Vladimir Simić
| vladimir simić | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Lični podaci | ||||||
| Datum rođenja | 27. decembar 1894. | |||||
| Mesto rođenja | Vranje, Kraljevina Srbija | |||||
| Datum smrti | 21. decembar 1974. (79 god.) | |||||
| Mesto smrti | Beograd, SR Srbija, SFR Jugoslavija | |||||
| Profesija | pravnik | |||||
| Predsednik Saveznog veća Narodne skupštine FNRJ | ||||||
| Period | januar 1946 — decembar 1953. | |||||
| Potpredsednik Savezne narodne skupštine | ||||||
| Period | 1953 — 1963. | |||||
| Odlikovanja |
| |||||
Vladimir Simić (Vranje, 27. decembar 1894 — Beograd, 21. decembar 1974) bio je društveno-politički radnik SFR Jugoslavije i junak socijalističkog rada. U periodu od 1946. do 1953. obavljao je dužnost predsednika Saveznog veća Narodne skupštine FNRJ.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Pre Prvog svetskog rata je pripadao jugoslovenskoj revolucionarnoj omladini, a sarađivao je i u listu Preporod. Godine 1920. diplomirao je na Pravnom fakultetu u Beogradu. Iste godine bio je jedan od potpisnika Deklaracije načela Jugoslovenske republikanske stranke. Bio je član Izvršnog odbora, a kasnije generalni sekretar ove stranke.[1][2][3]
Do početka Drugog svetskog rata, radio je kao advokat u Beogradu, a od 1934. do 1941. godine bio je predsednik Advokatske komore u Beogradu. Kao advokat, više puta je pred sudovima Kraljevine Jugoslavije, kao i Državnom sudu za zaštitu države, branio optužene članove tada ilegalne Komunističke partije Jugoslavije (KPJ).[1][2][3]
Za vreme okupacije Jugoslavije, nalazio se u zarobljeništvu u Nemačkoj, gde se aktivno opredelio za Narodnooslobodilački pokret (NOP). Nakon povratka u zemlju, kao generalni sekretar Jugoslovenske republikanske stranke aktivno se zalagao za njeno priključivanje Jedinstvenom narodnooslobodilačkom frontu (JNOF).[1][2][3]
Na izborima za Ustavotvornu skupštinu DFJ, novembra 1945. bio je izabran za narodnog poslanika, a 1. decembra 1945. za predsednika Savezne skupštine Ustavotvorne skupštine FNRJ. Nakon proglašenja Ustava FNRJ, januara 1946. postao je predsednik Saveznog veća Narodne skupštine FNRJ. Ovu funkciju obavljao je do decembra 1953, kada je postao potpredsednik Savezne narodne skupštine. Godine 1946. bio je član jugoslovenske delegacije na mirovonoj konferenciji u Parizu, a kasnije član Komisije Ujedinjenih nacija za Palestinu.[1][2][3]
Od 1963. do 1967. biran je za sudiju Ustavnog suda Jugoslavije. Nalazio se na dužnostima — predsednika Saveza udruženja za Ujedinjene nacije u Jugoslaviji, predsednika jugoslovenske grupe Interparlamentarne unije i predsednik Saveza udruženja pravnike Jugoslavije, gde je biran za doživotnog počasnog predsednika. Biran je za člana Saveznog odbora Socijalističkog saveza radnog naroda Jugoslavije (SSRNJ) i člana Saveta federacije.
U periodu pre i posle Drugog svetskog rata objavio je veliki broj članaka i rasprava o pravnoj, političkoj i društvenoj problematici u jugoslovenskim i stranim listovima i časopisima. Napisao je dela — Ideološki frontovi, Izborno pravo i dr.[1][2][3]
Umro je 1974. godine u Beogradu.[3]
Odlikovan je sa nekoliko jugoslovenskih odlikovanja, među kojima su — Orden jugoslovenske zvezde sa lentom, Orden zasluga za narod prvog reda, Orden bratstva i jedinstva prvog reda i dr. Ordenom junaka socijalističkog rada odlikovan je 1959. godine.[1][2][3]
