Srpsko Podunavlje
Srpsko Podunavlje je područje uz Dunav, locirano u Srbiji. Prostire se od severozapada, od granice Srbije i Hrvatske, protiče krz veće gradove: Bačku Palanku, Novi Sad, Beograd i Smederevo. Sve veće reke Srbije pripadaju Crnomorskom slivu, Tisa, Sava, Velika Morava i Drina i sve one se u Crno more ulivaju preko Dunava.[1]
Dunav je posle Volge najveća reka Evrope, i ima ogroman saobraćajni, trgovinski, turistički i sveukupni privredni, kao i geopolitički značaj za sve podunavske zemlje. Od ukupne dužine reke Dunav od 2860 km, na srpski deo Dunava otpada čak 589 km, što je oko petine dužine ove reke i to u njenom srednjem i delu donjeg toka, gde je Dunav posebno širok, bogat vodom iz brojnih pritoka, regulisan za plovidbu i većih, pa i pomorskih brodova i plovnih objekata.
Podunavlje Srbije predstavlja vodeći privredno i najgušće naseljeni deo zemlje, gde su praktično posebno razvijene sve grane privrede, od primarnog sektora (poljoprivrede), sekundarnog (industrije i rudarstva), preko tercijalnog (saobraćaj, trgovina, turizam, obrazovanje). Dunav predstavlja osovinu razvoja, posebno u pravcu razvoja saobraćaja, trgovine i turizma, a ove oblasti su (sem najistočnije Karpatske oblasti Podunavlja Srbije) uglavnom ravničarske, sa dominantim pedološkim pokrivačem černozema, inače najkvalitetnijeg oblika zemlje za obradu na svetu, što sve izuzetno pogoduje i razvoju poljoprivrede, naročito u Vojvodini, Beogradskoj regiji, Stigu i delu Velikog Pomoravlja koji pripada geografski srpskom Podunavlju. U velikim gradovima uz Podunavlje razvijena je posebno industrija, (kao i obrazovanje), smeštajni kapaciteti, kulturne znamenitosti za razvoj turizma i dr. Na srpskom delu Dunava se nalaze hidroelektrane Đerdap (I i II), jedna od najvećih i najznačajnijih u Evropi. Podunavlje Srbije ima izuzetne predispozicije za razvoj turizma, i to svih njegovih oblika, istorijskog, kongresnog, sportsko-rekreativnog, nautičkog, vezanog za lov i ribolov i dr. Solidne saobraćajnice, razvijeni privredni centri, prirodne lepote, relativna ekološka nazagađenost, etno-istorijski motivi, banje, predstavljaju dobar osnov za dalji razvoj turizma.[2]
Reference[uredi | uredi izvor]
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Krstić, Aleksandar (2005). „Seoska naselja u Podunavlju i Posavini Srbije i južne Ugarske u 15. i prvoj trećini 16. veka” (PDF). Istorijski časopis. 52: 165—194.