Andrija Andra Milojević
| Andrija Milojević | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 1862. |
| Mesto rođenja | Negotin, Kneževina Srbija |
| Datum smrti | 28. maj 1908. |
| Mesto smrti | Beograd, Kraljevina Srbija |
| Vojna karijera | |
| Čin | konjički kapetan |
Andrija Andra Milojević (Negotin, 1862—Beograd, 1908) bio je srpski konjički kapetan prve klase i vojni pisac, autor monografije “Za otadžbinu 1804–1904”.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Andrija Milojević, zvani Andra rođen je 1862. godine u Negotinu u zanatlijskoj porodici, od majke Hristine i oca Jakova, abadžije i bivšeg opštinskog pandura. Osnovnu školu završio je u rodnom mestu, a prvi razred gimnazije u Aleksincu. Napustivši školovanje vratio se u Negotin i posvetio se trgovini. Kao trgovački pomoćnik 1881. stupio je dobrovoljno u aktivnu vojnu službu gde se vrlo brzo istakao.[1]
Radna karijera[uredi | uredi izvor]
Već 1882. postaje konjički kaplar u Kraljevoj gardi, 1883. unapređen je u podnarednika, a 1885. u narednika. Kao narednik učestvuje u srpsko–bugarskom ratu 1885–1886. kao pratnja kralja Milana Obrenovića sa polueskadronom Kraljeve garde. U čin konjičkog poručnika unapređen je 13. aprila 1891. Od 1895. do 1897. bio je vršilac dužnosti blagajnika Kraljeve garde. Godine 1896. unapređen je u čin konjičkog kapetana druge klase, a ukazom kralja Aleksandra Obrenovića od 22. februara 1898. postao je konjički kapetan prve klase. Godine 1897. postavljen je za ađutanta komande Kraljeve garde i tu je dužnost obavljao do smrti 1908. [1]
Smrt[uredi | uredi izvor]
Andrija Milojević bio je oženjen Vidosavom, ćerkom beogradskog profesora Vase Danilovića i sa njom imao ćerku Zagorku i sina Borivoja. Pod nerazjašnjenim okolnostima izvršio je samoubistvo službenim pištoljem 28. maja 1908. u Beogradu.[2]
Dela[uredi | uredi izvor]
Pored vojne karijere Andrija Milojević bavio se i personalnom istorijom srpske vojske, biografijama poginulih i umrlih ratnika, vojvoda i vođa Prvog i Drugog srpskog ustanka, oficira srpske vojske ali i oficira– srpskih dobrovoljaca iz drugih zemalja u srpsko–turskim ratovima 1876–1878. i srpsko–bugarskom ratu 1885–1886. objavljujući u časopisu “Uzdanica”. Godine 1904. publikovao je monografiju “Za otadžbinu 1804–1904” u izdanju uredništva vojno–stručnog časopisa “Ratnik”, na oko 500 strana sa više od 300 biografija, mežu kojima su i Hajduk Veljko Petrović i generalštabni major Stevan Velimirović.[2]
Odlikovanja[uredi | uredi izvor]
Na predlog ministra vojnog, kraljevim ukazom, 2. avgusta 1893. godine odlikovan je Medaljom za vojničke vrline. Bio je nosilac Spomenice rata 1885–1886. odnosno Spomenice Kraljeve garde a odlikovan je i ordenima Takovskog krsta petog reda i Svetog Save četvrtog reda.
Izvori[uredi | uredi izvor]
- ^ a b Stanojlović, Ninoslav (2016). „Andrija Andra J.Milojević (1862-1908), Jedan zaboravljeni Negotinac”. Baštinik. 18. (Istorijski arhiv Negotin): 231.
- ^ a b Stanojlović, Ninoslav (2016). „Andrija Andra J.Milojević (1862-1908), Jedan zaboravljeni Negotinac”. Baštinik. 18. (Istorijski arhiv Negotin): 232.