Petrovići (porodica)
| Petrovići (Jagodina) | ||||||||||||
|
Petrovići su porodica Jovana Petrovića Jagodinca, učesnika Kočine Krajine u frajkoru, Karađorđevog topolivca i njegovog sina Đorđa Petrovića, namesnika kneževskog dostojanstva 1868. godine, predsednika Kasacionog suda, predsednika Apelacionog suda i prvog predsednika beogradskog Okružnog suda.
Jovan Petrović (1772-1837)[uredi | uredi izvor]
Jovan Petrović, zemunski građanin, frajkorac, vlasnik livnice i potkivačnice, poznat i kao Jovan Petrović Kovač ili Jagodinac rodom je iz Svojnova kod Paraćina, odnosno Jagodina. Nakon očeve smrti (Petar), i majčine preudaje, otišao je sa 15-16 godina iz rodnog kraja u Srem, gde se ubrzo prijavio i primljen je avgusta 1788. u Mihaljevićev frajkor i učestvovao je u Kočinoj krajini. Istakao se hrabrošću, dva puta je ranjavan. Zbog spasavanja kapetana Radiča Petrovića 1790. godine, tadašnjeg frajkorskog kapetana, nosioca austrijskog viteštva (plemstva) i Karađorđevog pretpostavljenog starešine u frajkoru, a kasnije poznatog ustaničkog starešine, Mihaljević komandant frajkora odlikovao ga je zlatnom medaljom za hrabrost. U vojsci je stekao prva znanja o kovačko-livačkom poslu. Nakon ratova posetio je porodicu u Svojnovu, da bi se potom za stalno nastanio u Zemunu gde je otvorio radnju u Gornjoj varoši i 1804. godine stekao je majstorsko zvanje (kovačko-potkivačkog esnafa) sa pravom lečenja stoke. U vreme Prvog srpskog ustanka u Srbiji je pomagao u organizovanju topolivnice i oružarnice. Njegova radionica popravljala je oružje, izrađivala trešnjeve topove i lafete, a u prvoj Topolivnici u Donjem gradu beogradske tvrđave izlivao je topove. Sačuvana je Karađorđeva potvrda Jovanu Petroviću iz 1810: „Ja pohvaljujem trude Vaše narodu pokazate...". Za knjaz Miloša njegova radionica obavljala je izradu krstova i crkvenih sasuda, okivanje vozila, potkivanje konja i sl, a 1830. izlila je i postavila zvona na staroj Sabornoj crkvi i posle proglašenja Hatišerifa iskovala gvozdeni srpski grb koji je bio postavljen na Gospodarski konak. Knjaz Miloš ga je tada pozvao da se vrati u Srbiju i izabere „koju hoće kuću u Beogradu“. Jovan Petrović Kovač bio je i član jedne radne grupe kojom je predsedavao Dimitrije Davidović, sa zadatkom da se opiše stanje manastira Žiča i prepišu svi zapisi (1822). Bio je prenumerant srpskih knjiga i imao je veliku kućnu biblioteku, a bio je i priložnik Slavenoserbske biblioteke zemunske od osnivanja 1825. Umro je u Zemunu 1837. U njegovoj porodici čuva se i jedna Karađorđeva sablja.
Jovan Petrović imao je sinove Živka i Đorđa i još jednog sina[1].
Živko J. Petrović (1806-1868)[uredi | uredi izvor]
Živko J. Petrović (1806-1868) sin Jovana Petrovića je zemumski akademski ikonopisac i freskopisac. Prvo je 13 godina kod oca učio kovački zanat i u Beču studije "marvenskog lekarstva". Javlja se 1831. godine u Zemunu kao "marveni lekar" i prenumerant knjiga. Kao veterinar posvetio se izučavanju slikarstva.[2] Slikarstvo je završio u Zemunu i na Bečkoj akademiju gde je proveo tri i po godine. Radio je ikonostase u Perlezu, Novom Selu i Zemunu[3], i mnogo pojedinačnih ikona. Freskopisao je zemunske crkve i crkve po Vojvodini. Umro je „od vrućice“ u Zemunu 8/20. oktobra 1868. godine.
Dragutin Ž. Petrović[uredi | uredi izvor]
Dragutin Ž. Petrović, predsednik Apelacionog suda, bio je sin Živka J. Petrovića: „Zapamćen je od starih Beograđana kao „ala od čoveka“, jer je prstima savijao kašike i lomio petodinarke od srebra“[1].
N. Petrović[uredi | uredi izvor]
Jedan sin Jovana Petrovića bio je požunski đak, čiji se sin zvao Stevan.
Stevan Petrović[uredi | uredi izvor]
Stevan Petrović unuk Jovana Petrovića, bio je sekretar leskovačke opštine (oko 1880). Inače poznat je po tome što je bio i odgovorni urednik, praktikant, glumac sa nadimkom Rute, a opisan je u liku „Neko“ u Ivkovoj slavi Stevana Sremca. Umro je 1918.[1]. Stevan Petrović bio je oženjen Nemicom i imali su osmoro dece dva sina i šest kćerki.
Kćerka Stevana Petrovića je glumica Ljubica Jovanović, majka takođe glumca.
Đorđe Petrović[uredi | uredi izvor]
Đorđe Petrović, sin Jovana Petrovića[4]predsednik Kasacionog suda, predsednik Apelacionog suda i prvi predsednik beogradskog okružnog suda bio je namesnik kneževskog dostojanstva 1868. godine, odmah posle ubistva kneza Mihaila zajedno sa Jovanom Marinovićem (tadašnjim predsednikom državnog saveta) i Milojkom Lešjaninom (tadašnjim ministrom pravde).
Đorđe Petrović imao je kćerke Katarinu, Sofiju, Leposavu i Julijanu.
Strundžalići[uredi | uredi izvor]
Katarina Petrović (rođ. 1842), kćerka Đorđa Petrovića, namesnika kneževskog dostojanstva 1868, predsednika Kasacionog i Apelacionog suda, bila je udata za Aleksu P. Strundžalića (rođ. 1842), advokata iz Valjeva (bio je i državni činovnik, u sudu varoši Beograda, 1872 i dr). Bio je sin Pavla Strundžalića (Pavle Đ. Strunđel), trgovca iz Šapca (po imanju i prihodu 6. klasa u popisu 1862) i Božice Strundžalić, čija su deca bila osim Alekse i Antonije (rođ. 1837), Miloš (rođ. 1844), Andriju i kćeri Leposavu i Jelenu.
Imali su sina Milana i kćerku Darinku.
- Milan A. Strundžalić, pomoćnik ministra pravde (Marka Trifkovića), predsednik Apelacionog suda, sudija Kasacionog suda, pravnik, sudija predsednik valjevskog okružnog suda, bio je oženjen sa Zorkom Kostić, kćerkom Đorđa Kostića, upravnika carinarnice iz Smedereva i Katarine Putnik iz Bele Crkve, sestrom generala Vojislava Kostića i prof. dr Aleksandra Kostića. Imali su jednog sina Aleksu Strundžalića i dve kćerke od kojih je jedna udata za Đorđa Nenadovića sudiju upravnog suda iz porodice Nenadović. Ima potomstva.
- Darinka Strundžalić bila je udata za pukovnika Pavla Jankovića. Njihova deca su Aleksa, Ivanka i Milica. Aleksin sin Pavle Janković ima kćerku Kseniju Janković, muzičara. Ivanka je bila udata za potpukovnika Petra Stevanovnića koji je poginuo u Prvom svetskom ratu (njihov sin je genralštabni major Božidar Stevanović). Milica Janković bila je udata za potpukovnika Čedomira Vasića, koji je poginuo u Prvom svetskom ratu (njihovi sinovi su Pavle Vasić, čiji je sin Čedomir Vasić, slikar kao i Filip Vasić).
Babovići[uredi | uredi izvor]
Sofija Petrović, kćerka Đorđa Petrovića, namesnika kneževskog dostojanstva 1868, predsednika Kasacionog i Apelacionog suda, bila je udata za Babovića. Njihova deca su Vladimir i Milica.
- Inž. Vladimir Babović načelnik, imao je Ružicu udatu za Velimira Popovića, ministra unutrašnjih poslova, bana drinske banovine (njihov sin prof. dr Boško Popović psiholog, unuk dr Velimir Popović, psiholog i unuka Ljuba Popović), brata prof. dr Nikole Popovića, rektora, Jelenu, lekara, Mihaila, pravnika i Vojislva pravnika.
- Milica Babović bila je udata za Lazara Jovanovića.
Branovački[uredi | uredi izvor]
Leposava Petrović, kćerka Đorđa Petrovića, namesnika kneževskog dostojanstva 1868, predsednika Kasacionog i Apelacionog suda, bila je udata za dr Evgenija Branovačkog.
Rekalići[uredi | uredi izvor]
Julijana Petrović, kćerka Đorđa Petrovića, namesnika kneževskog dostojanstva 1868, predsednika Kasacionog i Apelacionog suda, bila je udata za Petra Rekalića, upravnika carine i trgovca. Imali su tri sina Jovana, Dimitrija i Đorđa.
- Dimitrije Rekalić, apotekar.
- Đorđe Rekalić, poginuo.
General Jovan P. Rekalić (1877-1959)[uredi | uredi izvor]
Pešadijski brigadni general Jovan P. Rekalić (1877-1959) završio je 29. klasu Niže škole Vojne akademije i usavršavanje u Minhenu. U ratovima 1912-1918. ađutant 12. pešadijskog puka „Car Lazar“ 1. poziva Šumadijske divizije, komandant bataljona 14. pešadijskog puka i zamenik komandanta puka, komandant 4. bataljona 8. pešadijskog puka 1. poziva do teškog ranjavanja 9. septembra 1914, 1915. komandant bataljona 8. pešadijskog puka, 19. pešadijskog p uka, pomoćnik komandanta 10. pešadijskog puka. U Arpilskom ratu reaktiviran za komandanta divizijske oblasti u Zagrebu. Odveden u zarobljeništvo.
Pešadijski brigadni general Jovan P. Rekalić bio je oženjen Zorkom Mitrović, kćerkom Jovana Mitrovića, trgovca. Imali su sinove Vladimira i Momčila.
- Prof. dr Vladimir Rekalić, profesor Tehnološkog fakulteta u Beogradu.
- Prof. dr Momčilo Rekalić, prof. Građevinskog fakulteta u Beogradu[5]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b v Milan Jovanović Stojimirović, Siluete starog Beograda, Beograd 2008, str. 107.
- ^ "Srbski dnevnik", Beč 1854.
- ^ "Srbski dnevnik", Novi Sad 1854. godine
- ^ Milan Jovanović Stojimirović, Siluete starog Beograda, Beograd 2008, str. 106.
- ^ M. Bjelajac, Generali i admirali vojske Kraljevine Jugoslavije, Beograd 2004, str. 263-264.