Nemački lovački terijer

Nemački lovački terijer

Nemački lovački terijer
Drugi nazivi	Deutscher Jagdterrier Jagdterrier German Jagdterrier German Hunting Terrier German Hunt Terrier
Poreklo	Nemačka
Osobine Težina Mužjak 9-10 kg Ženka 7,5-8,5 kg Visina Mužjak 33-40 cm Ženka 33-40 cm Dlaka Čvrsta. Boja Crna, tamnosmeđa ili sivkastocrna sa riđim paležom na obrvama, njušci, grudima i korenu repa.
Klasifikacija / standardi FCI Grupa 3 terijeri, Sekcija 1 veliki/srednje veliki #103 AKC FSS The AKC Foundation Stock Service (FSS) is an optional recording service for purebred dogs that are not yet eligible for AKC registration. ANKC Grupa 2 (terijeri) standard NZKC terijer standard UKC terijeri standard
Napomene	AKC nema svoj standard i umesto toga se vezuje za standard FCI
Domaći pas (Canis lupus familiaris)

Nemački lovački terijer (nem. Deutscher Jagdterrier) vrsta je lovačkog psa, poreklom iz Nemačke, koji se koristi u lovu iznad i ispod zemlje, kao i za gonjenje sitne i krupne divljači.

Opis

Izgled

Nemački lovački terijer je crne boje sa riđim paležom na njušci, grudima i slabinama. Palež može biti čokoladne ili jetrene boje sa belim šarama. Prilikom uzgoja bi trebalo izbegatati ovakav palež zajedno sa nosom braon boje. Poželjna visina i za mužjake i za ženke je od 33 do 40 centimetara, dok je poželjna težina za mužjake od 9 do 10 kilograma, a za ženke od 7,5 do 8,5 kilograma. Krzno nemačkog lovački terijera može biti glatko, oštro ili čupavo. Svi tipovi se linjaju. Rep se obično, ali ne i uvek krati na dve trećine od prirodne dužine.

Temperament

Nemački lovački terijeri su uzgajani da budu svestrani lovački psi. Iako se uglavnom koriste za lov na podzemne životinje poput jazavaca i lisica u jamama, mogu se koristiti i za lov na divlje svinje i zečeva, kao i za traganje za ranjenom divljači praćenjem krvi. Zbog njihove inteligencije i prilagodljivosti, nemački lovački terijeri mogu biti dobri kućni ljubimci, ali treba imati na umu da su oni ipak lovački psi sa snažnim nagonom za lov.

Istorija

Između dva svetska rata, uzgajivači u Nemačkoj su bili usredsređeni na to da se oslobode stranih ili unesenih vrsta i vrate tada već izumrle vrste koje su bile popularne u nacionalnoj mitologiji. Jedan od pionira na ovom neobičnom zadatku je bio Luc Hek, kustos berlinskog zoološkog vrta, koji je uzgajao primitivnu stoku i konje kako bi „ponovo uzgojio “ izumrle aurohe (vrsta divljeg goveda koja se vidi na pećinskim slikama u pećini Lasko u Francuskoj) i tarpane (vrsta primitivnog šumskog konja). Hekovo interesovanje za pse delom je pokrenuto njegovom strašću prema lovu, a delom i nacionalizmom, koji je pomešan sa željom da se vidi šta se može uraditi selektivnim uzgojem.

Kako su nacionalizam i interesovanje za genetički inženjering rasli u Nemačkoj, tako je rasla i popularnost terijera u većem delu Evrope i Sjedinjenih Američkih Država. Savezničku izložbu terijera (engl. The Allied Terrier Show) je 1886. preuzeo Čarls Krafts i to je bila najveća izložba pasa pre Prvog svetskog rata. Tada je takođe objavljen prvi magazin posvećen jednoj rasi pasa i to foks terijeru. Vestminsterska izložba pasa je počela da se održava 1907. godine i prvi pobednik je bio foks terijer. Na istom takmičenju su foks terijeri pobedili i 1908, 1909, 1910, 1911, 1915, 1916, i 1917. godine.

Fascinacija terijerima, gorući nacionalizam i sklonost genetskom inženjeringu spojeni su zajedno kada je Luc Hek predstavio četiri fel terijera crne boje sa riđim paležom (slična rasi peterdejlski terijer) Eriku Grinvaldu i Valteru Zangenbertu. Grinvald je bio „kinolog” (samozvani ljubitelj pasa sa interesovanjima za genetiku), a Zangenbert je bio strastveni lovac koga su zanimali foks terijeri. Grinvald i Zangenbert su u tim dodali i Forestera Fisa i dr. Herberta Laknera, koji su imali posed za odgajivačnicu i finansijska sredstva da podrže ovaj višegodišnji poduhvat.

Rani problem sa crnim terijerima sa paležom je bio što su za dalji uzgoj bili odabirani samo prema boji, a zapravo nisu bili tako dobri lovci. Grinvald je kasnije zapisao:

„Bilo nam je drago da posedujemo foks terijere sa lovačkom bojom, i nadali smo se da ćemo uspešno koristiti ova četiri šteneta u uzgoju kako bi se uspostavila lovačka rasa foks terijera (lovački foks terijeri). Sa stanovišta lova ova četiri psa nisu bila loša, mada smo želeli mnogo više. Prvo smo probali inbriding, uparivanje braće sa sestrama. Ali rezultati nisu bili dobri. Nije ni čudo - na kraju krajeva, roditelji nisu bili pravi lovački psi. Slika se, međutim, promenila kada smo uparili naša „prvobitna“ četiri sa našim dobro obučenim starim foks terijerima. Lepa tamna boja je i dalje preovlađivala. Pegavi i psi sa puno bele boje su bili odabirani i eliminisani iz daljeg uzgoja.”

Program uzgajanja nemačkih lovački terijera je bio ogroman i nepokolebljiv u svojim selekcionim kriterijumima. U jednom trenutku, uzgajivači su imali preko 700 pasa u svojoj odgajivačnici i ni jedan pas nije smeo da bude van nje. Psi koji nisu imali poželjan izgled su bili uspavljivani (uobičajena praksa u svetu do šezdesetih godina dvadesetog veka). Rani psi su imali i glatko i oštro krzno, ali je program uzgajanja nastojao da eliminiše glatko krzno. Za konačnu verziju je ciljano da ima talasasto, kratko, čvrsto i klizavo krzno za koje neće prijanjati voda i blato i koje će pružati toplotu tokom zime. Posle samo desetak godina, prenošenje karakteristika rase na potomke je postalo konstantno tako da su psi ličili na peterdejl terijere sa riđim paležom.

Klub Nemačkih lovačkih terijera je osnovan 1926. godine, a psi su bili odlično prihvaćeni u nemačkoj javnosti delom zbog rastućeg nemačkog nacionalizma u to vreme.

1938. godine, Nemac po imenu Maks Tiel, kupio je svog prvog Nemačkog lovnog terijera. Tiel je lovio sa ovim psom samo nekoliko godina pre početka Drugog svetskog rata. Tokom rata Tiel je izgubio pse, ali se nakon rata nastanio u Bavarskoj gde je kupio dve ženke psa, Astu i Naju.

Tiel se 1951. godine preselio u SAD, povevši sa sobom Naju. Ubrzo je doveo i Astu, koja se parila i bila je poslata trudna. U martu 1956. godine, devet vlasnika Nemačkih lovačkih terijera se sastalo u Sent Luisu u Misuriju i osnovalo Američki klub Nemačkih lovačkih terijera, sa izraženim ciljem da psa prizna Američki kinološki savez. Međutim, klub nije napredovao i na kraju je propao.

Nemački lovački terijeri nisu postali popularni u Sjedinjenim Američkim Državama iz više razloga, od kojih je jedan to što u SAD malo ljudi lovi po jamama. Poslednjih godina, zbog povećanog interesovanja za terijere u SAD, uvezene su nove linije Nemačkih lovačkih terijera koje se koriste uglavnom za lov iznad zemlje. Za uspešan lov ispod zemlje u SAD, Nemački lovački terijeri bi morali da budu što manji, čak i manji od standarda rase.

Mnogi odnedavno uvezenih terijera u SAD su u standardu rase i uspešno se koriste za lov i iznad i ispod zemlje. Danas se sve više lovaca širom Sjedinjenih Američkih Država odlučuje za ovu hrabru i inteligentnu rasu psa zbog svoje svestranosti u raznim lovačkim disciplinama i poslušne naravi.

Literatura

• Burns, Patrik. Američki radni terijeri, 2005. ISBN 1-4116-6082-X.

Spoljašnje veze

• Seminarski rad na temu „Nemački lovački terijer”