Lidija Sklevicki
 | Ovaj članak možda zahteva čišćenje i/ili prerađivanje kako bi se zadovoljili standardi kvaliteta Vikipedije. Problem: nesređena vikisintaksa, nedozvoljen „feministički pravopis”. |
Lidija Skelvicki | |
|---|---|
 | |
| Datum rođenja | 7. maj 1952. |
| Mesto rođenja | Zagreb, NR Hrvatska, FNRJ |
| Datum smrti | 21. januar 1990. (37 god.) |
| Mesto smrti | Donja Dobra, Delnice, SFRJ |
| Zanimanje | feministkinja |
| Radovi | Antropologija žene, sa Žaranom Papić (1983) Žena i društvo, Kultiviranje dijaloga (1987) |
Lidija Sklevicki (Zagreb, 7. maj 1952 — Donja Dobra, Delnice, 21. januar 1990), hrvatska feministkinja, sociološkinja, etnološkinja, publicistkinja, prevoditeljica i feministička teoretičarka.[1] Autorka je prvih hrvatskih feminističkih studija i članaka iz područja istorije, etnologije, antropologije i sociologije, te prva u Hrvatskoj koja je istraživala društvenu istoriju žena – ženski pokret i proces emancipacije žena kao dugoročnog procesa kulturnih promena.[1]
Biografija[uredi | uredi izvor]
Lidija Sklevicki je rođena 1952. godine u Zagrebu. Majka Lea i otac Sergej, inženjer, a koji je sa roditeljima pobegao iz Sankt Peterburga posle Oktobarske revolucije i na kraju se nastanio u Zagrebu, u svom domu su negovali građansko, liberalno vaspitanje. Sa njima je bila i baka (mamina majka) Mercedes, koja je presudno uticala na malu Lidiju. Brinula je o Lidijinom lepom držanju i učenju stranih jezika, pa je Lidija naučila pet stranih jezika: engleski, nemački, italijanski, francuski i španski.[2] Lidija se školovala u rodnom gradu, a magistrirala je sociologiju i etnologiju 1976. godine na Filozofskom fakultetu u Zagrebu. Njena najbliža drugarica u studiju bila je Vesna Pusić . Ubrzo nakon diplomiranja postaje asistent na Institutu za povijest hrvatskog radničkog pokreta (danas Hrvatski institut za povijest), gdje ostaje do 1988. godine kada prelazi u Institut za folkloristiku (danas Institut za etnologiju i Folklorna istraživanja). Postdiplomske studije iz oblasti humanističkih i društvenih nauka, odnosno sociologije kulture, završila je 1984. godine, odbranivši magistarski rad „Žene i moć – istorijska geneza interesa“.[1] Jedan od fokusa ovog rada je kritika tradicionalnog proučavanja istorije koja zanemaruje žensku perspektivu.[3] U istorijskoj građi pokušala je da objasni aktivnosti žena pre, tokom i posle Drugog svetskog rata (NOP i socijalistička revolucija) i jaz između proklamovane emancipacije i ograničenja u ostvarivanju prava žena u SFR Jugoslaviji.[1] Njena doktorska disertacija „Emancipacija i organizacija: Uloga antifašističkog fronta žena u postrevolucionarnim promenama u društvu (NR Hrvatska 1945-1953)“ ostala je nedovršena zbog njene prerane smrti. U svojoj doktorskoj disertaciji pokazala je da je organizacija Antifašistički front žena (AFŽ) svojim ratnim zaslugama, kao i posleratnim zaslugama u obrazovanju i pismenosti, postala previše uticajna i kao takva počela da smeta Komunističkoj partiji Jugoslavije. Zato su prvo počeli da je ismevaju, da je slabe, a na kraju da je rasformiraju i umesto toga osnivaju Konferenciju za društvenu delatnost žena – državnu agenciju bez članstva, koja će se baviti „ženskim pitanjem“.[3]
Lidija Sklevicki je poginula 21. januara 1990. godine u saobraćajnoj nesreći u Donjoj Dobri kod Delnica.[3]
Doprinosi[uredi | uredi izvor]
Lidija Sklevicki zadužila je hrvatsku naučnu zajednicu otvaranjem novih područja istraživanja, pre svega političkog rituala i antropologije žena. Godine 1983. u saradnji sa Žaranom Papić objavljuje zbirku Antropologija žene, a 1987. godine priređuje zbornik Žene i društvo, Kultiviranje dijaloga. Pokrenula je i učestvovala u brojnim feminističkim akcijama. Jedna je od osnivačica grupe "Žene i društvo" (1979), i bila je koordinatorka prvog feminističkog skupa u Zagrebu održanog krajem 70-ih godina 20. veka.
Radila je kao volonter na prvoj SOS liniji za zlostavljane žene i decu. Svojim kolumnama u ženskom časopisu „Svijet” pokrenula je raspravu o nizu relevantnih, ponekad i kontroverznih tema. Učestvovala je na brojnim naučnim skupovima u zemlji i inostranstvu. Godine 1988. nastupila je kao organizator na zagrebačkoj konferenciji „Savremena pitanja rodne antropologije“. Objavila je više od 100 članaka i studija.
Pored naučnih, Sklevicki je pisala i popularne članke, radila je kao prevodilac i urednik radio emisija. Bila je i član uređivačkog odbora časopisa za savremenu istoriju kao i međunarodnog časopisa Rodna istorija.[3]
Dela[uredi | uredi izvor]
- Erika Jong: Voće i povrće (prevod) (Zagreb, 1981)
- Antropologija žene, priredila Žarana Papić (Beograd, 1983)
- Žene i društvo, Negovanje dijaloga (urednik) (Zagreb, 1987).)
- Konji, žene, ratovi, odabrala i pripremila Dunja Rihtman-Auguštin (Zagreb, 1996)
Izvori[uredi | uredi izvor]
- ^ a b v g „Znanstvenici”. 2017. Pristupljeno 2019-12-13.[mrtva veza]
- ^ „LYDIA SKLEVICKY Prva hrvatska feministkinja novog vala, subverzivni element, kamenčić u cipeli vladajuće partije”. Jutarnji list. 2017-08-05. Pristupljeno 2016-05-07.
- ^ a b v g „Lydia Sklevicky – "Feministička začinjavka"”. 12. 10. 2017. Pristupljeno 2019-12-13.
