MG 34

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
MG 34
Vrstamitraljez
PorijekloNacistička Njemačka
Upotreba
Upotreba uAlžir, Angola, Bugarska, NDH, Kina, Finska, Gvineja Bisao, Mađarska, Saudijska Arabija, Tajvan, Sjeverna Koreja i Južna Koreja, Vijetnam, Portugal.[1]
Bojno djelovanjeDrugi svetski rat,

Suecka kriza,

Španski građanski rat[2]
Proizvodnja
ProizvođačMauser Verke AG
Specifikacije
Masa12.1 kg
Dužina1219 mm
Dužina cijevi627 mm
Kalibar7,92h57 Mauser mm
Vrsta operacijerotirajući vijak
Način dejstvaautomatski, poluautomatski
Brzina paljbe850 met/min
Brzina zrna755 m/s
Maks. ef. domet1199 m
Magacin250 metaka
Nišanželjezni. opički

Osnovan 1934. godine od strane njemačke firme Rajnmetal-Borsig, ovaj teški mitraljez smatra se prvim, pravim modernim, svenamjenskom mitraljezom Drugog svetskog rata. Ovo oružje je dizajnirao njemački inženjer Hajn rih Volmer koji je radio za Mausera Verkea. Pješadija ga je koristila u ranim godinama proizvodnje, a koristi se kao protivtenkovsko i protivavionsko oružje. Trebalo je da ga zamjeni MG 42, znatno unaprijeđenom verzijom MG 34, ali visoka cijena njegove proizvodnje produžava životni vijek MG 34.[3]

Istorija[uredi | uredi izvor]

Nakon Prvog svjetskog rata (1914-1918), Versajskim sporazumom Nijemcima je zabranjen razvoj ili proizvodnja bilo koje važne ratne opreme, uključujući tenkove, podmornice i automatsko oružje. Međutim, s usponom nacističke stranke tokom 1930-ih i ponovnim uspostavljanjem njemačke vojske, njemačka vlast je zaobišla veliki dio ograničenja u okviru sporazuma, preusmjeravajući se na novi svjetski rat u Evropi. Do tog trenutka, nemački ratni planeri zabavljali su se konceptom prenosivog, lakog mitraljeza i uveli njegove uobičajene kompanije u plan. Jedno vrijeme, MG13 je bio rješenje lakog mitraljeza. Predstavljen 1930. godine, predstavljao je preispitivanje Drajse modela 1918, vodenog hlađenja iz Prvog svjetskog rata, sada modifikovanog za osnovno hlađenje vazduhom. Hranio se iz magazina sa kutijama od 25 metaka ili bubnjem sa sedlom od 75 metaka, a njemačka vojska ga je usvojila kao standardni laki mitraljez u doglednoj budućnosti. Oružje je na kraju ugrađeno u tenkove i na Luftvafe (Vermaht) avione, ali se u cjelini pokazalo skupo za proizvodnju i nudilo je brzinu paljbe od samo 600 metaka u minuti. Kao takav, ovaj model je povučen iz frontlaajn servisa čime je 1934. godine prodat ili stavljen u skladište. Relativni neuspjeh koji je predstavljao MG13 kao mitraljez „uradi sve“ natjerao je dodatni rad da se nastavi na dugoročnom proizvodu. Rajnmetal-Borsig, dugogodišnji igrač njemačke vojne industrije, organizovao je osnivanje kompanije u sjenci u susjednoj Švajcarskoj pod imenom "Soloturn" kako bi zaobišlo ograničenja sporazuma i nastavilo rad na novom dizajnu mitraljeza na vazdušno hlađenje. Tokom Prvog svjetskog rata, mitraljezi su obično bili vodeno hlađeni što je nepotrebno komplikovalo njihov rad i transport. Kao takvi, radili su se testovi tokom ranih 1930-ih koji će ubrzo otkriti savršeno dijete u ovom razvoju.[1] Ovaj laki mitraljez bio je sigurno jedan od najboljih u vrijeme razmještanja sa njemačkom vojskom za vrijeme Frankovih nacionalista u Španskom građanskom ratu. [2]

Karakteristike[uredi | uredi izvor]

MG34 je napravljen za kalibar 7,92k57 Mauser. Osnovni sistem miraljeza iznosio je 12,10kg i imao je dužinu od 1219mm uz standardnu cijev dimenzija 630mm. Akcija je koristila jedinstveni aranžman sa kratkim povratnim udarima sa rotirajućim vijkom i impulsni povratni udar dodan kroz gasnu klopku na njušci. Brzina ispaljivanja ovog oružja dostigla je brzinu između 600 i 1.000 metaka u minuti, uz izabranu vatru (pojedinačno ili potpuno automatski), dostupnu na osnovnim modelima. Brzina metka je dostizala 755 metaka u sekundi što daje dobre vrijednosti prodora u rasponima do 1.200 metara, a to je povećano korišćenjem posebno razvijenih stativa za ulogu teškog mitraljeza. Nišani su bili tipični željezno nameštanje koje se kretalo na 2000 metara do koracima od 100 metara.[1] MG34 Koristi kratku cijev s povratnim njuškom, koja takođe služi kao skrivač bljeska kada se ispaljuje metak. Zaključavanje cijevi postiže se rotirajućom glavom vijka, s prekinutim navojima, koji se zaključavaju u produžetak cijevi. Glava vijka ima set valjaka, koji se nalaze odmah iza repova. Ovi valjci koriste se za zakretanje glava vijaka za zaključavanje i otključavanje. Valjci se takođe ponašaju kao akceleratori vijka, kada se vijak otključa, zbog interakcije sa produžetkom cijevi. Tubularni prijemnik povezan je sa cjevastim rukavima pomoću okretnog vijka postavljenog na desnoj strani prijemnika, tako da se prijemnik može okrenuti prema gore i sa desne strane relativno prema cjevastom rukavu, izlažući tako stražnji kraj cijevi. Kada se prijemnik otvori, cijev se može jednostavno povući s rukava na stražnju stranu, ali kada je cijev vruća, za to je potrebna neka vrsta toplotne zaštite, pa je operater MG-34 morao da koristi azbestne rukavice koje su standardni dodatak oružju. MG-34 je bilo selektivno vatreno oružje, a način vatre upravljao je dvostrukim okidačem. Povlačenje gornjeg dela okidača proizvelo je pojedinačne pucnjeve, dok je povlačenje prema donjem dijelu potpuno automatsko pucanje.[4] Paljenje je aktivirano pomoću dvodjelnog okidača koji je omogućavao pucanje sa jednom hicem ili potpunu automatsku vatru. Gornji dio je markiran sa slovom „E“ („Einzelfeuer“) kako bi označio vatru sa jednom hicem, dok je donji dio označen kao „D“ („Dauerfeuer“) za potpuno automatsku vatru. Na taj način, operater je mogao da kontroliše i snabdjevanje municijom i zagrijavanje cijevi.[1] U režimu stalne vatre, MG-34 je postavljen na specijalni tripod veoma komplikovanog i skupog dizajna, nazvan Lafete-34. Ovaj tripod dopuštao je direktne ili indirektne protupožarne zadatke, a bio je opremljen i odvodnim prigušivačima, posebnom jedinicom za upravljanje vatrom i optičkim nišanom. Upotrebom posebnog adaptera ovaj se tripod može koristiti i za protivavionske uloge. Za namjenske misije protivvazdušne odbrane takođe je bio dostupan specijalni lagani AA stativ..[4]

Djelovanje u Aziji[uredi | uredi izvor]

MG 34 koje su osvojila britanska i sovjetska vojska poslate su i kineskim nacionalističkim i kineskim komunističkim snagama tokom Drugog svetskog rata i Kineskog građanskog rata.[5] Francuska vojska poslala je zosvojene MG 34 u Indokinu tokom rata u Indokini.[6] Neki modeli koje su Sovjeti zarobili od Nijemaca ili proizvedeni u Čehoslovačkoj posle Drugog svetskog rata isporučeni su Narodnooslobodilačkoj armiji / Narodnoj dobrovoljačkoj vojsci, Narodnoj oslobodilačkoj vojsci Vijetnama, Vijetkongu tokom Hladnog rata.[7]

Galerija[uredi | uredi izvor]

  • Njemački vojnici sa MG 34 u Frencuskoj 1944.
  • MG 34 na tripodu spreman u protivavionskoj ulozi
    MG 34 na tripodu spreman u protivavionskoj ulozi
  • Pješadija Vermahta sa MG 34
    Pješadija Vermahta sa MG 34

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b v g „Maschinengewehr Modell 34 (MG34) General Purpose Machine Gun (GPMG) - Nazi Germany”. www.militaryfactory.com (na jeziku: engleski). Pristupljeno 16. 11. 2019. 
  2. ^ a b „MG34 Semi-auto”. TNW Firearms (na jeziku: engleski). Pristupljeno 16. 11. 2019. 
  3. ^ „MG 34 machine gun - Maschinengewehr 34”. D-Day Overlord (na jeziku: engleski). Pristupljeno 16. 11. 2019. 
  4. ^ a b „MG 34”. Modern Firearms (na jeziku: engleski). 27. 10. 2010. Pristupljeno 17. 11. 2019. 
  5. ^ McNab, Chris (20. 10. 2012). Mitraljezi MG 42 i MG34 (strana 69). Weapon 21. Osprey Publishing. ISBN 9781780960081. 
  6. ^ Ezell, Edward Clinton (1988). Personal firepower. Internet Archive. Toronto ; New York : Bantam Books. 
  7. ^ Mitraljezi MG 42 iMG 34 (strana 70). 


Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=МГ_34&oldid=26922263”