Анжу

С Википедије, слободне енциклопедије

Анжу (франц. Anjou, лат. Andegavia) је била грофовија (успостављена око 880. године), односно војводство (од 1360). Данас је традиционална провинција у западној Француској смештена око града Анже у доњем делу долине Лоаре. Из ове области долази знаменита средњовековна династија Анжујаца. Територија одговара отприлике данашњем департману Мен и Лоара.

Референце[уреди | уреди извор]

Литература[уреди | уреди извор]

  • Anjou”, Encyclopædia Britannica, 9th ed., Vol. II, New York: Charles Scribner's Sons, 1878, стр. 58 .
  • Anjou”, Encyclopædia Britannica, 11th ed., Vol. II, Cambridge: Cambridge University Press, 1911, стр. 55—58 .
  • Collins, Paul, The Birth of the West: Rome, Germany, France, and the Creation of Europe in the Tenth Century .
  • The chronicles of Normandy by William of Poitiers and of Jumièges and Ordericus Vitalis
  • The chronicles of Maine, particularly the Actus pontificum cenomannis in urbe degentium
  • The Gesta consulum Andegavorum
    • Chroniques des comtes d'Anjou, published by Marchegay and Salmon, with an introduction by E. Mabille, Paris, 1856–1871 (језик: француски)
  • Louis Halphen, Êtude sur les chroniques des comtes d'Anjou et des seigneurs d'Amboise (Paris, 1906) (језик: француски)
  • Louis Halphen, Recueil d'annales angevines et vendómoises (Paris, 1903) (језик: француски)
  • Auguste Molinier, Les Sources de l'histoire de France (Paris, 1902), ii. 1276–1310 (језик: француски)
  • Louis Halphen, Le Comté d'Anjou au XIe siècle (Paris, 1906) (језик: француски)
  • Kate Norgate, England under the Angevin Kings (2 vols., London, 1887)
  • A. Lecoy de La Marche, Le Roi René (2 vols., Paris, 1875). (језик: француски)
  • Célestin Port, Dictionnaire historique, géographique et biographique de Maine-et-Loire (3 vols., Paris and Angers, 1874–1878) (језик: француски)
  • idem, Préliminaires. (језик: француски)
  • Edward Augustus Freeman, The History of the Norman Conquest of England, its Causes and its Results (2d vol.)
  • Luc d'Achery, Spicilegium, sive Collectio veterum aliquot scriptorum qui in Galliae bibliothecis, maxime Benedictinorum, latuerunt