Milan Šijački
Milan Šijački | |
|---|---|
 | |
| Datum rođenja | 26. jul 1903. |
| Mesto rođenja | Beograd, Kraljevina Srbija |
| Datum smrti | 26. jul 1985. (82 god.) |
| Mesto smrti | Čikago, SAD |
Milan Šijački (Beograd, 26. jul 1903 — Čikago, 26. jul 1985) bio je srpski lekar i jedan od osnivača niškog 43. štaba Jugoslovenske vojske u otadžbini.
Šef bolnica JVuO u Bosni 1945.
Život
[uredi | uredi izvor]Rođen 26. jula 1903. u Beogradu gde je završio osnovnu školu i gimnaziju. Maturirao je u Prvoj muškoj 1922. godine, da bi kasnije započeo da studira medicinu. Bio je oženjen, njegova supruga se zvala Dragica i sa njom je imao dve ćerke.
Dolazak u Niš
[uredi | uredi izvor]Milan je u Niš došao 1940. kao lekar-internista da bi obavljao preglede učenika i zaposlenih u Trgovačkoj školi. Sa suprugom se smestio u Nišku Banju gde je upoznao bankarskog službenika Dragoljuba Crvenića sa kojim će saradnju nastaviti kroz četnički nacionalni odbor za Južnu Srbiju. Odlazio je i na sastanke Niškog četničkog odbora koji je vodio Dragoslav Počeković, činovnik Niške železničke radionice, Dragoslav će takođe postati predstavnik četničkog nacionalnog odbora. Aprilski rat ga je zatekao u Niškoj ambulanti i nakon kapitulacije mora da se krije jer ga okupatori traže.
Niški štab
[uredi | uredi izvor]
Šijački dobija zadatak od Dragoljuba Mihailovića za stvaranje štaba pod rednim brojem 43, odnosno Niškog štaba. Šijački se vratio u Niš sa punomoćjem iz Vrhovne komande. Mihailović nije bio zadovoljan vojnom organizacijom u Nišu i kao pomoć Šijačkom poslao je kapetana Milenka Reljića.
Uništenje štaba
[uredi | uredi izvor]Po dolasku sa Ravne Gore Šijački stvara štab 43, nakon formiranja štab su pored njega činili pešadijski poručnik Mirko K. Ćirković, pešadijski major Aleksandar V. Vidanović, kapetan Budimir S. Reljić, rezervni poručnik Miroslav M. Zotović, službenica Olga P. Sokolović a komandant postaje kapetan Milenko Reljić. Odluke koje je štab donosio uglavnom su bile vezane za stvaranje novih štabova i korpusa. Delatnost štaba postoji sve do 16. jula 1942. kada ga uništavaju partizani. Šijački je kasnije pisao:
Sredinom jula 1942, prevarom, uspelo je Svrljiškom odredu partizana, vođenih Titovim komesarom Milisavom Ignjatovićem-Jankom, advokatskim pripravnikom iz Velikog Krčimira, pod komandom bugarskih komunista Balkanskog i Lomskog, da uništi gotovo ceo Gorski štab 43 Jugoslovenske vojske u Otadžbini, artiljerijskog kapetana Milenka Reljića. Ovom tragedijom, bili su uništeni svi naši raniji napori, da Ravnogorski pokret ovlada najvažnijom strategijsko-političkom raskrsnicom Srbije i Balkana. Uskoro posle toga, Čiča mi je naredio, da se sa grupom, po svom nahođenju odabranih, prebacim iz Štaba 110, na Suvu Planinu i da odande izvršim reorganizaciju našeg pokreta u niškom kraju, kao i da omogućim opstanak novog štaba Jugoslovenske vojske.[1]
Nakon uništenja ovog štaba formira se novi pod imenom Gorski štab br. 180. Štab su stvorili oni koji su izbegli julsko uništenje.
Odlazak iz Niša
[uredi | uredi izvor]Veliki broj boraca u jesen 1944, prelazi u partizanske redove. Milan Šijački iste godine napušta Niš i odlazi na mesto upravnika bolnice Šumadijske grupe. Sa preostalim vojnicima povlači se u Bosnu. Ulazi u sastav Vrhovne komande kao lekar a zatim biva raspoređen u propagandno odeljenje. Na Badnji dan 1945. piše saopštenje pod nazivom „Šta treba da radimo“.
Naš život je zaista veoma težak, ali potpuno odgovara težini naše današnje situacije i zadatku kome se svesno žrtvujemo. Narod koji vodimo to ne može uvek da shvati, a često ni odobri. Ali, zato naše vođstvo-mora biti međusobno mnogo bolje vezano i objadinjeno i po mogućstvu svuda jednodušno. Jer na moral i otpor vojnika, ništa negativnije ne utiče-nego kada se međusobno starešine ne slažu, već kao što se kod nas-međusobnim antagonizmom, uništavaju sve plemenite namere našeg čiče, sa gotovo redovnim štetnim ličnim i opštim ishodom. Hoćemo li ići u susret saveznicima, ili zbiti naše redove i ovladati što jači jednim određenim prostorom ili njemu stvoriti uslove pod kojima ćemo okrepljeni sačekati momenat naše konjukture...[1]
Emigracija
[uredi | uredi izvor]Sa ženom i ćerkom je prešao u Austriju u Salcburg, tamo se nalazio logor jugoslovenskih ratnih zarobljnika. U logoru je radio na stvaranju Jugoslovenskog nacionalnog komiteta Kraljevine Jugoslavije. Prebačen je u logor u Minhenu, u zapadnoj zoni bezbednosti, tu se osniva „Jugoslovenska kolonija“ kojoj odmah pristupa, pokreće se i list „Jugoslovenska otadžbina“. Proleća 1946. logor se razmešta u Landštul odakle Šijački odlazi u SAD. U emigraciji stvara udruženje boraca „Draža Mihailović“ i aktivno se bori protiv ljotićevaca. Objavio je 1969. delo „Naš put, istorijska razmatranja o ravnogorskom pokretu i njegovim neprijateljima“. Umire u Čikagu 26. jula 1985.
Vidi još
[uredi | uredi izvor]Reference
[uredi | uredi izvor]- ^ a b „Dr Milan Šijački - Dražin prvak ravnogorac”. Republička asocijacija za negovanje Ravnogorskog pokreta. Pristupljeno 19. 2. 2012.[mrtva veza]
