Urođeno iščašenje kuka

Urođeno iščašenje kuka
Sinonimi	Razvojna displazija kuka (DDH), razvojna dislokacija kuka, kongenitalna displazija kuka (CDH)
Kongenitalna dislokacija levog kuka kod starije osobe.
Specijalnosti	pedijatrija, ortopedija
Simptomi	Kraća noga i hramanje
Komplikacije	artritis
Faktori rizika	Porodična istorija, karlična prezentacija
Dijagnostički metod	Fizikalni pregled, ultrasonografija, radiografija
Lečenje	Ortopedska pomagla, ortopedski i/ili hirurški tretman
Prognoza	Dobra (ako se otkrije rano)
Frekvencija	1 u 1,000 rođenih beba

Urođeno iščašenje kukaili razvojni poremećaj kuka (lat. diplasio coxae congenita) je dinamička malformacija lokomotornog aparata, koju karakteriše spektar poremećaja — deformacija zglobne čašice, glavice butne kosti, kapsule, ligamente i mišića zgloba kuka, labava kapsula nestabilnost u zglobu kuka i/ili delimično ili kompletno iščašenja u zglobu kuka, sa glavom butne kosti (femura) izvan deformisane zglobne čašice.

Spada u grupu najčešćih i praktično najvažnijih urođenih mana lokomotornog sistema. Kod inače zdravog deteta, razvojni poremećaj kuka javlja se neposredno pre ili posle rođenja deteta, oko 10 puta češća kod dece rođene karličnom prezentacijom, i kod devojčica uzrasta od 3 do 5 godine starosti.

Terminologija

Razvojna anaomalija kuka (lat. diplasio coxae congenita) — je termin kojim se želi naglasiti dinamička priroda deformacije koja se razvija i menja u smeru izlečenja ili prema patološki fiksiranoj deformaciji, dok pojmovi koji se koriste za preciznije opisivanje stanja imaju svoje precizne definicije, kao što su displazija, subluksacija, iščašenje i nestabilnost zgloba kuka:

• Displazija kuka (lat. diplasio coxae) — je termin koji označava plitku čašicu zgloba kuka ili specifične razvojne i druge anomalije koje obuhvataju zglob kuka. Displazija dovodi do teških zdravstvenih problema i osteoartritisa (degenerativnog oboljenja zgloba).
• Sublukscija kuka (lat. subluxatio coxae congenita)— je malformacija koja podrazumeva poremećen odnos glave i čašice, u kome je glava izgubila svoj koncentričan položaj, ali je još uvek zadržala kontakt sa zglobnom čašicom.
• Iščašenje (dislokacija) kuka (lat. luxatio coxae congenita)— je malformacija u kojoj je glava butne kosti (femura) kompletno izvan čašice i najčešće postavljena supero-lateralno (put gore i spolja).
• Nestabilnost zgloba kuka — označavamo sposobnost subluksacije ili dislokacije kuka pasivnom manipulacijom (dakle testom koji se izvodi tiokom pregleda deteta),

Vrste poremećaja odnosa između glave butne kosti i čašice zgloba: O: Normalno. B: Displazija. C: Subluksacija. D: Iščašenje

Anatomija, fiziologija i razvoj zgloba kuka

Anatomski delovi zgloba kuka

Zglob kuka (lat. art. soxae) je najveći zglob u telu, koji omogućava kretanje tela. Glavne funkcije ovog zgloba su:

• održavanje težine,
• balans tela u statičkom položaju (stajanje) i dinamičkom (hodanje ili trčanje),
• zaštita reproduktivnog i donjeg digestivnog sistema.

Anatomski zglob kuka povezuje glavu butne kosti (lat. caput femoris) sa zglobnom čašicom kralične kosti (lat. acetabulum), na čijem rubnom delu se nalazi fibrozno-hrskavični prsten ili čašična usna (lat. labrum acetabulare) koja produbljuje acetabulum kako bi glava butne kosti bolje legla. Zglobna čaura ojačana je sa četiri ligamenta:lat.lig.zona orbicularis, lig. illiofemorale-Bertini lig. ishiofemorale i lig.pubofemorale.

Fiziologija

Zglob kuka je zdelasti zglob (lat. art. cotzilica) tako da su pokreti koji se izvode u njemu: fleksija, ekstenzija, spoljašnja i unutrašnja rotacija, abdukcija, adukcija i cirkumdukcija.

Razvoj

Zglob kuka formiran je od zaobljene glave butne kosti i acetabuluma (čašice). Prilikom rođenja glava butne kosti građena je od vezivnog tkiva i hrskavice i smeštena je duboko u zglobnoj čašici kralične kosti. Glava butne kosti okoštava između drugog i osmog meseca života, a sa jezgrom okoštavanja tela butne kosti spaja se između 15. i 21. godine života.

Istorija

• Prvi pomeni urođenog iščašenja kuka datiraju još iz vremena Hipokrata.
• Dijagnostika i lečenje počela je da se primenjuje pre više od stotinu godina, zahvaljuajući napretku nauke (pojavom rendgena i načela antisepse)
• Početkom 20. veka započinje kontinuirani napredak u lečenju razvojnog poremećaja kuka.
• U Kraljevini Jugoslaviji prvi zapis o razvojnom poremećaju kuka napisao je hrvatski profesor Božidar Špišić, u članku objavljenom u Liječničkim novinama 1928. godine.
• U lečenju su sredinom 20. veka počeli da se primenjuje korrektivni aparati: Freljino jastuče (nazvano tako po dr Bedriču Freljiju (1890—1972), češkom ortopedskom hirurgu, a potom i Pavlikovi remeni, koji su dobili ime po dr Arnoldu Pavliku (1902—1962), takođe češkom ortopedskom hirurgu. Zahvaljujućim ovim izumima omogućeno je neoperativno i nenasilno lečenje razvojnih poremećaja kukova kod beba.
• Metodom ultrazvučnog pregleda profesora Grafa 1980-ih. godina započeo je sadašnji način dijagnostike i prevencije urođene bolesti kuka.

Epidemiologija

Morbiditet/mortalitet

Ženski pol deteta, blizanačka trudnoća, preuranjeni porođaj, karlični položaj povezani su sa povećanom učestalošću ovog poremećaja. Ukupna učestalost urođenih iščašenja je otprilike 1 slučaj na 1.000 živorođene dece, iako je Barlov verovao da incidencija nestabilnosti kuka u novorođenčadi iznosi čak 1 slučaj na 60 novorođenčadi. Prema Barlovovom istraživanju, više od 60% novorođenčadi sa nestabilnošću kukova postalo je stabilno u 1 nedelji života, a 88% postaje stabilno do 2 meseca života, ostavljajući samo 12% (od 1 u 60 novorođenčadi ili 0,2% ) sa rezidualnom nestabilnošću kuka u kasnbijim mesecima života.

Levi kuk je češće zahvaćen, ali su promené na desnom kuku teže. Incidenca je deset puta veća u dece rođene karličnom prezentacijom.

Polne razlike

Devojčice od 3 do 5 godina su više pogođene bolešću. Kod ženskog deteta zbog povećanog lučenja polnih hormona majke (kao što je, npr relaksin) dolazi do povećane elastičnosti tkiva i potencijalne deformacije. Procenjuje se da je 80% bolesnika sa razvojnim poremećajem kuka ženskog pola, a 20% bolesnika je u maternici bilo u karličnom položaju.

Geografske i rasne razlike

Prema podacima iz literature postoje velike geografske i rasne varijacije u incidenci urođenog iščašenja kuka „(0,1 promil u Hong Kongu do 75 promila u Beogradu prema podatku Klisića, ili od 2% do 4,3% u Hrvatskoj i od 5,7% do 8,4% u Engleskoj)”, što se objašnjava genetskim i faktorima okoline.

Incidencija je vrlo niska u južnom kineskom području i delovima Afrike, a pretrpostavlja se da je povezana sa upotrebom nosiljki za decu u kojima je položaj deteta sa široko raširenim nogama.

Starosne razlike

Uzrast deteta u vrame ispitivanja takođe utiče na incidencu deformiteta; displazija kuka se mnogo češće nalazi u novorođenčadi nego u odojčadi.

Etiopatogeneza

Etiologija urođenog iščašenja kuka nije u potpunosti razjašnjena. U njenom nastanku učestvuju brojni faktori

• Labavost i insuficijencija kapsule i pratećih ligamenata, kao osnovni faktor u patogenezi tipične luksacije kuka.
• Diplazija acetabuluma, na koju se prošlosti mnogo polagalo kao osnovnog faktora, ali noviji radovi pokazuju da je ona rezultat, a ne uzrok urođenog iščašenja kuka.
• Mehanički faktori, što se potvrđuje većom incidencom u dece rođene karličnom prezentacijom.
• Genetski faktori.
• Intrauterina malpozicija, nedostatak plodne vode u trudnoći
• Blizanačka trudnoća
• Nedonošenost

Faktori okoline takođe mogu imati svoju ulogu.

Genetika

Poznato je da je veća učestalost urođenog iščašenja kuka među bliskim srodnicima ili među blizancima, i das je genski predsisponirana

Mnogi autori istraživanja smatraju da se mana prenosi autozomno dominantno. Koliko će se ona ispoljiti zavisi od kombinacije mnogih faktora.

Oblici

Bolest nastaje u više oblika; kao tipično i teratološko iščašenje kuka, subluksacija i nestabilnost zgloba kuka:

Acetabularni indeks

Vrednosti acetabularnog indeksa zasnovan na starosti i rendgenskom snimku displazije kuka. 95. percentil se računa iz srednje vrednosti plus 1,64 standardne devijacije.

• 
  Acetabularni indeks devojčica
• 
  Acetabularni indeks dečaka

Tipično iščašenje kuka

Ovo je najčešći oblik urođenog iščašenja koje sa karakteriše potpunim gubitkom kontakta između zglobne površine glave femura i acetabuluma.

Nastaje intrauterino, tokom rođenja ili posle rođenja, i ima tri oblika, nestabilan kuk, subluksacija i luksacija kuka. I najblaži oblik ovog iščašenja pokazuje predispoziciju da se razvije do kompletne luksacije.

Na rođenju se ne može predvideti gde će doći do spontane korekcije niti se može naći opravdanje za propuštenu dijagnostiku i rano lečenje.

Teratogeno iščašenje kuka

Teratologeno iščašnje kuka je ređa anomalija udružena sa drugim malformacijama; ona nastaje rano u intrauterinom životu i karakteriše se kompletnim iščašenjem, jakim kontrakturama i nemogućnošću manuelne repozicije.

Sublukacija

Nepotpuni kontakt između zglobnih površina glave femura i acetabuluma

Nestabilnost zgloba kuka

Najblaži oblik dislociranja u zglobu kuka koji se pasivnom manipulacijom može korigovati.

Klasifikacija za definisanje stepena malformacije i dislokacije

Za definisanje stepena malformacije i dislokacije zgloba kuka dr John F. Crowe sa saradnicima, predložili su posebnu klasifikacionu metodu, u kojoj su sve promene na zglobu kuka razvrstane od najlakših „Klasa I” (displazije) do najtežeg „Klasa IV”. Ova klasifikacija se pokazala veoma korisna za proučavanje rezultata lečenja.

Klasa	Opis	Dislokacija
Klasa I	Femur i acetabulum pokazuju minimalan abnormalni razvoja.	Manja od 50%
Klasa II	Acetabulum pokazuje abnormalni razvoj.	Od 50% do 75%
Klasa III	Acetabula se razvija bez krova. Lažni acetabulum se razvija suprotno dislociranoj poziciji glavice butne kosti. Zglob je potpuno dislociran.	Od 75% do 100%
Klasa IV	Acetabulum nije dovoljno razvijen. Budući da je butna kost visoko pozicioniran na karlici, ova klasa je poznata i kao „visoka dislokacija”	100%

Klinička slika

Klinička slika postaje manifestna u vreme kada dete prohoda. U tom periodu klinički nalaz ima svoje specifičnosti:

• natkolenica je znatno kraća (Galeazijev znak pozitivan),
• kožni nabori su naglašeno nesimetrični,
• hod je karakterističan: oslonac na oštećenu nogu je praćen padanjem karlice na zdravu stranu i kompenzatomim naginjanjem kičme na bolesnu stranu uz vertikalni teleskopski pokret bolesne noge.
• u obostranom iščašenju postoji patkast hod.
• Trendeleburgov znak je pozitivan — pri osloncu na oštećenu stranu karlica pada na zdravu stranu, a pri osloncu na zdravu nogu karlica ostaje horizontalna.

Dijagnoza

Kako je simptomatologija bolesti u najranijem uzrastu veoma oskudna, parametri na osnovu kojih se zasniva dijagnoza treba da što ranije otkrije veoma važne promene kako bi se pravovremeno počelo sa terapijom. U tom amislu svako novorođenče treba da se podvrgne kompletnom ortopedskom pregledu radi otkrivanja urođenih mana lokomotornog aparata i trupa, jer postoje, i grupe visoko rizičnih novorođenčadi koje zahtevaju posebnu pažnju, kao što su:

• karlično rođena deca;
• novorođenčad sa pozitivnom porodičnom anamnezom displazije;
• ženska deca sa deformitetom nogu tipa metatarzus varus, ekvinovarus, talus vertikalis;
• deca sa tortikolisom i druga.

Anamneza i istorija bolesti

Kako se urođeno iščašenja kuka javlja u 20 do 25% slučajeva familijarno, u anamnezi treba posvetiti posebnu pažnju porodičnoj anamnezi, anamnezi porođaja i prezentacije deteta.

Fizikalni nalaz

Fizikalni nalaz zavisi od uzrasta bolesnika i stepena razvoja mane. Najraniji dijagnostički znaci se baziraju na nestabilnosti i labavosti kuka.

Barlovljev test

U periodu novorođenčeta patognomoničan je pozitivan Barlovljev test koji se izvodi kod smirenog deteta postavljenog na leđa sa savijenim kolenima i kukovima od 90 stepeni. U ovom uzrastu sumnju izaziva i preterana labavost zgloba kuka jer normalno postoji fleksiona kontraktura kukova u novorođenčadi između 50 i 70 stepeni. Nestabilan kuk se karakteriše fenomenom teleskopiranja što predstavlja klizanje glave butne kosti izvan zgloba pri pritisku duž butine i njeno vraćanje pri popuštanju pritiska.

Ortolanijev test

Iščašenje kuka u novorođenčeta se utvrđuje Ortolanijevim testom, koji se zasniva na repoziciji dislocirane glave u čašicu. Početni položaj deteta za utvrđivanje ovog znaka je isti kao kod Barlovljevog znaka, s tim da polazi od nultog položaja (potpune adukcije) ka postupnoj abdukciji kukova sa pritiskom srednjeg prsta na veliki trohanter. Repozicija glavice preko zadnje ivice čašice manifestuje se zvučnim i (ili) taktilnim fenomenom, što se označava kao pozitivan znak iščašenja kuka. Većina autora smatra daje Ortolanijev znak patognomoničan ako se održava posle 14 dana života. Karlično rođena deca imaju veću abdukciju: 75 do 90 stepeni. Prelazak labavih kukova u kukove sa ograničenom obdukcijom upućuje na progresiju mane.

Peter Badeov znak

Nesimetričnost kožnih brazda butina (Peter Badeov znak), glutealnog i perinealnog predela kao i vulvarnog procepa može navesti na sumnju o iščašenju kuka. Često postojanje nesimetrije normalnih kukova i problemi interpretacije njihovog postojanja čine ovaj znak krajnje nesigurnim.

Alis-Perkinson-Galeazijev znak

Alis-Perkinson-Galeazijev znak se retko nalazi kod novorođenčadi. On se zasniva na prividnom skraćenju natkoienice na strani iščašenja usled pomeranja glave burne kosti unazad i iznad čašice.

Slikovna dijagnostika

Radiografija kukova

Radiografski snimak iščašenja kuka

Radiološka dijagnostika, ili snimanje kukova, dugo je vremena bila jedina i najšire primenjivana objektivna metoda u dijagnostici urođenih deformiteta kukova, koja je omogućavala sigurno otkrivanje razvojnog poremećaja zgloba kuka, ali ima veliku manu zbog izlaženosti deteta štetnom jonizirajućem zračenju.

U periodu novorođenčeta radiografija može biti nepouzdana i varljiva, pa tako negativna radiografija ne isključuje iščašenje, jer je veliki deo karlice hrskavičav i nije vidljiv na rendgen snimku. Glava butne kosti je hrskavičava i teško je tačno postaviti njene odnose sa čašicom. Na radiografiji kukova novorođenčeta je teško uočiti orijentacione tačke i odrediti acetabularni indeks, Hilgenreinerovu liniju, Ombredanneov dijagram i dr. Postavljanje deteta u Von Rosenov položaj (sa kukovima u abdukciji od 45 stepeni i unutrašnjoj rotaciji) može biti od veće koristi, ali i dovesti do redukcije iščašenja i pogrešnog tumačenja. Pouzdanost ove metode raste sa uzrastom deteta.

Smatra se da je od petog meseca života radiografija kao metoda sasvim pouzdana u dijagnostici deformacija kuk, a na njoj treba uočiti sledeće elemente:

• Acetabularni indeks — ugao koji formiraju linija povučena kroz Y hrskavicu i linija koja polazi iz dna čašice, sa prethodne linije i prolazi kroz najlateralniju okoštalu tačku njenog krova. Acetabularni indeks je koristan u praćenju razvoja koštanog krova čašice. Njegova vrednost opada sa uzrastom i normalno iznosi 27,5° (maksimalno 30°) u novorođenčeta, do 20° kod deteta od 2 godine;
• H i D distancu i cerviko-opturatomi ili Shenton-Menire-ov luk i Calve-ovu liniju.

Ultrasonografija

Uvođenjem ultrasonografskog pregleda po metodi profesora Grafa osamdesetih godina 20. veka nastala je revolucija u dijagnostici razvojnog poremećaja kuka. Ultrazvučna metoda postala je tako nezamenjiva metoda u ranom otkrivanju promena na kukovima jer je bitno redukovala izloženost dece jonizirajućem zračenju. Pomoću ultrasonografije mogu se otkriti svi oblici urođenog iščašenja kuka (od displazije i subluksacije do luksacije), bez obzira na starost odojčeta.

Prednosti ultrasonografije su u tome što se kontrolnim pregledima u određenim vremenskim periodima mogu izdvojiti bolesnici sa kukovima koji se normalno razvijaju (a neposredno nakon porođaja su bili nestabilni), od onih koji se razvijaju u patološkom smeru i zahtevaju određene postupke koji će doprineti razvoju normalnog zgloba kuka.

Dok je lečenje isključivo u domeni ortopeda, odnosno dečje ortopedije, ultrasonografiju mogu da obavljaju edukovani lekari za ultrasonografiju (kao što su ortopedi, radiolozi i pedijatri).

Ultrasonografija kao dijagnostičke metoda u iščašenju kuka

Preporuke za rano otkrivanje bolesti

Kao minimalna metoda odabira razvojnog poremećaja kuka preporučuje se selekcija kombinacijom kliničkog i ultrazvučnog pregleda sve dece u dve etape:

Prva etapa — je klinički pregled kukova svih novorođenčadi nakon porođaja u porodilištu. Preporuka je da ovu selekciju vrše pedijatri neonatolozi, opšti pedijatri ili ortopedi.

Druga etapa — treba da obuhvati pregled celokupne populacije odojčadi starosti od 4 do 8 nedelja kombinacijom kliničkog i ultrazvučnog pregleda. Stav je da se koristi ultrazvučna metoda po Grafu. Ultrazvučna selekciju mora vršiti za to edukovana i stručna osoba: ortoped, pedijatar, radiolog ili lekar opšte medicine.

Kod dece sa rizičnim faktorima kao što su pozitivna porodična anamneza (razvojni poremećaj u porodici), karlični porođaj, blizanačka trudnoća, deformacija stopala, tortikolis ili nestabilni kukovi u porodilištu treba obaviti troetapnu selekciju: kliničku u porodilištu, ultrazvučnu i klinički u uzrastu od 4 do 8 nedelja, a zatim pregled u trećem mesecu starosti.

Terapija

Lečenje urođenog iščašenja kuka trakcijom

Lečenje urođenog iščašenja, koje zavisi od tipa iščašenja, stepena deplasmana i uzrasta pacijenta, ima za cilj redukcija i održavanje glavice u čašici do normalizacije stanja. Pre početka lečenja, koje mora početi što ranije, neophodno je, ultrasonografijom izvršiti selekciju (izdvajanje) deca sa razvojnim poremećajem i utvrditi tip promene na kuku pomoću određivanja uglova po Grafovoj metodi. Optimalno je započeti sa lečenjem u periodu novorođenčeta.

Prve tegobe deca imaju tek nakon prohodavanja u vidu šepanja, a do pete godine, oko polovina bolesnika je već, zahvaljujući ranoj dijagnostici već bila podvrgnuta lečenju.

Danas se u terapiji stavlja naglasak na:

• Što ranijem otkrivanju poremećaja i ranom početku lečenja.
• Tačnom utvrđivanju tip promene na kuku (od nerazvijenog do jasne patološke forme) pomoću određivanja uglova po Grafovoj metodi.

Nesigurna analiza nalaza ne može biti indikacija za početak lečenja.

U načelu, lečenje najranije počinje kod detrta kod kojeg je nakon porođaja pronađena blaža forma bolesti, koja se u ponovljenim pregledima pomno prati u šestoj nedelji života; ukoliko patološki nalaz zaostaje i tada, započinje se sa lečenjem.

Konzervativno lečenje

Konzervativno leečenje mora biti nežno, bez upotrebe sile. Ukoliko postoji izražena kontraktura mišića ili smetnje od strane unutrašnjih i spoljnjih uzroka za postizanje optimalne redukcije, primenjuje se metoda za relaksaciju kapsule i savlađivanje kontrakture. Najšire se upotrebljava Pavlikovi remeni zbog najmanjih komplikacija, zatim Hilgenreinerov aparat, Freljino jastuče, a u teškim slučajevima se koristi gipsana imobilizacija u „humanoj poziciji” (fleksija 100, abdukcija 70 stepeni).

Kod starije dece može se javiti veći neuspeh konzervativnog lečenja zbog fiksiranosti mane i postojanja anatomskih prepreka koje to ne dozvoljavaju (duplikatura i istmus kapsule zgloba, hipertrofični ligament, invertirani limbus). U ovim stanjima mora se pristupiti hirurškom lečenju.

Lečenje abdukcijskom ortozom

Najčešća metoda lečenja, na početku tretmana, je primena abdukcijskih ortoza – pomagala koja se koriste za pravilno usmerenje glave butne kosti u čašicu.

Do pre nekoliko decenija postojale su različite vrste abdukcijskih ortoza (kao što su Von Rosenova ortoza, abdukcijske gaćice, Hilgerreinerov aparat i brojne druge). Zadnjih dvadesetak godina se najčešće se primjenjuju Pavlikovi remeni. U načelu, nakon postavljanja abdukcijske ortoze svake dve nedelje kontroliše se položaj ekstremiteta u ortozi, uz ultrazvučnu kontrolu kukova prema potrebi. Lečenje obično traje od šest do osam nedelja, a u težim slučajevima bolesti i duže. Deca starija od šest meseci života teže se leče ovom metodom, odnosno uspeh lečenja je manji. Odnos lekar-roditelj je neobično važan, a uloga roditelja kao podrša detetu u smislu praćenja saveta lekara u nezi deteta sa ortozom je neophodan uslov za uspešni ishod lečenja.

Lečenje abdukcijskim ortozama

Freljino jastuče

Pavlikovi remeni

Lečenje perkutanom trakcijom

U uzrastu od šest do osamnaest meseci najčešća metoda lečenja kraća perkutana trakcija (istezanje kukova povlačenjem). Postupnom trakcijom se izbegava nasilna redukcija i postiže repozicija, a reponovani kuk se potom održava u nekom od aparata.

Trakciju ne treba sprovoditi duže od 14 dana, nakon čega sledi operacijsko ili neoperacijsko vraćanje kuka u prirodni položaj i sadrena imobilizacija u adekvatnom položaju u trajanju do 12 nedelja.

Široko povijanje

Treba naglasiti kako široko povijanje koje je redovno savetovano i savetuje se roditeljima, nema dokazanih rezultata kod bolesnika sa razvojnim poremećajem kuka.

Hirurško lečenje

Nakon prohodavanja (odnosno nakon 18 meseci života) kod bolesnika sa razvojnim poremećajem kukova gotovo da nema indikacije za konzervativno lečenje, i tada se pristupa hirurškoj teraapiji.

Hirurško lečenje se sprovodi na proksimalnom delu butrne kosti (derotacija, varizaciono-valgizaciona osteotomije), na zatvorenom kuku radi poboljšanja njegovog krova i na otvorenom zglobu kao što su „otvoreni Salter” klasična krvava repozicija i druge. Nakon prve godine života primenjuje se više vrsta operacija (presecanje ili osteotomije bedrene kosti i/ili karlice).

Svaka hirurška intervencija ima svoje indikacije, optimalno vreme i kontraindikacije, i zato svakom slučaju treba pristupiti posebno dajući prednost onoj intervenciji za koju se smatra da će dati najbolji rezultat.

Acatabuloplastika

• 
• 
• 
• 
• 

Biomehanika-normalan položaj displazije kuka

• 
• 
• 

Moguće komplikacije

U najćešće komplikacije spadaju:

• Oštećenja i/ili iritaciju kože uređajem za vezivanje nogu.
• Razlike u dužinama nogu koja može trajati uprkos odgovarajućem tretmanu.
• Artritis, sa teškim poremećajima hodanja.

Prognoza

Ako se urođeno iščašenje kuka otkrije u prvih nekoliko meseci života, ono se skoro uvek može uspešno tretirati pomoću uređaja za pozicioniranje (vezivanje). U nekoliko slučajeva, neophodna je operacija da bi glavica butne kosti vratiola u zglob.

Ako se urođeno iščašenje kuka otkrije posle ranog detinjstva može dovesti do lošeg ishoda i možda će biti potrebna složenija operacija kako bi se rešio problem.

Literatura

• Macnicol MF. Results of a 25-year screening programme for neonatal hip instability. J Bone Joint Surg Br. 1990 Nov. 72(6):1057-60.
• Chin MS, Betz BW, Halanski MA. Comparison of hip reduction using magnetic resonance imaging or computed tomography in hip dysplasia. J Pediatr Orthop. 2011 Jul-Aug. 31(5):525-9.
• Jäger M, Westhoff B, Zilkens C, Weimann-Stahlschmidt K, Krauspe R. [Indications and results of corrective pelvic osteotomies in developmental dysplasia of the hip]. Orthopade. 2008 Jun. 37 (6):556-70, 572-4, 576.
• Wedge JH, Wasylenko MJ. The natural history of congenital dislocation of the hip: a critical review. Clin Orthop Relat Res. 1978 Nov-Dec. 137:154-62.
• Günther KP, Thielemann F, Hartmann A, Bernstein P. [Combined hip-dysplasia and femuroacetabular impingement. Diagnosis and simultaneous surgical treatment]. Orthopade. 2008 Jun. 37 (6):577-86.
• Milgram JW. Morphology of untreated bilateral congenital dislocation of the hips in a seventy-four-year-old man. Clin Orthop Relat Res. 1976 Sep. 119:112-5.

Spoljašnje veze

Klasifikacija	D ICD-10: Q65 ICD-9-CM: 754.3 OMIM: 142700 MeSH: D006618 DiseasesDB: 3056
Spoljašnji resursi	MedlinePlus: 000971 eMedicine: orthoped/456

• International Hip Dysplasia Institute (IHDI)
• Online orthopedic textbook [1]
• Children's Hospital Central California - Developmental Dysplasia of the Hip (DDH) Arhivirano na sajtu Wayback Machine (5. maj 2008)
• United Kingdom Support group for DDH, Clubfoot and other lower limb disorders [2]
• United Kingdom Support Links for Hip Dysplasia [3]

Molimo Vas, obratite pažnju na važno upozorenje u vezi sa temama iz oblasti medicine (zdravlja).