti in umetnosti. str. 30—31.
- ^ Neustupný, Jiří (1946). Pravěké dějiny Lužice. Praha: Společnost prátel Lužice. str. 97.
- ^ Neustupný, Jiří (1946). Pravěké dějiny Lužice. Praha: Společnost prátel Lužice.
- ^ Pasternak, Яroslav (1976). Rannі slov'яni v іstoričnih, arheologіčnih ta lіngvіstičnih doslіdžennяh (PDF). str. 79—80.
- ^ Vidi: deo III „Zapadni Sloveni”, XII poglavlje „Prolaz Slovena u zapadnu Nemačku”: Niderle, L. (1934). Slovanske starožitnosti. Prag.