Gojko Knežević
Gojko Knežević | |
|---|---|
| Datum rođenja | 22. decembar 1932. |
| Mesto rođenja | Ušivac, Kraljevina Jugoslavija |
| Datum smrti | 23. 12. 2012 |
| Mesto smrti | Banja Luka, Republika Srpska |
Gojko Knežević (Ušivac, 22. decembar 1932 — Banja Luka, 23. decembar 2012) bio je diplomirani inženjer elektrotehnike, bivši profesionalni fudbaler i fudbalski trener, izumitelj, publicista i predsednik Udruženja bivših logoraša Drugog svjetskog rata Republike Srpske.[1][2]
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je u Uštivcu u Kraljevini Jugoslaviji 22. decembra 1932.[3] U ljeto 1942, kada mu je bilo deset godina, našao se zajedno sa majkom Jovankom u srpskom zbjegu na Kozari. U zbjegu mu se rodila sestra Leposava koju su ustaše ubile zajedno sa njihovom majkom. Njega su ustaše zajedno sa 24.000 kozarske i potkozarske srpske djece odvele u logor Stara Gradiška. U ustaškim logorima je ubijeno osmoro njegove braće i sestara. Iz logora Stara Gradiška je prebačen u logor Jasenovac, a odatle u logor Sisak. Iz logora Sisak je prebačen u kužnu bolnicu u Zagrebu, a odatle u dječji logor Jastrebarsko. Iz logora Jastrebarsko je u jesen 1944. odveden u Zavod za gluvonijemu djecu u Zagrebu, odakle su ga posvojili Blanka i Stjepan Novaković koji su mu promijenili ime u Vojko Novaković. Iz ustaških logora je spašen zahvaljujući Dijani Budisavljević koja ga je predala na usvajanje i koja je poznavala Novakoviće.[2]
Njegov otac koji je bio u partizanima, ga je pronašao 1948. U Zagrebu je završio osnovnu i nižu gimnaziju, a nakon što je stekao punoljetsvo, otišao je u Opštinu Črnomerac i vratio svoje ime i prezime. U Beogradu je kao stipendista boračke organizacije upisao srednju tehničku školu koju je završio u Banjoj Luci. U Ljubljani je vanredno završio Elektrotehnički fakultet. Bio je profesionalni fudbaler i trener za Borac iz Banje Luke, Zagreb, Slobodu iz Tuzle, Dinamo iz Pančeva i Rudar iz Kaknja. Jugoslovenska naroda armija je u tenk T-84 na osnovu njegovog izuma ugradila uređaj koji stvara pritisak i koji uništava protivtenkovske mine.[2]
Početkom raspada Jugoslavije se kao artiljerijski oficir u rezervi dobrovoljno prijavio u Jugoslovensku narodnu armiju a zatim u Vojsku Republike Srpske.
Predsednik Republike Srpske Rajko Kuzmanović ga je odlikovao Ordenom časti sa srebrnim zracima.[2] Preminuo je 23. decembra 2012. u Banjoj Luci[4]
Djela (bibliografija)[uredi | uredi izvor]
Radio je na izdanju „Bilogora i Grubišno Polje 1941—1991.“ koje je izdalo Udruženje bivših logoraša Drugog svjetskog rata Republike Srpske.
- Udbina i njena sela, Izdavačko preduzeće Kairos, Sremski Karlovci (2010)
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Vlada Republike Srpske: Ministar Kasipović i Gojko Knežević u Donjoj Gradini, 02.'04.2008 (jezik: srpski)
- ^ a b v g Politika: Čovek sa dva imena i prezimena, 18.07.2011. (jezik: srpski)
- ^ Anđeli u paklu, Dušan Bursać, Udruženje logoraša Drugog svjetskog rata i njihovih potomaka Republike Srpske, Banja Luka (2006) (jezik: srpski)
- ^ „Preminuo Gojko Knežević”. Glas Srpske. 23. 12. 2012. Pristupljeno 18. 12, 2019. Proverite vrednost paramet(a)ra za datum:
|access-date=(pomoć)
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Anđeli u paklu, Dušan Bursać; štampa: Grafomark, Laktaši; izdavač: Udruženje logoraša Drugog svjetskog rata i njihovih potomaka Republike Srpske, Banja Luka (2006) [1] [2]
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
- Politika: Čovek sa dva imena i prezimena, 18.07.2011. (jezik: srpski)
- Jadovno: Udruženje potomaka i poštovalaca žrtava kompleksa ustaških logora Gospić 1941: Publikacije: Bilogora i Grubišno Polje 1941—1991. (jezik: srpski)
- Anđeli u paklu, Dušan Bursać, Udruženje logoraša Drugog svjetskog rata i njihovih potomaka Republike Srpske, Banja Luka (2006) (jezik: srpski)