Vilijam Grej Volter

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Vilijam Grej Volter
Vilijam Grej Volter
Datum rođenja(1910-02-19)19. februar 1910.
Mesto rođenjaKanzas Siti, SAD
Datum smrti6. maj 1977.(1977-05-06) (67 god.)
Mesto smrtiClifton

Vilijam Grej Volter (engl. William Grey Walter; Kanzas Siti, 19. februar 1910 — , 6. maj 1977) je bio poznati britanski neuropsiholog i jedan od pionira robotike. Usavršio je elektroencefalograf mašinu, dokazao prisustvo više raznih vrsta moždanih talasa, i unaprijedio psihofiziološko shvatanje rada mozga i nervnog sistema. Najpoznatiji je po konstruisanju jednog od prvih autonomnih robota i teoretskom radu na polju robotike.

Biografija[uredi | uredi izvor]

Volter je rođen u Kanzas Sitiju (SAD) 1910. godine. Godine 1915. je došao u Englesku zajedno sa roditeljima i završio je Kraljevsku višu školu u Kembridžu (King's College, Cambridge) 1931. Pošto nije uspio da dobije mjesto kao istraživač u Kembridžu počeo je da vrši osnovna i primijenjena neurofiziološka istraživanja u bolnicama. Radio je u Londonu od 1935. do 1939. a potom u Burden neurološkom institutu (Burden Neurological Institute) u Bristolu od 1939. do 1970. Bavio se istraživanjima i za vrijeme posjeta SAD, Sovjetskom Savezu i drugim mjestima u Evropi.

Ženio se dvaput i ukupno je imao troje djece. Po riječima najstarijeg sina, „bio je politički ljevičar, komunist prije Drugog svjetskog rata, i anarhistički simpatizer poslije njega“. Bio je jedan od pionira na polju robotike i kibernetike. 1970 je ozlijeđen u automobilskoj nesreći od koje se nikad nije potpuno oporavio. Umro je 1977.

Moždani talasi[uredi | uredi izvor]

Kao mlad čovjek Volter je bio impresioniran radom velikog ruskog fiziologa Ivana Pavlova. Posjetio je i laboratoriju Hansa Bergera, čovjeka koji je izumio elektroencefalograf (EEG mašinu). Valter je znatno poboljšao mašinu i načinio je praktično upotrebljivom, što je omogućilo otkrivanje raznih tipova moždanih talasa.

Tokom 1930-ih godina Volter je napravio niz fundamentalnih otkrića koristeći svoju EEG mašinu na institutu Burden u Bristolu. Triangulacijom je utvrdio poziciju izvora alfa talasa u mozgu, pronašao metodu pozicioniranja tumora ili lezija, i konstruisao prvu EEG topografsku mašinu.

Tokom rata je radio na usavršavanju radara i vođenih raketa, što je možda uticalo na njegovu hipotezu skeniranja kao osnovnog načina rada mozga.

Tokom 1960-ih Valter je otkrio i CNV efekt (contingent negative variation) poznat i kao potencijal spremnosti (readiness potential). Kod ovog fenomena dolazi do električne aktivnosti u mozgu pola sekunde prije nego je osoba svjesna pokreta koji će da izvede. Ovo otkriće dovodi u sumnju i sam koncept svijesti i slobodne volje.

Valter je poznat i po eksperimentima sa stroboskopskim svjetlom frekvencije oko 18 Herca, koje je uzrokovalo napad epilepsije kod tome sklonih ljudi i vrlo neobične pojave kod ostalih ispitanih.

Roboti[uredi | uredi izvor]

Najpoznatiji rad Greja Voltera je konstrukcija jednog od prvih autonomnih robota, kornjača (turtles, tortoises) kako ih je zvao zbog oblika. On je želio da pokaže da za složene psihofizičke reakcije nije potreban veliki broj moždanih ćelija, već samo veliki broj moždanih veza između njih, koje obezbjeđuju plasticitet. U svrhu provjere te tvrdnje napravio je robote Elmer i Elzi (Elmer, Elsie) 1948. i 1949.

Svaki je imao samo 2 elektronske cijevi (koje su predstavljale moždane ćelije), povezane sa otpornicima, kondenzatorima i drugim pasivnim elektronskim komponentama u sklop promjenjive pozitivne povratne veze. Ovi roboti su djelovanjem uspjeli da oponašaju neke jednostavne životinje i bili su sposobni za kretanje. Senzori su bili samo prekidač povezan sa oklopom „kornjače“ i jedna foto-ćelija. Za pokretanje su korištena 2 elektromotora.

Roboti i uređaji koje je poslije napravio su bili sposobni da nauče jednostavne veze uzrok-posljedica, isto kao što živa bića uče putem Pavlovljevog kondicioniranja. Neke mašine je izložio na Britanskom festivalu 1951.

Valter je naglašavao upotrebu obične analogne elektronike pri simulaciji mozgovnih procesa u vrijeme kad su se drugi stručnjaci kao Alan Tjuring i Džon fon Nojman okretali digitalnoj tehnologiji. Volterov rad je inspirisao kasniju generaciju istraživača kao što su Rodni Bruks, Hans Moravec i Mark Tilden. BEAM robotika (BEAM robotics) je nastavak Volterovih ideja, gdje se uz pomoć malog broja analognih komponenti simulira jednostavan biološki organizam.

Bilo je dosta pokušaja izgradnje replika Volterovih kornjača, neke se mogu vidjeti u muzejima u SAD i Velikoj Britaniji.

Knjige i važniji članci[uredi | uredi izvor]

  • The Living Brain, [1953], Penguin, London, 1967
  • An Electromechanical Animal, Dialectica (1950) Vol. 4: 42—49
  • An imitation of life, Scientific American (1950) 182(5): 42—45
  • A machine that learns, Scientific American (1951) 185(2): 60—63
  • The Living Brain, New York (1953)
  • Contingent negative variation: An electrical sign of sensorimotor association and expectancy in the human brain, Nature (1964) 203: 380-384
  • Grey Walter: The Pioneer of Real Artificial Life, Holland, Owen E., Proceedings of the 5th International Workshop on Artificial Life, Christoper Langton Editor. . Cambridge: MIT Press. 1997. pp. 34-44. ISBN 978-0-262-62111-3. 
  • Walter's world, New Scientist, 25/7/98.
  • The Tortoise and the Love Machine': Grey Walter and the Politics of Electro-encephalography', Hayward, Rhodri, Science in Context (2001) 14.4. pp. 615-42
  • "The Curve of the Snowflake," Norton, 1956. objavljeno i kao "Further Outlook", London: Duckworth, 1956. novela o paradoksima i Kohovoj pahulji.
  • Chapel of Extreme Experience: A Short History of Stroboscopic Light and the Dream Machine, New York: Soft Skull Press (2003)

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Literatura[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Вилијам_Греј_Волтер&oldid=27056606”