Saveznička okupacija Austrije
Saveznička okupacija Austrije je trajala od 1945. do 1955. godine. Austrija je bila dio Trećeg rajha, kao sastavni dio njemačke države. Savezničke sile su se 1943. godine složile, potpisivanjem Moskovske deklaracije, da će je smatrati prvom nacističkom žrtvom i da će je nakon Drugog svjetskog rata tretirati kao slobodnu i nezavisnu državu.
Odmah nakon rata, Austrija je, kao i Njemačka, podijeljena na četiri okupacione zone i zajednički okupirane od strane Sjedinjenih Država, Sovjetskog Saveza, Ujedinjenog Kraljevstva i Francuske. Beč je, kao i Berlin, slično podijeljen, ali je središnjim okrugom upravljao Saveznički kontrolni savjet.
Iako je Njemačka 1949. godine podijeljena na Istočnu i Zapadnu Njemačku, Austrija je ostala pod okupacijom Sovjetskog Saveza do 1955; njen status je postao kontroverzna tema tokom Hladnog rata sve do otopljenja odnosa poznatih kao Hruščovo otopljavanje. Nakon davanja garancije o trajnoj neutralnosti, Austriji je priznata puna nezavisnost 12. maja 1955. godine, a posljednje okupacione trupe su napustile zemlju 25. oktobra iste godine.
| Istorija Austrije |
|---|
 |
Prve godine okupacije[uredi | uredi izvor]
Sovjetska vlast i austrijska vlada[uredi | uredi izvor]
Trupe sovjetskog maršala Fjodora Tolbuhina su 29. marta 1945. godine su prešle austrijsku granicu kod Kloztermarinberga u Burgenlandu.[1] Na početku Bečke ofanzive, 3. aprila, austrijski političar Karl Rener, koji je živio u Donjoj Austriji, usporavio je kontakt sa Sovjetima. Josif Staljin je već uspostavio austrijsku vladu od komunista koji su se nalazili u izeljeništvu, ali je Tolbuhinov telegram promjenio Staljinovo mišljenje u Renerovu korist.[2]
Sovjeti su 20. aprila, bez traženja saglasnosti zapadnih saveznika, postavili Renera na čelo prelazne vlade.[3] Sedam dana kasnije Renerova vlada je stupila na dužnost, proglasila nezavisnost od Trećeg rajha i pozvala na stvaranje demokratske države duž linija Prve republike.[3] Sovjetsko prihvatanje Renera nije bilo izolovan slučaj, njegovi službenici su ponovo upostavili okružnu administraciju i imenovali lokalne zvaničnike, često prema volji lokalnog stanovništva, čak i prije nego što su borbe završene.[4]
Renera i njegove ministre su čuvali i nagledali tjelohranitelji NKVD.[5] Jedna trećina Renerovog kabineta, uključujući ključna mjesta Državnog sekretara unutrašnjih poslova i Državnog sekretara obrazova, bili su austrijski komunisti.[3] Zapadni saveznici su sumnjali da je u toku uspostavljanje marionetske države i nisu priznali Renerovu vlast.[3] Britanci su bili posebno neprijateljski nastrojeni; čak ga i Hari Truman, koji je vjerovao da je Rener pouzdan političar a ne simbol prijetnji Kremlja, nije priznao.[3]
Refernce[uredi | uredi izvor]
- ^ Eisterer 2009, str. 190
- ^ Bordjugov 2005
- ^ a b v g d Bischof 2009, str. 174
- ^ Eisterer 2009, str. 196
- ^ Petrov 2009, str. 259.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Bischof, Günter (2009). „Allied Plans and Policies for the Occupation of Austria, 1938–1955”. Ur.: Steininger, Rolf. Austria in the Twentieth Century. Transaction Publishers. ISBN 1-4128-0854-5.
- Bischof, Günter (1996). Austro-Corporatism: Past, Present, Future. Transaction Publishers. ISBN 1-56000-833-4.
| Normativna kontrola: Državne |
|---|
