Srpsko građansko vijeće
| Srpsko građansko vijeće | |
|---|---|
| Skraćenica | SGV |
| Datum osnivanja | april 1994. god. 10. decembar 2002. god. |
| Tip | Nevladina organizacija |
| Lokacija |  Bosna i Hercegovina |
| Sedište | Sarajevo |
Srpsko građansko vijeće (SGV) nevladina je organizacija iz Bosne i Hercegovine.[1]
Osnovali su je u marta 1994. godine tokom rata u Bosni i Hercegovini bosanskohercegovački Srbi lojalni Republici Bosni i Hercegovini, koji su na taj način odbacili Republiku Srpsku.[2] Prema određenim podacima iz 1995. godine SGV je imao preko 50.000 članova i 20 kancelarija.[2] Osnivača organizacije bili su član ratnog predsjedništva RBiH Mirko Pejanović, profesor Univerziteta u Sarajevu Ljubomir Berberović, novinar Oslobođenja Rajko Živković i advokat Žarko Bulić.
U registar nevladinih organizacija Bosne i Hercegovine SGV upisan je 10. decembra 2002. godine sa sjedištem u Sarajevu.[1]
Istorija[uredi | uredi izvor]
Nakon osnivanja Srpsko građansko vijeće je postavilo sljedeće principe:[2]
- Očuvanje demokratske, međunarodno priznate i suverene Bosne i Hercegovine;
- Jednakost svih građana Bosne i Hercegovine, uz punu garanciju građanskih sloboda i ljudskih prava u skladu sa najvišim međunarodnim standardima;
- Puna implementacija prava svih raseljenih i prognanih građana da se vrate u svoje domove;
- Kažnjavanje svih ratnih zločinaca.
Srpsko građansko vijeće je 1995. godine dobilo nagradu „Za ispravan način života”.[2]
2000e[uredi | uredi izvor]
Mirko Pejanović, predsjednik SGV, sastao se sa Visokim predstavnikom Volfgangom Petričem u decembru 2002. godine.[3] Razgovarali su o sprovođenju odluke Ustavnog suda Bosne i Hercegovine o konstitutivnosti naroda, povratku i pretnjama članovima SGV i njihovim porodicama.[3]
Tokom 2000-ih, Srpsko građansko vijeće je promijenilo ime u Srpsko građansko vijeće — Pokret za ravnopravnost.
2010e[uredi | uredi izvor]
U julu 2011, četiri mjeseca nakon hapšenja penzionisanog generala Armije Republike Bosne i Hercegovine Jovana Divjaka u Beču po srpskoj Interpolovoj poternici za ratne zločine zbog Divjekove komandne odgovornosti za napad na kolonu JNA u Sarajevu u maju 1992,[4] SGV zajedno sa još tri organizacije sa sjedište u Sarajevu, Hrvatskim nacionalnim vijećem, Vijećem kongresa bošnjačkih intelektualaca i Krugom 99, održali su zajedničku konferenciju za novinare tražeći da Divjak bude oslobođen jer „srbijanska potjernica, kako podvlače, nema utemeljno pravno, već propagandno dejstvo”.[5] Član SGV Sretko Tomašević je dodao: „Znamo da nemaju moralna načela, znamo da su produkt aktivnosti velikosrpskih ideologa, pa evo, između ostalog, i Jovan Divjak kao Srbin koji se stavio na raspolaganje i koji je bio jedan od čelnih ljudi u komandi Armije BiH vjerovatno se našao na udaru te države samo zbog toga”.[5]
Sljedećeg dana, SGV je kritikovao Staša Košarac, rukovodilac Operativnog tima Republike Srpske za traženje nestalih lica, koji je rekao: „SGV nema pravo ni da se naziva srpskim, jer je to grupa ljudi koja je čitav rat bila u službi Alije Izetbegovića i bošnjačkog vojnog i političkog rukovodstva. Mirko Pejanović i ljudi okupljeni oko njega u SGV-u za 16 godina nisu progovorili nijednu riječ o zločinima počinjenim nad sarajevskim Srbima”.[6]
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b „Registar udruženja, redni br. 52” (PDF). Ministarstvo pravde Bosne i Hercgevovine. Arhivirano iz originala (PDF) 23. 11. 2015. g. Pristupljeno 30. 06. 2016.
- ^ a b v g „The Serb Civic Council (Bosnia-Herzegovina)”. Right Livelihood Award.
- ^ a b „Visoki predstavnik se sastao sa Predsjednikom Srpskog građanskog vijeća”. OHR. 01. 12. 2002.
- ^ „Uhapšen general Jovan Divjak”. Novinska agencija Beta. 03. 4. 2011.
- ^ a b Jelin-Dizdar, Tina (19. 07. 2011). „Apel NVO za povratak Divjaka u Sarajevo”. Radio Slobodna Evropa.
- ^ „Košarac: Srpsko građansko vijeće ne može govoriti u ime srpskog naroda”. Press. 20. 07. 2011.