Svetislav Dinulović
| Svetislav Dinulović | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 7. avgust 1855. |
| Mesto rođenja | Negotin, Kneževina Srbija |
| Datum smrti | 6. maj 1923. (67 god.) |
| Mesto smrti | Zemun, Kraljevina SHS |
| Zanimanje | reditelj i glumac |
| Porodica | |
| Supružnici | Marija Dinulović |
| Deca | Ivan Dinulović Radivoje Dinulović |
Svetislav Dinulović (Negotin, 7. avgust 1855 – Beograd, 6. maj 1923) bio je srpski glumac, komičar, reditelj Narodnog pozorišta u Beogradu.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Svetislav Dinulović rođen je 7. avgusta 1885. godine u Negotinu, u kojem je završio osnovnu školu. Kada je bio na prvoj godini gimnazije u Negotinu je gostovala putujuća pozorišna trupa Stevana Veljića kojoj se, pobegavši iz kuće i škole, priključio i dvanaestogodišnji Svetislav 1867. godine.[1] U ovoj pozorišnoj trupi radio je sve pomoćne poslove oko kulisa i igrao povremeno sporedne uloge. Prva tri razreda završio je u Gimnaziji u Šapcu dok je Veljićeva pozorišna trupa boravila u tom gradu od 1868. do 1870. ali školovanje nije završio jer je prešao u putujuću pozorišnu družinu Fotija Žarka Iličića. Bio je član i putujućih pozorišta Laze Popovića do 1876. godine, Đorđa Peleša od 1876. do 1878. i od 1880. do 1882. godine, Dragoljuba Miloševića sa prekidima od 1900. do 1908. godine, Miloša Miloševića u Bosanskoj Dubici 1905. i Dimitrija Ginića od 1898. do 1905.[2]
Karijera[uredi | uredi izvor]
U Narodno pozorište u Beograd dolazi prvi put 1881. gde je najpre igrao sporedne, a potom i glavne uloge, proslavivši se kao: Sreta (Zla žena), Mita (Laža i paralaža), Vule Popovac (Podvala), Mića (Dva cvancika), Maksim (Đido), Figaro (Seviljski berberin), a igrao je glavne uloge i u Molijerovim i drugim delima i u operetama.[3]
Režije[uredi | uredi izvor]
Svetislav Danulović je od 1895. na platnom spisku režisera Narodnog pozorišta u Beogradu. Režirao je dela:
- Seoska škola, Rikardo Kastelvekio, 8. maj 1895.
- Gabrijela (Emil Ožije), 9. septembar 1895.
- Ženski raj (Montepan - Sarli i igra Viljema), 12. novembar 1895.
- Ženski prijatelj (Al.Dima - Sin), 30. decembar 1895.
- Tri jednočinke, 7. februar 1896.
- Arentinčev sin (Bornije), 29. februar 1896.
- Krvava svadba (A. Linder), 3. mart 1896.
- Sin divljine (Fridrih Hanle), 14. mart 1896.
- Demi Mond (Al. Dima - Sin), 18. april 1896.
- Doktor Oks (po Žil Vernu), Gospođa sa kamelijama, 6. januar 1897.
- Anđeo ponoći (Barijer i Pluvije), 22. maj 1897.
- Tribli (Žorž di Milijer), 30. maj 1897.
- Tuđinka (Al. Dima - Sin), 1. septembar 1898.
- Grof Praks (H. Melak), 14. novembar 1898.
- Mikado (Gilbert), 6. oktobar 1898.
- Šlerom pansion (Laufe), 24. novembar 1898.
- Đido (i igra Maksima), 10. jun 1901.
- Dve sirotice (Enri i Kormon), 14. oktobar 1901.
- Zadužbina, Zidanje Ravanice (Šapčanin, igra Radeta Neimara), Seoski lola, Vračara (M.Milo), 14. oktobar 1906.
- Pariska sirotinja (Brizbar i Nis, igra Plantroza), Raspikuća (igra Rejmonda), 23. decembar 1907.
Penzionisan je 1910. godine ali je i dalje nastavio da igra i režira u putujućim pozorištima.
Porodica[uredi | uredi izvor]
Svetislav Dinulović je bio oženjen Marijom Dinulović, rođenom Tomić iz Melenaca (5. decembar 1857 - Beograd, 1925). Imali su sina Ivana (1884 - 1952), operskog i operetskog pevača u Narodnom pozorištu u Beogradu. Marija i Svetislav su posinili Rudolfa Benedikta, češkog Jevrejina, koga su krstili kao Radivoje Dinulović, glumca i reditelja. Preminuo je u Zemunu, 6. maja 1923. godine.[5]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Jović, Nebojša (2003). „Svetislav Dinulović (1855-1923), glumac i reditelj”. Baštinik. 6. (Istorijski arhiv Negotin): 234.
- ^ Stojković, Borivoje (1979). Istorija srpskog pozorišta od srednjeg veka do modernog doba (drama i opera). Beograd: Muzej pozorišne umetnosti. str. 204.
- ^ Jović, Nebojša (2003). „Svetislav Dinulović (1855-1923), glumac i reditelj”. Baštinik. 6. (Istorijski arhiv Negotin): 235.
- ^ Jović, Nebojša (2003). „Svetislav Dinulović (1855-1923), glumac i reditelj”. Baštinik. 6. (Istorijski arhiv Negotin): 236.
- ^ Jović, Nebojša (2003). „Svetislav Dinulović (1855-1923), glumac i reditelj”. Baštinik. 6. (Istorijski arhiv Negotin): 237.