Pređi na sadržaj

Crveni koralji

S Vikipedije, slobodne enciklopedije

Crveni koralji su bili hrvatski i jugoslovenski rok bend osnovan u Zagrebu 1962. Bili su jedni od pionira jugoslovenske rok scene.

Crveni Koralji su u početku bili inspirisani Klif Ričardom, ali su ubrzo u svoj repertoar uvrstili obrade pesama drugih stranih izvođača, kao i sopstvene pesme. Svojim nastupima i ranim izdanjima bend je stekao popularnost širom zemlje, da bi sredinom 1960-ih postao najpopularnija jugoslovenska rok grupa. Krajem decenije, sa dolaskom novih muzičkih tokova na jugoslovensku scenu, njihova popularnost je snažno opala i bend se raspao sredinom 1970-ih. Bend se ponovo okupio 1985. godine, izdavši tri studijska albuma do kraja decenije. Od početka 1990-ih bend se ponovo okupljao i nastupao samo povremeno.

Istorija[uredi | uredi izvor]

1962-1975[uredi | uredi izvor]

Crveni koralji su krajem 1962. godine formirali Boris Babarović (vokal), Miroslav Lukačić (gitara), Rudolf Šimunec (ritam gitara), Dino Sarajlić (bas gitara) i Josip Badrić "Medo" (bubnjevi). [1] Prvobitno su hteli da nazovu bend Crveni đavoli, ali su se opredelili za drugo ime strahujući da bi ime Crveni Đavoli moglo izgledati kao politička provokacija.[1][2] Bend je debitantski nastup imao 29. marta 1963. godine u zagrebačkom klubu Varijete. [2] U početku su svirali obrade stranih hitova, uglavnom pesama Klif Ričarda, nastupajući uglavnom na plesovima u zagrebačkom klubu Polet.[1] Veću medijsku pažnju bend je dobio nakon nastupa na koncertu u Sindikalnoj dvorani u Beogradu, na kojem su nastupili zajedno sa bendovima Bijele strijele, Zlatni dečaci i Elipse. Crveni koralji su svoj nastup započeli leđima okrenuti publici izvodeći pesmu „Shadoogie“.[1] Do kraja godine bend je imao nekoliko nastupa na televiziji i snimio pesme "Vinetu" i "Niz cestu" za Radio Zagreb. [2]

U maju 1964. godine Crveni koralji su nastupili na Paradi ritma , održanom u Hali 3 Beogradskog sajma, pored Safira, Nautilusa, Zlatnih dečaka, Lutalice, Iskre, Elipse i Sadža. [3] Ovaj događaj se smatra prvim velikim rok koncertom održanim u Jugoslaviji [3] na kome je prisustvovalo oko 5.000 ljudi. [4] U julu iste godine nastupili su kao prateći bend popularnom pevaču Karlu Metikošu na njegovoj jugoslovenskoj turneji, odsviravši 50 koncerata. [5] Oktobra 1964. nastupaju na trećem izdanju Vatromet ritma, održanom na Novosadskom sajmu, pored Faraona, Elipse, Detlića i Siluete . [6] Tokom godine bend je objavio svoj debi album, EP Najljepši san preko PGP-RTB- a. Na EP-u su bili instrumentali inspirisani The Shadows "Najljepši san" i "Ponoć je prošla", obrada pesme The Crystals pod nazivom "Dok je drugi ljubi" i pesma "Rekla si: volimo se" koja je postala njihov prvi hit.[1] EP je prodat u više od 100.000 primeraka; u to vreme oko 120.000 domaćinstava u Jugoslaviji posedovalo je gramofon. [1] Bend je postigao popularnost širom zemlje, primajući hiljade pisama obožavalaca iz cele zemlje, a njihovi nastupi i debitantsko izdanje bili su pohvaljeni od strane štampe. [1]

Godine 1965. Crveni Koralji su objavili svoj drugi EP, sa pesmama "Naupljska gitara, koja je bila obrada italijanske narodne pesme "Maštanje" koja je bila obrada Klif Ričarda "Ne pričaj s njim", "Dolazak", koja je bila obrada, i "Zvijezdana noć". [7] Tokom godine objavili su svoj treći EP, Otiđi od nje. Naslovna numera je bila obrada pesme Artura Aleksandera. Na EP-u su se takođe pojavile pesme „Svega mi je dosta“ i dve instrumentalne numere „Tema mladih ljubavnika“. Tema za mlade ljubavnike “, i obrada pesme „ Perfidia “ Alberta Domingeza.[1] Četvrti EP benda, objavljen 1966. godine, sadržao je dve pesme čiji je autor bend, "Sretne godine" i "Izgubljenoj ljubavi, uz obradu pesme Bitlsa "I Volim je“ pod nazivom „Volim je“, i obrada kompozicije „Džoni gitara“. Tokom godine, bend je nastupio na Zagrebačkom muzičkom festivalu sa pesmama „Pismo” i „Cipele stare, cipele nove”, osvojivši drugu nagradu za kompoziciju i prvu nagradu. Nagrada za tekstove. [8]

Serijom hitova bend se uzdigao do statusa najpopularnije jugoslovenske rok grupe. [1] [9] Osvojili su više nagrada na jugoslovenskim muzičkim festivalima, a tri godine za redom su proglašeni za najbolji jugoslovenski bend od strane muzičkog časopisa Ritam. Kao studijski bend svirali su na pločama popularnih pevača kao što su Karlo Metikoš, Ivica Šerfezi, Zdenka Vučković, Gabi Novak, Ivo Robić, Đorđe Marjanović i drugi.[1] U julu 1966. osvojili su prvo mesto na Internacionalnom beat festivalu, održanom u Zagrebu, sa jugoslovenskim i italijanskim bendovima. U avgustu bend je otišao u Zapadnu Nemačku, gde su proveli sedam meseci nastupajući u klubovima u Darmštatu, Dortmundu, Nirnbergu i Frankfurtu . [10] Po povratku u Jugoslaviju osvojili su prvo mesto na Zagrebačkom muzičkom festivalu sa pesmom „Ne pitajte za nju”. [11]

Godine 1967., pod imenom Crveni korali, objavili su 7" singl sa zagrebačkim bendom Delfini za tržište Beneluksa. Na singlu je bila pesma Crvenog koralja „Napuljska gitara“. [1] Međutim, u ovom periodu njihova popularnost u Jugoslaviji je počela da opada, [11] [10] i bend je počeo da prolazi kroz promene sastava. [1] Godine 1967. Sarajlić napušta bend, a novi bas gitarista grupe postaje Mika Hižak, bivši član benda Kon-Tiki. [2] Ubrzo nakon toga, Badrić je morao da napusti bend zbog obaveznog boravka u jugoslovenskoj vojsci . Bend je održao oproštajni koncert za Badrića u klubu Varijete, uz Džentlmena kao podršku. [2] Novi bubnjar benda postao je Boris Turina. [11] Prva ploča koju je objavila nova postava bio je EP Sam, objavljen 1968. godine. EP je doneo hit "Da sam drvosječa", obradu pesme Tima Hardina. [11] Uprkos uspehu EP-a, deo štampe je kritikovao zvuk benda kao arhaičan. [12] Dana 3. septembra 1968. bend je nastupao na prvom izdanju Festivala jugoslovenske zabavne muzike u Zagrebu. Njihovu pesmu "Moja gitara" publika je ocenila za prvu, a za četvrtu njihovu pesmu "Noćas sam sanjao", a žiri im je dodelio nagradu za najbolje izvođenje. [11] Obe pesme su objavljene na njihovom sledećem EP-u Moja gitara . [11]

Godine 1969. Babarović je napustio bend. [11] Nastupio je na Omladinskom festivalu u Subotici 1969. kao solo izvođač, izvodeći pesme „Nikad neću biti sretan” i „Svjetlost”. [11] Iste godine objavio je solo EP Dvije čaše, sa četiri pesme koje je napisao Alfons Vučer. [11] Ubrzo je otišao i Rudi Šimunec. [11] U želji da se okrenu savremenijem zvuku, preostali članovi angažovali su orguljaša, bivšeg člana Bardija Borisa Kajzera. [11] Nakon kratke turneje po Zapadnoj Nemačkoj, bend je objavio singl od 7" sa pesmama "Bez djevojke" ("Bez devojke") i "Još uvijek se nadam" ("I Still Have Hope"), sa Hižakom na vokalu. [11] U oktobru 1969. Badrić se vratio iz vojske i ponovo pridružio bendu, Turina je tako napustio grupu; [11] Turina će kasnije osnovati bend Drugi način sa bivšim članovima Novih akorda. [11] Badrić je uspeo da nagovori Babarovića, koji je bio razočaran lošim prijemom njegovog solo EP-a, da se vrati u bend. [11] Kajzera je zamenio Alfons Vučer, koji je već bio afirmisani pop kompozitor. [11] Godine 1970. dolazi do nove promene sastava: Vučer i Hižak napuštaju bend, a zamenjuju ih orguljaš Krešo Pavlić i bas gitarista Vlado Bastajić, bivši član Grešnica. [11] Međutim, u ovom trenutku, zbog rastuće popularnosti jugoslovenskih progresivnih rok bendova, popularnost Crvenih koralja i interesovanje medija za bend su bili veoma niski, pa je Babarović ponovo napustio bend. [11] Prešao je u Split, gde je osnovao bend ZiS (skraćeno od Zagreb i Split, Zagreb i Split ). [11] Crveni Koralji su objavili još nekoliko singlova, ali nisu uspeli da se vrate u popularnost, raspali se sredinom 1970-ih. [11]

1985-1989[uredi | uredi izvor]

Bend se ponovo okupio 1985. godine u postavi u kojoj su bili Boris Babarović (vokal), Miroslav Lukačić (gitara), Krešo Pavlić (klavijature), Rudolf Šimunec (bas gitara) i jedan novi član Željko Marinac (bubnjevi). [11] Počeli su redovno da nastupaju u zagrebačkoj kafani Čarda, a 1985. objavili su LP Rock 'n' roll zbirka (1963—1966) ( Rock 'n' roll Collection (1963—1966) ), koji je bio prvi celovečernji album Crvenih Koralja. Za album bend je ponovo snimio većinu pesama objavljenih u periodu 1963-1966. [11] Godine 1986. objavili su album Najbolje izvedbe ( Najbolja izvođenja ), koji je sadržao sopstvene pesme, kao i obrade pesama Creedence Clearvater Revival, Bee Gees i drugih izvođača. [11] 1986. nastupaju i na festivalu MESAM sa pesmom "Rajka", koja je objavljena na zvaničnom kompilacijskom albumu festivala MESAM 86 . [11] Bend je albumom Ja sam tvoj čovek obeležio 25 godina od osnivanja. Album je objavljen pod imenom Boris Babarović & Crveni Koralji. [11] Pored sopstvenih pesama, od kojih su neke pisane u koautorstvu sa članom Neki To Vole Vruće Silvestarom Dragojem, na albumu je bila i obrada pesme Ričija Valensa „ Dona “ i pesme Bitlsa „And I Love Her“. [11]

1990-ih i 2000-ih[uredi | uredi izvor]

Tokom naredne dve decenije bend bi se povremeno ponovo okupljao da bi nastupao uživo. [11] Godine 2002., povodom 40. godišnjice benda, Babarović je ponovo snimio neke od sopstvenih pesama benda, objavljujući ih pod imenom Boris Babarović Barba & Crveni Koralji na albumu Prvih 40 godina . [11]

Diskografija[uredi | uredi izvor]

Studijski albumi[uredi | uredi izvor]

  • Rokenrol zbirka (1963—1966) (1985)
  • Najbolje izvedbe (1986)
  • Ja sam tvoj čovjek (1988)
  • Prvih 40 godina (2002)

EP-ovi[uredi | uredi izvor]

  • Najljepši san (1964)
  • Napuljska gitara (1965)
  • Otiđi od nje (1965)
  • Volim je (1966)
  • Sam (1968)
  • Moja gitara (1969)
  • Vrati mi se (1971)

Kompilacijski albumi[uredi | uredi izvor]

  • Prvih 30 godina (1994)
  • S vama u 3. milenijum (1999)
  • The Ultimate Collection (2008)
  • Greatest Hits Collection (2018)

Singlovi[uredi | uredi izvor]

  • "Bez djevojke" / "Još uvijek se nadam (1969)
  • "Mnogo značiš za moj život, draga" / "Dvije čaše" (1970)
  • "Nikad nisam imao ništa" / "Pogrešan broj" (1970)
  • "Šjor Bepo moj" / "Na brigu kuća mala" (1972)
  • "Neka život teče" / "Vizija" (1972)
  • "Za svaki dan" / "Nemoj poći kući" (1973)
  • "Elvira" / "Tvoj strani svijet" (1974)

Druge pojave[uredi | uredi izvor]

  • "Rajka" ( MESAM 86, 1986)

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b v g d đ e ž z i j k Janjatović, Petar (2007). EX YU ROCK enciklopedija 1960–2006. Belgrade: self-released. str. 48. 
  2. ^ a b v g d Fajfrić, Željko; Nenad, Milan (2009). Istorija YU rock muzike od početaka do 1970. Sremska Mitrovica: Tabernakl. str. 134. 
  3. ^ a b Fajfrić, Željko; Nenad, Milan (2009). Istorija YU rock muzike od početaka do 1970. Sremska Mitrovica: Tabernakl. str. 69. 
  4. ^ Fajfrić, Željko; Nenad, Milan (2009). Istorija YU rock muzike od početaka do 1970. Sremska Mitrovica: Tabernakl. str. 135. 
  5. ^ Fajfrić, Željko; Nenad, Milan (2009). Istorija YU rock muzike od početaka do 1970. Sremska Mitrovica: Tabernakl. str. 136. 
  6. ^ Janjatović, Petar (2007). EX YU ROCK enciklopedija 1960-2006. Belgrade: self-released. str. 301. 
  7. ^ Janjatović, Petar (2007). EX YU ROCK enciklopedija 1960–2006. Belgrade: self-released. str. 48. 
  8. ^ Fajfrić, Željko; Nenad, Milan (2009). Istorija YU rock muzike od početaka do 1970. Sremska Mitrovica: Tabernakl. str. 140. 
  9. ^ )., Fajfrić, Želko (1957- (2009). Istorija YU rock muzike. Tabernakl. ISBN 978-86-85269-30-1. OCLC 939903656. 
  10. ^ a b Fajfrić, Željko; Nenad, Milan (2009). Istorija YU rock muzike od početaka do 1970. Sremska Mitrovica: Tabernakl. str. 143. 
  11. ^ a b v g d đ e ž z i j k l lj m n nj o p r s t ć u f h c č Janjatović, Petar (2007). EX YU ROCK enciklopedija 1960–2006. Belgrade: self-released. str. 49. 
  12. ^ Fajfrić, Željko; Nenad, Milan (2009). Istorija YU rock muzike od početaka do 1970. Sremska Mitrovica: Tabernakl. str. 146. 

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Црвени_кораљи&oldid=27046724”