Amintore Fanfani

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Amintore Fanfani
Amintore Fanfani u 1983.
Lični podaci
Datum rođenja(1908-02-06)6. februar 1908.
Mesto rođenjaPjeve Santo Stefano, Kraljevina Italija
Datum smrti20. novembar 1999.(1999-11-20) (91 god.)
Mesto smrtiRim, Italija
Porodica
SupružnikBjankaroza Provasoli (v. 1939 —  njena smrt 1968)
Marija Pia Tavacani (v. 1975)
Deca7
Politička karijera
Politička
stranka
  • PNF (1935–1943)
  • DC (1943–1994)
  • PPI (1994–1999)
17. april 1987 — 28. jul 1987.
PrethodnikBetino Kraksi
NaslednikĐovani Gorija
1. decembar 1982 — 4. avgust 1983.
PrethodnikĐovani Spadolini
NaslednikBetino Kraksi
26. jul 1960 — 21. jun 1963.
PrethodnikFernando Tambroni
NaslednikĐovani Leone
1. jul 1958 — 15. februar 1959.
PrethodnikAdone Zoli
NaslednikAntonio Senji
18. januar 1954 — 10. februar 1954.
PrethodnikĐuzepe Pela
NaslednikMario Šelba

Amintore Fanfani (ital. Amintore Fanfani; Pjeve Santo Stefano, 6. februar 1908 — Rim, 20. novembar 1999) bio je italijanski političar i premijer Italije u više navrata. Bio je jedan od istaknutijih italijanskih političara u posleratnoj Italiji i istorijska ličnost Hrišćanske demokratije.

Biografija[uredi | uredi izvor]

Rođen je 1908. godine u mestu Pjeve Santo Stefano, provincija Toskana. Završio je studij ekonomije na Katoličkom univerzitetu u Milanu 1932. godine.

Bio je član Nacionalne fašističke partije i zalagao se za ideje korporativizma. Tih je dana pisao za zvanični rasistički časopis u Italiji, „Odbrana rase“ (La difesa della razza), a 1938. godine je bio jedan od 330 potpisnika antisemitskog Manifesta o rasi, koji je doveo do zabrane Jevrejima da učestvuju u vladi i rade kao profesori na univerzitetima.[1]

Nakon kapitulacije Italije 1943. godine, odselio se u Švajcarsku i tamo bio sve do oslobođenja Italije aprila 1945. godine.

Politička karijera[uredi | uredi izvor]

Po povratku u Italiju, uključio se u politiku i bio potpredsednik novoosnovane Hrišćanske demokratije. Bio je poslanik u Ustavotvornoj skupštini i jedan od autora novog ustava tek proglašene Republike Italije. Godine 1948. bio je izabran u Dom poslanika Republike Italije. Bio je ministar rada 1947–1948. i 1948—1950, ministar poljoprivrede 1951–1953, te ministar unutrašnjih poslova 1953. godine. Nakon što se De Gasperi povukao iz politike, Fanfani je bio izabran za novog sekretara Hrišćanske demokratije (1954–1959). Tokom svoga mandata je izvršio reorganizaciju partije i pomladio njene kadrove.

Njegove je karijera u narednom periodu bila na vrhuncu: tokom 1950-ih dvaput je vršio funkciju premijera Italije.[2][3] Pošto 1964. nije uspeo da ga izaberu za predsednika Italije, zapao je u političku pozadinu. Od 1965. godine do 1966. godine bio je predsedavajući Generalne skupštine UN-a, a od 1968. godine do 1973. godine predsednik Senata Italije. Pošto ni 1971. godine nije izabran za predsednika, kao nadoknada za gubitak dodeljeno mu je mesto doživotnog senatora 1972. godine.[4]

Neuspeh referenduma o razvodima prisilio ga je da napusti funkciju sekretara Hrišćanske demokratije 1975. godine. Od 1982. godine do 1983. godine je po peti put bio premijer Italije, od 1985. godine do 1987. godine ponovno bio predsednik Senata, a od aprila do jula 1987. godine premijer po šesti put.

Umro je 20. novembra 1999. godine u Rimu.

Izvori[uredi | uredi izvor]

  1. ^ (jezik: italijanski) Fanfani il "modernizzatore" Arhivirano na sajtu Wayback Machine (18. februar 2012), Quotidiano della Basilicata, 6 February 2008
  2. ^ Roman Circus Arhivirano na sajtu Wayback Machine (13. avgust 2009), Time Magazine, 8 February 1954
  3. ^ Italy's Fanfan Arhivirano na sajtu Wayback Machine (21. jul 2013), Time Magazine, 16 June 1961
  4. ^ Obituary Amintore Fanfani, The Guardian, 22 November 1999

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Amintore Fanfani na Vikimedijinoj ostavi.


Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Аминторе_Фанфани&oldid=25686052”