Arhitektura Turske

S Vikipedije, slobodne enciklopedije

Arhitektura Turske ili turska arhitektura u periodu republike odnosi se na arhitekturu koja se praktikuje na teritoriji današnje Turske od osnivanja republike 1923. godine. U prvim godinama republike turska arhitektura je bila pod uticajem seldžučke i osmanske arhitekture, naročito tokom Prvog nacionalnog arhitektonskog pokreta (takođe zvanog Turski pokret neoklasične arhitekture). Međutim, počev od 1930-ih, arhitektonski stilovi počeli su da se razlikuju od tradicionalne arhitekture, takođe kao rezultat sve većeg broja stranih arhitekata koji su pozvani da rade u zemlji, uglavnom iz Nemačke i Austrije.[1] Drugi svetski rat bio je period izolacije, tokom koga se pojavio Drugi nacionalni arhitektonski pokret. Slično fašističkoj arhitekturi, pokret je imao za cilj stvaranje moderne, ali nacionalističke arhitekture.[traži se izvor]

Počev od pedesetih godina 20. veka, izolacija od ostatka sveta počela je da se smanjuje, što je turskim arhitektama omogućilo da eksperimentišu sa novim stilovima i postaju sve više inspirisani radom svojih kolega iz ostatka sveta. Međutim, bili su uglavnom ograničeni nedostatkom tehnološke infrastrukture ili nedovoljnim finansijskim resursima do 1980-ih.[traži se izvor] Nakon toga, liberalizacija ekonomije i prelazak na rast vođen izvozom[traži se izvor] otvorili su put privatnom sektoru da postane vodeći uticaj na arhitekturu u Turskoj.

1920-e do početka 1930-ih: Prvi nacionalni arhitektonski pokret[uredi | uredi izvor]

Prvi nacionalni arhitektonski pokret (turski: Birinci Ulusal Mimarlık Akımı) bio je arhitektonski pokret koji su vodili turski arhitekti Vedat Tek (1873–1942) i Mimar Kemaledin Beg (1870–1927). Sledbenici pokreta želeli su da stvore novu i „nacionalnu“ arhitekturu zasnivanu na motivima seldžučke i osmanske arhitekture. Pokret je takođe označen kao turska neoklasična arhitektura ili nacionalna arhitektonska renesansa.[2] Ostali istaknuti sledbenici ovog pokreta bili su Arif Hikmet Kojunoglu (1888–1982) i Đulio Mongeri (1873–1953).[3] Značajne građevine iz ovog doba su Glavna pošta u Istanbulu (1905–1909), Apartmani Taijare (1919–1922),[4] Istanbul 4. Vakif Han (1911–1926),[5] Državni muzej umetnosti i skulpture (1927–1930 ),[6] Etnografski muzej u Ankari (1925–1928),[7] Bebekova džamija,[8] i džamija Kamer Hatun.[9] [traži se izvor]

  • Glavna pošta Istanbula, dizajner Vedat Tek (1905–1909)
    Glavna pošta Istanbula, dizajner Vedat Tek (1905–1909)
  • Unutrašnjost glavne pošte u Istanbulu
    Unutrašnjost glavne pošte u Istanbulu
  • Istanbul 4. Vakif Han u Eminonu, dizajnirao Mimar Kemaledin Beg (1911–1926)
    Istanbul 4. Vakif Han u Eminonu, dizajnirao Mimar Kemaledin Beg (1911–1926)
  • Taijare Apartmani u Laleli, Istanbulu, arhitekta Mimar Kemaledin beg (1919—1922)
    Taijare Apartmani u Laleli, Istanbulu, arhitekta Mimar Kemaledin beg (1919—1922)
  • Prvo sedište banke Ziraat u Ankari
    Prvo sedište banke Ziraat u Ankari
  • Državni muzej umetnosti i skulpture u Ankari, dizajner Arif Hikmet Kojunoglu (1927–1930)
    Državni muzej umetnosti i skulpture u Ankari, dizajner Arif Hikmet Kojunoglu (1927–1930)
  • Etnografski muzej u Ankari dizajnirao je arhitekta Arif Hikmet Kojunoglu (1925—1928)
    Etnografski muzej u Ankari dizajnirao je arhitekta Arif Hikmet Kojunoglu (1925—1928)
  • Palata Ankara
    Palata Ankara
  • Osnovna škola u Denizli, Mustafa Kemal (1932)
    Osnovna škola u Denizli, Mustafa Kemal (1932)
  • Sahat Kula Izmit
    Sahat Kula Izmit

1930-e do 1950-ih: Modernizam i uticaj stranih arhitekata[uredi | uredi izvor]

Pomorski dvorac Florja Ataturk u stilu Bauhausa (1935) i glavna stanica u Ankari u stilu art dekoa (1937) među značajnim su primerima ove ere.[traži se izvor] [10] Kako u Turskoj do pedesetih godina nije bilo dovoljno arhitekata, vlada je pozivala razne arhitekte iz Nemačke, Austrije, Švajcarske i Francuske, kako bi upravljali brzom izgradnjom nove prestonice Ankare. Oko 40 arhitekata i urbanista dizajniralo je i nadgledalo razne projekte (uglavnom u Ankari, a u manjoj meri u Istanbulu i Izmiru) između 1924. i 1942. godine. Među njima su bili Gudrun Baudiš, Rudolf Beling, Paul Bonac, Ernst Arnold Egli, Martin Elsaeser, Anton Hanak, Franc Hilinger, Klemens Holcmajster, Henri Prost, Paolo Vieti-Violi, Verner Isel, Herman Jansen, Teodor Jost, Hajnrih Kripel, Karl Kristof Lorher, Robert Oerlei, Bernard Pfau, Bruno Taut i Josef Torak.[11] [12]

Odabrani primeri zgrada iz ove ere su pomorski dvorac Florja Ataturk u bauhaus stilu (1935) koji je dizajnirao Sejfi Arkan; železnička stanica u Ankari u stilu Art Deko (1937) koju je dizajnirao Šekip Akalin; zgrada Kasacionog suda (1933–35) koju je projektovao Klemens Holcmajster; zgrada Fakulteta za jezike, istoriju i geografiju (1937) Univerziteta u Ankari koju je dizajnirao Bruno Taut; i zgrada Velike nacionalne skupštine Turske (1938–63) koju je projektovao Klemens Holcmajster.[13]

  • Florja Ataturk pomorski dvorac, Dizajn Sejfi Arkan, (1935) je zapažena zgrada u Bauhaus stilu u Istanbulu.
    Florja Ataturk pomorski dvorac, Dizajn Sejfi Arkan, (1935) je zapažena zgrada u Bauhaus stilu u Istanbulu.
  • Glavna stanica u Ankari, dizajn Šekip Akalin, 1940.
    Glavna stanica u Ankari, dizajn Šekip Akalin, 1940.
  • Glavna stanica u Ankari (1937), Art Deco dizajn, dizajn Šekip Akalin.
    Glavna stanica u Ankari (1937), Art Deco dizajn, dizajn Šekip Akalin.
  • Zgrada Fakulteta za jezike, istoriju i geografiju (1937) Univerziteta u Ankari
    Zgrada Fakulteta za jezike, istoriju i geografiju (1937) Univerziteta u Ankari
  • Zgrada Pravnog fakulteta (1937) Univerziteta u Ankari
    Zgrada Pravnog fakulteta (1937) Univerziteta u Ankari
  • Zgradu Fakulteta za jezike, istoriju i geografiju (1937) Univerziteta u Ankari projektovao je Bruno Taut.
    Zgradu Fakulteta za jezike, istoriju i geografiju (1937) Univerziteta u Ankari projektovao je Bruno Taut.
  • Zgradu Velike nacionalne skupštine Turske (1938–63) u Ankari projektovao je Klemens Holcmajster.
    Zgradu Velike nacionalne skupštine Turske (1938–63) u Ankari projektovao je Klemens Holcmajster.

Drugi nacionalni arhitektonski pokret[uredi | uredi izvor]

Inspirisani dizajnerskim karakteristikama fašističke arhitekture u Italiji i nacističke arhitekture u Nemačkoj, koji su tražili moderno tumačenje neoklasične arhitekture (tj. arhitekture modernog doba Rimskog carstva, prema njihovim ideologijama), postojao je trend ka stvaranju novog nacionalnog stila arhitekture u Turskoj oko 1940-ih.[12] [14] [15] Pokret se zvao Drugi nacionalni arhitektonski pokret (turski: İkinci Ulusal Mimarlık Akımı). Veliki broj stranih arhitekata zaposlenih u Turskoj u ovom periodu (posebno iz Nemačke i Austrije) bio je glavni faktor uvođenja ovih arhitektonskih kretanja i njihovih stilskih karakteristika. Pioniri pokreta u Turskoj bili su Sedad Haki Eldem, Ekrem Haki Ajverdi[16] i Emin Onat. Da bi vodio ovaj pokret, Sedad Haki Eldem, koji je bio profesor, držao je seminare nacionalne arhitekture na Univerzitetu lepih umetnosti Mimar Sinan, fokusirajući se na tradicionalne turske stilove kuća.[traži se izvor]

Slično njihovim savremenim ekvivalentima u Italiji i Nemačkoj, vladine zgrade ovog stila u Ankari i Istanbulu imale su tipično velike razmere (visoki plafoni, visoki prozori, itd.) kako bi se stekao utisak snažne državne vlasti. Neki od njih su takođe imali monumentalne dizajne fasada koji su podsećali na arhitekturu neoklasicizma; ali sa modernijim i jednostavnijim pravougaonim oblicima, simetrijom, jednostavnošću i opštim nedostatkom kićenosti.

Neke zgrade povezane sa ovim stilom su Opera u Ankari, koju je projektovao Ševki Balmumku (1933–34), a obnovio Paul Bonac (1946–47); zgrada Glavnog štaba TCDD koju je projektovao Bedri Učar 1938; Zgrade Prirodno-matematičkog fakulteta i Fakulteta književnosti Univerziteta u Istanbulu (1944–52); Anitkabir (1944–53); Sedište Istanbulskog radija (1945–49); Džamija Šišli (1945–49); i spomen-obeležje mučenika Kanakkale (1954–60). Pokret je bio posebno uticajan između 1935. i 1950. Od pedesetih godina 20. veka, uticaj ovog stila počeo je da se smanjuje usled sledećeg talasa uticaja, posebno internacionalnog stila i racionalizma.[17]

  • Opera u Ankari, koju je projektovao Ševki Balmumku (1933–34), a obnovio Paul Bonac (1946–47).
    Opera u Ankari, koju je projektovao Ševki Balmumku (1933–34), a obnovio Paul Bonac (1946–47).
  • Zgrada Generalnog štaba TCDD, projektovao Bedri Učar (1939—41).
    Zgrada Generalnog štaba TCDD, projektovao Bedri Učar (1939—41).
  • Halkevi u Mersinu, projektovao Ertugrul Mentese (1944–46).
    Halkevi u Mersinu, projektovao Ertugrul Mentese (1944–46).
  • Prirodno-matematički fakultet Univerziteta u Istanbulu i Zgrade fakulteta za književnost, dizajnirali su ih Sedad Haki Eldem i Emin Halid Onat (1944–52).
    Prirodno-matematički fakultet Univerziteta u Istanbulu i Zgrade fakulteta za književnost, dizajnirali su ih Sedad Haki Eldem i Emin Halid Onat (1944–52).
  • Anitkabir u Ankari, dizajnirali Emin Halid Onat i Ahmet Orhan Arda (1944–53).
    Anitkabir u Ankari, dizajnirali Emin Halid Onat i Ahmet Orhan Arda (1944–53).
  • Istanbulska radio sala, dizajnirali Dogan Erginbas, Omer Gunej i Ismail Utkular (1945).
    Istanbulska radio sala, dizajnirali Dogan Erginbas, Omer Gunej i Ismail Utkular (1945).
  • Spomenik mučenicima Kanakkale, dizajnirali Feridun Kip, Dogan Erginbas i Ismail Utkular (1954–60).
    Spomenik mučenicima Kanakkale, dizajnirali Feridun Kip, Dogan Erginbas i Ismail Utkular (1954–60).

1950-e i više zapadnog uticaja[uredi | uredi izvor]

Početkom pedesetih godina nova generacija arhitekata kao što su Nevzat Erol, Turgut Kansever, Abdurrahman Hanci, Kengiz Bektaš, Hajati Tabanlioglu, Enver Tokaj, Ilhan Tajman i Jilmaz Sanli postala je sve značajnija u arhitektonskom areni. To su bili arhitekti koji su ili studirali u Evropi ili su imali informacije o modernističkoj arhitekturi tog vremena. Njihova potraga za modernističkom arhitekturom bila je u skladu sa internacionalnim stilom i racionalizmom. Međutim, razvoj turske ekonomije takođe je bio važan faktor. Iako su turski arhitekti mogli da prate moderni dizajn važnih arhitekata tog vremena, bili su sputani nedostatkom tehnološke infrastrukture ili nedovoljnim finansijskim resursima.[18] [19]

Odabrani primeri zgrada iz ove ere su hotel Anadolu Klub (1951–1957) u Bujukadi, koji su dizajnirali Turgut Kansever i Abdurrahman Hanci; Hilton Istanbul Bosforus (1952–1955) koji su dizajnirali Skidmore, Ovings & Meril i Sedad Haki Eldem; Sedište opštine Istanbul (1953–1960) koji je dizajnirao Nevzat Erol; Poslovni centar Emek (1959–1965) u Ankari, dizajnirali Enver Tokaj i Ilhan Tajman; i sedište kompanije Tekel (1958–1960) u Istanbulu, koji su dizajnirali Jilmaz Sanli i Ilhan Tajman.[18]

Jedno od najvažnijih dostignuća ovog perioda bilo je osnivanje Turske komore arhitekata 1954. godine. Profesionalne organizacije za arhitekte postojale su i ranije, ali zakoni za arhitektonsku profesiju nisu postojali do 1954. Brutalistička arhitektura postala je popularna tokom 1950-ih, rad Behruza Činicija sa Bliskoistočnog tehničkog univerziteta najbolji je primer ove ere.

  • Hilton Istanbul Bosforus, 1952.
    Hilton Istanbul Bosforus, 1952.
  • Hilton Istanbul Bosforus
    Hilton Istanbul Bosforus
  • Gradska kuća opštine Istanbul, 1953. godine.
    Gradska kuća opštine Istanbul, 1953. godine.
  • Hotel Inter Kontinental, nekadašnji Šeraton Istanbul, 1959.
    Hotel Inter Kontinental, nekadašnji Šeraton Istanbul, 1959.
  • Zgrada rektorata tehničkog univerziteta za Bliski istok
    Zgrada rektorata tehničkog univerziteta za Bliski istok
  • Bliskoistočni tehnički univerzitet, Pešački put
    Bliskoistočni tehnički univerzitet, Pešački put
  • Bliskoistočna tehnička univerzitetska biblioteka
    Bliskoistočna tehnička univerzitetska biblioteka
  • Bliskoistočna tehnička univerzitetska biblioteka
    Bliskoistočna tehnička univerzitetska biblioteka
  • Bliskoistočni tehnički univerzitet, Arhitektonski fakultet
    Bliskoistočni tehnički univerzitet, Arhitektonski fakultet
  • Zgrada rektorata tehničkog univerziteta za Bliski istok
    Zgrada rektorata tehničkog univerziteta za Bliski istok
  • Bliskoistočni tehnički univerzitet, Arhitektonski fakultet
    Bliskoistočni tehnički univerzitet, Arhitektonski fakultet
  • Bliskoistočni tehnički univerzitet, Arhitektonski fakultet
    Bliskoistočni tehnički univerzitet, Arhitektonski fakultet
  • Bliskoistočni tehnički univerzitet, Arhitektonski fakultet
    Bliskoistočni tehnički univerzitet, Arhitektonski fakultet
  • Kuća Rize Derviš, izgrađena 1956-1957
    Kuća Rize Derviš, izgrađena 1956-1957
  • Kuća Rize Derviš, inspirisana je modernističkom arhitekturom, što se vidi ne samo u arhitekturi kuće, već i u jednostavnosti vrta i njegovog nameštaja
    Kuća Rize Derviš, inspirisana je modernističkom arhitekturom, što se vidi ne samo u arhitekturi kuće, već i u jednostavnosti vrta i njegovog nameštaja
  • Kuća Rize Derviš smatra se eksperimentalnim projektom u racionalizmu, trendu koji je postao popularan nakon Drugog svetskog rata
    Kuća Rize Derviš smatra se eksperimentalnim projektom u racionalizmu, trendu koji je postao popularan nakon Drugog svetskog rata
  • Kuća Rize Derviš, izgrađena 1956-1957
    Kuća Rize Derviš, izgrađena 1956-1957
  • Kuća Rize Derviš izgrađena 1956-1957
    Kuća Rize Derviš izgrađena 1956-1957
  • Kuća Rize Dervis izgrađena 1956-1957
    Kuća Rize Dervis izgrađena 1956-1957
  • Kuća Rize Derviš izgrađena 1956-1957
    Kuća Rize Derviš izgrađena 1956-1957

1960-e i 1970-e[uredi | uredi izvor]

Nakon državnog udara 1960. godine, Turska je pretrpela razne vrste političkih i ekonomskih kriza koje su pogodile i građevinsku industriju, kao i arhitektonski sektor. Uprkos ovim nedaćama, arhitekte su uspele da projektuju neke važne zgrade. Napuštajući racionalizam, turski arhitekti su pokušali da dizajniraju svoje zgrade u fleksibilnijim i fragmentiranijim oblicima. Važnija dela iz ovog perioda su hotel Vakiflar u Istanbulu (1968, danas hotel Ceylan Intercontinental), Bliskoistočni univerziteti tehničkih univerziteta (1961) u Ankari, Tržište proizvođača Istanbula (1959), Zgrada turskog istorijskog društva (1967), Grand Ankara Hotel (1960, danas hotel Riksos Grand Ankara) i Kulturni centar Ataturk (1969) u Istanbulu.[20] [traži se izvor]

Kao rezultat ekonomskih i socijalnih turbulencija, arhitektura u Turskoj je takođe patila tokom 1970-ih. U ovom periodu nije bilo značajnijih otkrića. Neki od važnih dizajna iz 1970-ih su Zgrada udruženja turskog jezika (1972), biblioteka Ataturk (1973) i Arena Abdi Ipekči (1979).[traži se izvor]

  • Hotel Radison Blu u Ankari, 1964.
    Hotel Radison Blu u Ankari, 1964.
  • Kulturni centar Ataturk (1969) na trgu Taksim u Istanbulu
    Kulturni centar Ataturk (1969) na trgu Taksim u Istanbulu
  • Bosforski most (1973.) u Istanbulu
    Bosforski most (1973.) u Istanbulu
  • Hotel Marmara (1976) na trgu Taksim
    Hotel Marmara (1976) na trgu Taksim
  • Zgrada BDDK (1975) u Ankari
    Zgrada BDDK (1975) u Ankari

1980-e i 1990-e[uredi | uredi izvor]

U januaru 1980. vlada premijera Sulejmana Demirela započela je sprovođenje dalekosežnog programa reformi koji je dizajnirao tadašnji podsekretar premijera Turgut Ozal da bi tursku ekonomiju preusmerio na rast vođen izvozom. Ove reforme imale su pozitivan efekat na građevinsku industriju i arhitekturu.[21] Turske arhitekte i dobavljači predstavili su tokom 1980-ih nove metode kao što su prefabrikacija i sistemi zidnih zavesa. Pored toga, povećala se proizvodnja čelika, aluminijuma, plastike i stakla, što je arhitektama omogućilo da se oslobode krutih oblika.

Panoramski pogled na Istanbul.

Do 1980-ih, vladin sektor je bio vodeći klijent po pitanju arhitekture i građevine. Međutim, liberalizacija ekonomije otvorila je put privatnom sektoru da postigne vodeći uticaj. Među značajne arhitekte iz ovog perioda ubrajaju se Behruz Činici, Merih Karaaslan, Sevinč Hadi, Šandor Hadi, Ersen Gursel, Mehmet Čubuk, Dogan Tekeli, i dr.[22] [23] [24]

21. vek[uredi | uredi izvor]

Pogled na poslovnu četvrt Maslak u Istanbulu, 2007. Izgled Istanbula se značajno promenio od 1990-ih. [25] [26]
  • Kula Finansbanke i istanbulski safir na aveniji Bujukdere
    Kula Finansbanke i istanbulski safir na aveniji Bujukdere
  • Zorlu Center
    Zorlu Center
  • Zorlu Center
    Zorlu Center
  • Tržni centar Kanjon
    Tržni centar Kanjon
  • Kula Is Banke (1995—2000) u Leventu, Istanbul
    Kula Is Banke (1995—2000) u Leventu, Istanbul
  • Istanbulski safir u Leventu (2006–2011) trenutno je najviša zgrada u Istanbulu i Turskoj i četvrta po visini u Evropi.[27]
    Istanbulski safir u Leventu (2006–2011) trenutno je najviša zgrada u Istanbulu i Turskoj i četvrta po visini u Evropi.[27]
  • Ankara
    Ankara
  • Istanbul
    Istanbul
  • Bursa
    Bursa
  • Međunarodni aerodrom Esenboga (2006) u Ankari.
    Međunarodni aerodrom Esenboga (2006) u Ankari.
  • Tematski park Minisiti, Antalija (2004)
    Tematski park Minisiti, Antalija (2004)
  • Kulturni centar, Jalova (2011)
    Kulturni centar, Jalova (2011)
  • Maslak br.1 poslovna zgrada, Istanbul (2014)
    Maslak br.1 poslovna zgrada, Istanbul (2014)
  • Zorlu centar, Istanbul (2013)
    Zorlu centar, Istanbul (2013)
  • St. Regis, Istanbul (2015)
    St. Regis, Istanbul (2015)
  • Jalikavak Palmarina, Bodrum (2014)
    Jalikavak Palmarina, Bodrum (2014)
  • Izmir, aerodrom Adnan Menderes
    Izmir, aerodrom Adnan Menderes
  • Džamija Sakirin, veruje se da je arhitekta džamije prva žena koja je dizajnirala džamiju. (2009)
    Džamija Sakirin, veruje se da je arhitekta džamije prva žena koja je dizajnirala džamiju. (2009)
  • Džamija Ahmed Hamdi Akseki
    Džamija Ahmed Hamdi Akseki
  • Džamija Ahmed Hamdi Akseki
    Džamija Ahmed Hamdi Akseki
  • Izmir Folkart Kule
    Izmir Folkart Kule
  • TV Radio toranj, Istanbul
    TV Radio toranj, Istanbul
  • Skajlend Istanbul
    Skajlend Istanbul
  • Le Meridien u Etileru, Istanbul
    Le Meridien u Etileru, Istanbul
  • Mistral Ofice Toranj u Izmiru
    Mistral Ofice Toranj u Izmiru
  • Most Javuz Sultan Selim (2016)
    Most Javuz Sultan Selim (2016)
  • Most Javuz Sultan Selim (2016)
    Most Javuz Sultan Selim (2016)

Vidi još[uredi | uredi izvor]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ „Deutschsprachige Architekten in der frühen Republik” (na jeziku: nemački). Goethe Institut. Pristupljeno 20. 1. 2012. 
  2. ^ „The Search for Identity: 1st National Architecture Movement”. ArchMuseum.org. Arhivirano iz originala 13. 9. 2011. g. Pristupljeno 20. 1. 2012. 
  3. ^ „Architecture of the '30s in Turkey”. Dogan Hasol, Arhitext Magazine, June 2007. Arhivirano iz originala 25. 1. 2014. g. Pristupljeno 20. 1. 2012. 
  4. ^ „Tayyare Apartment Building”. AtelyeMim.com. Arhivirano iz originala 17. 06. 2013. g. Pristupljeno 2. 2. 2012. 
  5. ^ „XIX. Yüzyış ve XX. Yüzyıl Başı Eminönü'nde Osmanlı Büro Hanları” (PDF) (na jeziku: turski). Yıldız Teknik Üniversitesi-Fen Bilimleri Enstitüsü. Arhivirano iz originala (PDF) 2012-06-16. g. Pristupljeno 2013-02-27. 
  6. ^ „Ankara - State Museum of Painting and Sculpture”. Republic of Turkey, Ministry of Culture. Pristupljeno 2. 2. 2012. 
  7. ^ „Ankara - Ethnographical Museum”. Republic of Turkey, Ministry of Culture. Pristupljeno 2. 2. 2012. 
  8. ^ „Bebek Mosque”. ArchNet.org. Arhivirano iz originala 3. 1. 2014. g. Pristupljeno 2. 2. 2012. 
  9. ^ „Kemer Hatun Mosque, Beyoglu, Istanbul” (na jeziku: turski). MimarlikMuzesi.org. Arhivirano iz originala 21. 7. 2012. g. Pristupljeno 2. 2. 2012. 
  10. ^ „Florya Atatürk Marine Mansion”. National Palaces of Turkey official web site. Arhivirano iz originala 10. 11. 2011. g. Pristupljeno 2. 2. 2012. 
  11. ^ „Deutschsprachige Architekten in der frühen Republik” (na jeziku: nemački). Goethe Institut. Pristupljeno 20. 1. 2012. CS1 maint: discouraged parameter (link)
  12. ^ a b „Michael Meeker. Review of Bozdogan, Sibel, Modernism and Nation Building: Turkish Architectural Culture in the Early Republic”. H-Net Reviews, Humanities & Social Sciences Online. Pristupljeno 2. 2. 2012. CS1 maint: discouraged parameter (link)
  13. ^ Cengizkan, Ali (2010). „The production of a mise en scène for a nation and its subjects: Clemens Holzmeister et al. in the Ministries Quarter for Ankara, Turkey”. The Journal of Architecture. 15 (6): 731—770. doi:10.1080/13602365.2011.533539. 
  14. ^ „Turkish Architectural Periodicals during the Republican Period, 1923-1980 by Ilker Ozdel at Dokuz Eylul University (Page 526)” (PDF). Çankaya University Journal of Humanities and Social Sciences, 7/2 (November 2010). Arhivirano iz originala (PDF) 03. 06. 2013. g. Pristupljeno 5. 2. 2012. 
  15. ^ „The Ethos of Architects Towards an Analysis of Architectural Practice in Turkey, Thesis by Nilgun Fehim Kennedy, September 2005 (Page 23)” (PDF). Middle East Technical University, Turkey. Pristupljeno 5. 2. 2012. 
  16. ^ „Arhivirana kopija”. Arhivirano iz originala 24. 11. 2022. g. Pristupljeno 18. 05. 2021. 
  17. ^ „A New Perspective on National Architecture: 2nd. National Architecture Movement”. ArchMuseum.org. Arhivirano iz originala 13. 9. 2011. g. Pristupljeno 21. 1. 2012. CS1 maint: discouraged parameter (link)
  18. ^ a b „The 1950s and Modernism”. ArchMuseum.org. Arhivirano iz originala 13. 9. 2011. g. Pristupljeno 21. 1. 2012. CS1 maint: discouraged parameter (link)
  19. ^ „Mass Housing Development by a Government Agency and the Politics of Urbanization” (PDF). 14th International Planning History Conference submission by Nilufer Baturayoglu Yoney and Yildiz Salman, Istanbul Technical University Faculty of Architecture, Turkey. Arhivirano iz originala (PDF) 31. 03. 2022. g. Pristupljeno 2. 2. 2012. CS1 maint: discouraged parameter (link)
  20. ^ „1960's (Turkish Architecture in the Republican Period)”. ArchMuseum.org. Arhivirano iz originala 13. 9. 2011. g. Pristupljeno 22. 1. 2012. 
  21. ^ „Mapping Turkey, Short History of Architecture”. www.culturalexchange-tr. Arhivirano iz originala 11. 12. 2011. g. Pristupljeno 22. 1. 2012. CS1 maint: discouraged parameter (link)
  22. ^ „Modern Turkish Architecture (Renata Holod)”. Academia.edu (University of Pennsylvania. Pristupljeno 2. 2. 2012. CS1 maint: discouraged parameter (link)
  23. ^ „1970's up to the Present (Turkish Architecture in the Republican Period)”. ArchMuseum.org. Arhivirano iz originala 13. 9. 2011. g. Pristupljeno 22. 1. 2012. CS1 maint: discouraged parameter (link)
  24. ^ „Women Architects”. Ustun Alsac. Arhivirano iz originala 21. 02. 2014. g. Pristupljeno 10. 12. 2013. 
  25. ^ „Istanbul's Unprecedented Property Boom Causes Concern About Citizens' Rights”. Voice of America. Pristupljeno 2. 2. 2012. 
  26. ^ „New Tower to Dwarf Istanbul's Minarets”. Wall Street Journal. Pristupljeno 2. 2. 2012. 
  27. ^ „Istanbul Sapphire”. E-Architect.co.uk. Pristupljeno 2. 2. 2012. 

 

Literatura[uredi | uredi izvor]

  • Holod, Renata (2005). Modern Turkish architecture. Ankara: Chamber of Architects of Turkey. 
  • Bozdoğan, Sibel (2002). Modernism and Nation Building: Turkish Architectural Culture in the Early Republic. University of Washington Press. 

Dodatna literatura[uredi | uredi izvor]

  • Sibel Bozdoğan and Esra Akcan, "Turkey: modern architectures in history", Reaktion Books, 2012.

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Архитектура_Турске&oldid=27466750”