Emanijel Bear

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Emanijel Bear
Bearova (2022)
Lični podaci
Puno imeEmanijel Bear-Ason
Druga imenaEmanuela Est
Datum rođenja(1963-08-14)14. avgust 1963. (60 god.)
Mjesto rođenjaSen Trope ili Gasen (Var), Francuska
Porodica
SupružniciDanijel Otej (1993—1995)
Mikal Koan (2008—2011)
Djeca3
RoditeljiGi Bear (otac)
Ženvjev Galea (majka)
Rad
Aktivni period1972—danas
Veza do IMDb-a

Emanijel Bear (franc. Emmanuelle Béart; Sen Trope ili Gasen, 14. avgust 1963)[1] francuska je glumica. Igrala je u preko 60 filmova i serija od 1972. godine. Osam puta je bila nominovana za Sezar, a nagradu je osvojila 1986. godine za ulogu u filmu Manon des Sources kao najbolja glumica u sporednoj ulozi. Imala je uloge u filmovima: La Belle Noiseuse (1991), Srce zimi (1992), Nelly et Monsieur Arnaud (1995), Nemoguća misija (1996), 8 femmes (2002) i drugim filmovima.

Biografija[uredi | uredi izvor]

Rođena je kao Emanijel Bear-Ason u Sen Tropeu ili Gasenu (prema različitim izvorima), na Francuskoj rivijeri, kao kćerka Ženvjev Galee (pseudonim Ženvjev Gijeri) — bivše manekenke hrvatskog, grčkog i malteškog porijekla, i Gija Beara — pjevača i pjesnika.[2] Porodica njenog oca, porijeklom iz Egipta, bila je sefardska; on je kasnije tražio utočište u Libanu (tokom svog djetinjstva).[3][4][5][6][7]

Ima polusestru, Ev (rođena 1959), sa očeve strane, te šestoro polubraće/polusestara sa majčine strane: Ivan, Sara i Mikis Serijejks iz odnosa njene majke sa Žan-Ivom Serijejksom; i Olivje Gispen, Lizon i Šarlot iz odnosa njene majke sa Žan-Žakom Gispenom.[8][9]

U posljednjim godinama tinejdžerske dobi, provela je ljetni odmor sa porodicom koja je sa engleskog govornog područja i koja je od njenom ocu bliskog prijatelja, u Montrealu. Boravila je sa Beverli Melen i Vilijamom Sofinom i njihovo dvoje djece Endruom i Šonom Sofin, koji su je smatrali veoma bliskom. Potkraj tog ljeta, porodica je pozvala da ostane s njima i dovrši studije bakalorea na Internacionalnom koledžu Mari de Frans. Ostali su bliski prijatelji.[10]

Karijera[uredi | uredi izvor]

Bearova je dobila ulogu u filmu Tomorrow's Children 1976. godine. U tinejdžerskoj dobi imala je nekoliko manjih uloga na televiziji. Po diplomiranju na Internacionalnom koledžu Mari de Frans u Montrealu, vratila se u Francusku i upisala dramsku školu u Parizu. Nedugo poslije ovoga, izabrana je prvi put kao odrasla osoba kao dio postave jednog filma, a 1986. godine stekla je slavu ulogom uz Iva Montana, kao ćerka-osvetnica u francuskom hit-filmu Manon des Sources. Za svoj performans, osvojila je nagradu Sezar za najbolju glumicu u sporednoj ulozi. U filmu Date with an Angel iz 1987. godine, igrala je ulogu žene-anđela. Godine 1995, osvojila je nagradu Srebrni Sv. Georgije za najbolju glumicu na 19. dodjeli nagrada Moskovskog internacionalnog filmskog festivala, za svoju glavnu ulogu u filmu Une femme française.[11]

Osim u kategoriji za najbolju glumicu u sporednoj ulozi, takođe je nominovana za još sedam nagrada Sezar za najobećavajuću i najbolju glumicu. Bearova je imala nominacije kao najobećavajuća glumica za filmove Un amour interdit (1984) i L'amour en douce (1985); odnosno, kao najbolja glumica za filmove Les enfants du désordre (1989), La Belle Noiseuse (1991), Srce zimi (1992), Nelly et Monsieur Arnaud (1995) i Les destinées sentimentales (2000).

U francuskom izdanju magazina Elle od dana 5. maja 2003. godine, Bearova se — kao 39-godišnjakinja — pojavila naga;[12] svih 550.000 kopija rasprodalo se za tri dana, čime je izdanje postalo najbrže rasprodato izdanje u dugom istorijatu modnog sjaja magazina i uopšte.[13]

Privatni život[uredi | uredi izvor]

Sredinom 1980-ih, Bearova je ušla u odnos sa Danijelom Otejom (s njim je glumila u filmovima L'amour en douce, Manon des Sources, Srce zimi i Une femme française); vjenčali su se 1993. godine i razveli 1995. Bearovu su — da je u romantičnom odnosu — povezivali sa: muzičkim producentom Davidom Fransoom Moroom (od oko 1995. godine, nakon razvoda od Oteja)[10][14] i filmskim producentom Vensanom Mejerom (u periodu od oko dvije godine, do njegovog samoubistva u maju 2003. godine).[12] Ona ima troje djece, uključujući Neli Otej (rođena oko 1993) i Johana Moroa (rođen oko 1996).[10] Vjenčala se sa glumcem Mikalom Koanom 13. avgusta 2008. godine u Ženapu u Belgiji, a 2009. godine su usvojili dijete iz Etiopije po imenu Surafel. Bearova i Koan su se razveli 2011. godine. Iste godine je ušla u romantičnu vezu sa režiserom i kinematografom Frederikom Šodjeom.[15]

Osim rada za ekran, Bearova je poznata po društvenom aktivizmu. Ambasadorka je UNICEF-a i ima izlaganja u kojima se protivi antiimigracionoj politici Republike Francuske. Godine 1996. izazvala je lavinu medijskih natpisa, nakon što je — braneći prava „san-papjea” (franc. sans-papiers — dosl. [oni] bez papira, u značenju ’ilegalni imigrant(i)’) — izbačena nakon masovnog ulaska njene grupe u parisku crkvu.

U martu 2012, Bearova je davala izjave protiv plastične hirurgije — za Le Monde; govorila je da je zažalila zbog operacije svojih usana 1990. kada je imala 27 godina.[16][17]

Filmografija[uredi | uredi izvor]

Film
Uloge Emanijel Bear
Godina
Srpski naziv
Izvorni naziv
Uloga
Napomena
1983 Premiers désirs Elen rež.: Dejvid Hamilton
1985 L'amour en douce Samanta rež.: Eduar Molinaro
1986 Manon des Sources Manon rež.: Klod Beri
1987 Date with an Angel žena-anđeo rež.: Tom Makloklin
1988 À gauche en sortant de l'ascenseur Eva rež.: Eduar Molinaro
1990 Il viaggio di Capitan Fracassa Izabela rež.: Etore Skola
1991 La Belle Noiseuse Marjan rež.: Žak Rivet
J'embrasse pas Ingrid rež.: Andre Tešine
1992 Srce zimi Un cœur en hiver Kamij rež.: Klod Sote
1994 L'Enfer Neli rež.: Klod Šabrol
1995 Une femme française Žan rež.: Režis Varnje
Nelly et Monsieur Arnaud Neli rež.: Klod Sote
1996 Nemoguća misija Mission: Impossible Kler Felps rež.: Brajan de Palma
1998 Don Juan Elvir rež.: Žak Veber
Voleur de vie Alda rež.: Iv Anželo
1999 Le Temps retrouvé Žilbert rež.: Raul Ruiz
La Bûche Sonja rež.: Danjel Tompson
Elephant Juice Džuls rež.: Sem Miler
2000 Les Destinées sentimentales Polin Pomerel rež.: Olivje Asajas
2001 La répétition Natali rež.: Katerin Korsini
2002 8 femmes Luiz rež.: Fransoa Ozon
Searching for Debra Winger Emanijel Bear rež.: Rozana Arket
2003 Les Égarés Odil rež.: Andre Tešine
Histoire de Marie et Julien Mari Delambr rež.: Žak Rivet
Nathalie... Natali / Marlen rež.: En Fontejn
2005 L'enfer Sofi rež.: Danis Tanović
2006 Un crime Alis Parker rež.: Manuel Pradal
2007 Les Témoins Sara rež.: Andre Tešine
2008 Disco Frans Navar rež.: Fabjan Ontanjant
Vinyan Žan Belmer rež.: Fabris Du Velz
2010 Nous Trois Mari rež.: Reno Bertran
Ça commence par la fin Gabrijel rež.: Mikal Koan
2011 Ma compagne de nuit Žulija rež.: Izabel Brokar
2012 Bye Bye Blondie Franses rež.: Viržini Depant
Télé gaucho Patrisija Gabrijel rež.: Mišel Leklerk
2013 Par exemple, Électre Krisotemis rež.: Žan Balibar, Pjer Leon
2014 My Mistress Magi / Gospodarica rež.: Stiven Lens
Les Yeux jaunes des crocodiles Iris Dupen rež.: Sesil Telerman
2017 Beyond the Known World Luiz rež.: Pan Nalin

TV[uredi | uredi izvor]

  • Le grand Poucet (1980)
  • Zacharius (1984)
  • Raison perdue (1984)
  • La femme de sa vie (1986)
  • Et demain viendra le jour (1986)
  • Les jupons de la révolution (1989) — 1 epizoda
  • D'Artagnan et les trois mousquetaires (2005)

Nagrade i nominacije[uredi | uredi izvor]

God. Nagrađeno Kategorija Rezultat
Sezar
1985 Un amour interdit Najobećavajuća glumica Nominacija
1986 L'amour en douce Nominacija
1987 Manon des Sources Najbolja glumica u sporednoj ulozi Osvojeno
1990 Les enfants du désordre Najbolja glumica Nominacija
1992 La Belle Noiseuse Nominacija
1993 Un cœur en hiver Nominacija
1996 Nelly et Monsieur Arnaud Nominacija
2001 Les Destinées sentimentales Nominacija
Ostale nagrade
1993 Un cœur en hiver Najbolja strana glumica, nagrada David di Donatelo Osvojeno
1995 Une femme française Najbolja glumica, nagrada MFF Osvojeno
2002 8 femmes Najbolja glumica, nagrada EFN Osvojeno
Počasna priznanja
2002 Srebrni medvjed (Berlinale) za istaknut umjetnički doprinos za 8 femmes Dodijeljeno
2010 Nagrada Stanislavski Dodijeljeno
2012 Red umjetnosti i pisama Dodijeljeno
2015 Nacionalni red Legije časti Dodijeljeno

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ „Emmanuelle Béart”. cinema.jeuxactu.com. 
  2. ^ „Emmanuelle Beart Biography (1965-)”. www.filmreference.com. 
  3. ^ „Guy Béart: «Ma mère m’a enseigné les rituels juifs que je connais très bien»”. www.actuj.com. Arhivirano iz originala 20. 12. 2018. g. Pristupljeno 23. 01. 2023. 
  4. ^ „Emmanuelle Béart”. www.gossiprocks.com. Arhivirano iz originala 2016-04-07. g. 
  5. ^ „Ces migrants qui abîment l'image de la France -:)”. blogs.mediapart.fr. 
  6. ^ „Les chrétiens d'Orient”. migrations.besancon.fr. Arhivirano iz originala 2021-05-15. g. 
  7. ^ Franck Salameh (2018). Lebanon’s Jewish Community: Fragments of Lives Arrested. books.google.com. ISBN 978-3-319-99667-7. „Guy Béart, sing-songwriter and father of French actress Emmanuelle Béart, whose passion for music was nurtured in the Lebanon of his childhood where his parents had taken refuge after their expulsion from Egypt” 
  8. ^ „Emmanuelle Béart > Biographie”. www.gala.fr. Arhivirano iz originala 2022-10-07. g. 
  9. ^ „Emmanuelle Béart : qui est sa soeur aînée, Eve Béart ?”. www.programme-tv.net. Arhivirano iz originala 2022-12-03. g. 
  10. ^ a b v „EMMANUELLE BÉART”. www.tcm.com. 
  11. ^ „19th Moscow International Film Festival (1995)”. www.moscowfilmfestival.ru. Arhivirano iz originala 2013-03-22. g. 
  12. ^ a b „Actress Conceals Grief At Cannes”. www.contactmusic.com. 
  13. ^ James Mottram (2009-06-20). „Emmanuelle Béart: 'Sometimes you feel more naked when you're totally dressed than the other way round'”. www.independent.co.uk. 
  14. ^ „Manon of the Spring”. www.superiorpics.com. Arhivirano iz originala 2013-01-04. g. 
  15. ^ „PHOTOS – EMMANUELLE BÉART AND HER LOVER FRÉDÉRIC CHAUDIER ACCOMPLICES FOR A GLAMOROUS EVENING GALA”. sivertimes.com. 2018-01-16. 
  16. ^ „Emmanuelle Béart : la chirurgie esthétique, "ça a été effroyable”. www.lemonde.fr. 
  17. ^ „Emmanuelle Beart Scared Of Needles After Botched Lip Job”. admin.contactmusic.com. 2012-03-12. 

Literatura[uredi | uredi izvor]

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Emanijel Bear na Vikimedijinoj ostavi.
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Еманијел_Беар&oldid=26914671”