Tripo Simonuti
| Tripo Simonuti | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 16. jul 1932. |
| Mesto rođenja | Kotor (Crna Gora), FNR Jugoslavija |
| Muzički rad | |
| Aktivni period | 1946—danas |
| Žanrovi | klasična muzika |
| Instrument | violina |
| Ostalo | |
| Povezani članci | Trio Simonuti |
Tripo Simonuti (ital. Tripo Simonutti; Kotor, 16. jul 1932) je jugoslovenski i srpski violinista. Diplomirao je violinu na Muzičkoj akademiji u Beogradu. Postdiplomske studije završio je u Pragu u klasi profesora Aleksandra Pločeka.[1] Živi u Beogradu.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Tripo Simonuti je održavao koncerte širom sveta i bio solista mnogih poznatih orkestara. Snimio je 23 gramofonske ploče, tri kompakt diska i desetak kaseta. Pravio je tonske zapise za sve radio i televizijske centre u zemlji i mnoge inostrane. Učesnik je brojnih domaćih i inostranih muzičkih festivala. Od 1988. godine nastupa i sa ćerkama Anom i Irenom kao kamerni ansambl Trio Simonuti, i do sada su imali preko dve hiljade nastupa.[2] Bio je profesor u muzičkoj školi „Mokranjac“ u Beogradu, do ostvarene penzije.
Životni put[uredi | uredi izvor]
Tripo Simonuti rođen je u Kotoru kao četvrto dete u porodici koja po pradedi Karlu vodi poreklo iz Italije. Otac Stevo je bio dobar flautista i violinista, dirigent orkestra bleh muzike u Kotoru, a radio je kao građevinski preduzimač.
Simonuti je vrlo rano bio dete razvedenih roditelja. Ostao je sa majkom Neđeljkom. Sestra Antonija je otišla u Italiju, brat Leonid se preselio u Podgoricu, a sestra Lucija na Cetinje, gde je radila kao glumica. Već kao dečak ostao je sam, kada mu je majka poginula prilikom bombardovanja Herceg-Novog tokom Drugog svetskog rat.
Sestra Lucija ga je uzela kod sebe, i on je u pozorištu u kome je ona nastupala, kao dete glumio svoje vršnjake. Tako je već sa 12 godina počeo da zarađuje. Na Cetinju je tada otvorena muzička škola, i Simonuti je počeo da je pohađa. Počeo je uz klavir, ali profesor, Slovenac Anton Pogačar, je odlučio da je njegov pravi instrument violina. Tu crnu školsku violinu dečak Tripo je nosio sa sobom i u krevet.[3]
Već posle dve godine muzičkog školovanja, profesor Pogačar je zaključio da je osnovno muzičko obrazovanje završeno i da sada Tripo Simonuti mora dalje. Tako je Simonuti je došao kod tetaka u Beograd, završio srednju muzičku školu, pa Akademiju.
Po biografiji Tripa Simonutija, tog istaknutog umetnika, godine 1975. snimljen je i igrani film „Dečak i violina“, jedini jugoslovenski biografski film o umetniku klasične muzike. Film je dobio niz priznanja u svetu i kod nas.
Profesionalni rad[uredi | uredi izvor]
Tripo Simonuti je nastupao širom Srbije i bivše Jugoslavije, kao i u četrdesetak zemalja sveta (Nemačka, Francuska, Belgija, Poljska, Austrija, Holandija, Italija, Češka, Danska, Mađarska, Rumunija, Bugarska, Hrvatska, Crna Gora, Bosna i Hercegovina, Slovenija, Makedonija, Litvanija, Estonija, Letonija, Rusija, Kina, Mongolija, Kuvajt, Sirija, Liban, Egipat, Iran, Irak, Jordan, i dr.) Nastupao je sa mnogim poznatim orkestrima kao solista - Simfonijskim orkestrom RTS i TV Podgorica; Kamernim orkestrom Beograda; Filharmonijom iz Grajca i Državnom filharmonijom Rostoka, Nemačka; Pekinškim Guo Lian orkestrom u Kini; Mongolskom državnom filharmonijom; vojnim orkestrom „Stanislav Binički“; kamernim orkestrom „Pro muzika“; sa skopskom, beogradskom, niškom filharmonijom; Kamernim orkestrom iz Niša, kamernim orkestrom „Trio Simonuti“ i dr.
Takođe je bio i učesnik mnogih domaćih i međunarodnih festivala - BEMUS, Beograd; „Noć zvezda“, Pariz; „Mokranjčevi dani“, Negotin; „Zlatna jesen“, Ulan Bator, Mongolija; BELEF; Zemunske muzičke večeri; „Ulcinjsko leto“, Ulcinj; i dr. U više navrata je imao koncerte u organizaciji SANU i Kolarčeve zadužbine. Svoja dela mu je posvetio veliki broj kompozitora - Despić, Hercigonja, Vauda, Hočevar, Rasinski, itd.
Zanimljivo je da sa 23 snimljene ploče Tripo Simonuti zauzima prvo mesto po broju snimljenih ploča jednog umetnika klasične muzike u Jugoslaviji. Snimio je takođe i tri kompakt diska, desetak audio i video kaseta, kao i nekoliko kompakt diskova za Radio Beograd. Snimao je za sve radio i TV centre u zemlji, a takođe i za sovjetsku, francusku, kinesku, mongolsku, bugarsku, hrvatsku, crnogorsku, slovenačku, makedonsku televiziju.
Radni vek je proveo u muzičkoj školi "Stevan Mokranjac" u Beogradu kao profesor na odseku za kamernu muziku.
Od 1988. je osnivač, član, duhovni i ’’biološki” vođa kamernog orkestra "Trio Simonuti" koji, osim njega, čine ćerke Ana (klavir) i Irena (violina).
Nagrade[uredi | uredi izvor]
- 2015. godine nagrada Udruženja muzičkih umetnika Srbije (UMUS) za životno delo
- 2008. godine je dobio priznanje za vrhunski doprinos nacionalnoj kulturi Republike Srbije
- „Zlatna značka“ „za doprinos razvoju kulture“ koju dodeljuje Kulturno-prosvetna zajednica Srbije
- Prva nagrada Udruženja kompozitora Mongolije i prva nagrada publike na internacionalnom muzičkom festivalu „Zlatna jesen“ 1998. godine u Ulan Batoru, Mongolija, kao član Trija Simonuti i kao solista
- Vukova nagrada 1988. god. za izuzetan doprinos razvoju kulture
- 1984. godine Povelja Skupštine Crvenog krsta Jugoslavije
- 1982. godine Zlatna značka Muzičke omladine Jugoslavije
- Orden rada sa srebrnim vencem Predsednika SFRJ „za zasluge i postignute uspehe u radu od značaja za napredak zemlje“ 1975. godine
- Trinaestojulska nagrada 1971. god. „za visoki umetnički domet u reproduktivnoj muzici“
Diskografija[uredi | uredi izvor]
- Nezaboravne melodije (1971)
- Tripo Simonuti (1973)
- Uspomene (1983)
- Ana i Tripo Simonuti (1988)
- Minijature (1968)
- Tripo Simonuti, Daniel Kirn – Violina, Orgulje (1978)
- Labud (1974)
- Tripo Simonuti (1986)[4]
- Koncert za violinu i orkestar, kompozitor Božidar Trudić (1986)[5]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ „Tripo Simonuti”. Ana i Irena Simonuti. Pristupljeno 15. 5. 2019.
- ^ „Trio Simonuti”. Ana i Irena Simonuti. Pristupljeno 15. 5. 2019.
- ^ Tripo Simonuti. „Spavao sam s violinom”. Politika. Pristupljeno 31. 5. 2019.
- ^ „Tripo Simonuti”. discogs. Pristupljeno 21. 6. 2019.
- ^ „Božidar Trudić”. discogs. Pristupljeno 21. 6. 2019.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
- Borivoje Popović - Pastorala (Žal za mladost), Tripo Simonuti (0:02 / 5:01)
- Irena, Ana and Tripo Simonutti (Trio Simonuti) in Beijing, China CCTV4 (0:01 / 2:20)
- Antonio Vivaldi - Koncert u A-molu, RV 522, III Allegro, Tripo & Irena Simonuti 0:01 / 3:37)
- Filmografija
