Patrijarh antiohijski Aleksandar III
| Patrijarh antiohijski Aleksandar III | |
|---|---|
 | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 9. maj 1869, |
| Mesto rođenja | Damask, |
| Datum smrti | 17. jun 1958, |
| Mesto smrti | Damask, |
| Patrijarh antiohijski i svega Istoka | |
| Godine | (31. januar 1931 — 17. jun 1958) |
| Prethodnik | Grigorije IV |
| Naslednik | Teodosije VI |
Patrijarh Aleksandar III Tahan (9. maj 1869, Damask — 17. jun 1958, Damask) — episkop Antiohijske pravoslavne crkve, patrijarh antiohijski i svega Istoka (31. januar 1931 — 17. jun 1958)[1].
Biografija[uredi | uredi izvor]
Studirao je u Damasku na Patrijaršijskoj školi, gde je otkrio izvanredne sposobnosti i privukao pažnju patrijaršijskog arhiđakona Atanasija.
Zamonašen je 12. maja 1886. godine. 1894. godine, nakon što je završio bogoslovsku školu Halki, vratio se u Siriju i šest godina predavao u školama mitropolije Haš (Emes).
Od septembra 1897. do aprila 1900. studirao je na Kijevskoj bogoslovskoj akademiji.
Patrijarh Meletije II ga je 20. aprila 1900. godine hirotonisao u čin jerođakona.
Godine 1900. jerođakon Aleksandar je pozvan u Damask, rukopoložen od Patrijarha u čin jeromonaha, a zatim poslat u Moskvu da upravlja Antiohijskim podvorjem[2].
Jeromonah Aleksandar je ostao u činu rektora metohije tri godine i za to vreme uspeo je da razvije veoma plodnu delatnost,.
1902. godine je uzdignut u čin igumana. Godine 1903. Mitropolit moskovski Vladimir (Epifanije) ga je uzveo u čin arhimandrita.
30. novembra 1903. godine posvećen je za episkopa tarsko-adanskog i uzdignut u čin mitropolita.
21. januara 1908. godine premešten je u Tripoljsku mitropoliju.
Godine 1913. pratio je antiohijskog patrijarha Grigorija IV tokom njegove posete Rusiji povodom 300. godišnjice dinastije Romanov.
U decembru 1928. je umiro patrijarh Grigorije IV. U izboru njegovog naslednika sedam episkopa se izjasnilo za mitropolita Latakijskog Arsenija, dok je glasovima četiri episkopa i predstavnika pravoslavnih zajednica izabran mitropolit tripoljski Aleksandar, čije je ustoličenje obavljeno u Patrijaršijskom hramu Damaskina. Nastala konfrontacija izazvala je zabrinutost među Carigradskom, Aleksandrijskom i Jerusalimskom patrijaršijom, čiji su predstavnici formirali trostruku pomiriteljsku komisiju; Francuska, pod čijim je mandatom u to vreme bila Sirija, takođe je nastojala da reši sukob. Posle smrti mitropolita Arsenija 1931. godine, mitropolita Aleksandra svi su priznavali za patrijarha.
1943. pozdravio je izbor moskovskog patrijarha Sergija i dao prilog za vojnike Crvene armije.
U februaru 1945. godine prisustvovao je ustoličenju moskovskog patrijarha Aleksija I. Nakon toga je nekoliko puta dolazio u SSSR. Prema objavljenim dokumentima Saveta za poslove Ruske pravoslavne crkve, redovno je primao novčane beneficije od SSSR-a u iznosu od 20 hiljada američkih dolara, godišnje prenošene kao prihod od podvorja u Moskvi[3].
U julu 1950. godine dobio je zvanje doktora teologije na Moskovskoj bogoslovskoj akademiji.
On je 31. maja 1958. blagoslovio mitropolita severnoameričkog Antonija (Bašira) da stvori parohije zapadnog obreda u svojoj arhiepiskopiji.
Pod njim su podignute i obnovljene mnoge crkve, uključujući Patrijaršijski hram; osnivane su dobrotvorne ustanove, škole i patrijaršijski manastiri. Posebnu pažnju posvetio je školovanju obrazovanog sveštenstva: studenti su slati da studiraju teologiju na Bogoslovskoj školi u Halki, Bogoslovskom fakultetu Atinskog univerziteta i Institutu Svetog Sergija u Parizu, a objavljen je i veliki broj knjiga[4].
Preminuo 17. juna 1958. u Damasku.
Izvori[uredi | uredi izvor]
- ^ Hage, Wolfgang (2007). Das orientalische Christentum. Die Religionen der Menschheit. Stuttgart: W. Kohlhammer. ISBN 978-3-17-017668-3.
- ^ Iliukhina, Olga (2023-08-31). „Professors of Church law at Russian universities and theological academies in 1906‒1917”. St. Tikhons' University Review. 113: 47—65. ISSN 1991-6434. doi:10.15382/sturii2023113.47-65.
- ^ „«Statь na storonu stavlennika amerikancev — Konstantinopolьskogo patriarha»”. Kommersantъ (na jeziku: ruski). 2019-03-08. Pristupljeno 2024-02-17.
- ^ „Grigorьeva O.G. Razrabotka sposobov vnešnih snošeniй Sovetskogo Soюza po voprosam okazaniя meždunarodnoй pravovoй pomoщi po graždanskim delam”. NB: Problemы obщestva i politiki. 1 (1): 171—204. 2013. ISSN 2306-0158. doi:10.7256/2306-0158.2013.1.342.