Rošu
| Rošu Hadži-Dimitrijevići | ||||||||||||
|
Rošu je srpska porodica cincarskog porekla koja od oko 1800. godine živi u Beogradu.
Poreklo[uredi | uredi izvor]
Porodica Rošu je poreklom iz Moskopolja u današnjoj Albaniji.
Konstantin Rošu[uredi | uredi izvor]
Konstantin Rošu, rodonačelnik beogradske porodice Konstantinović-Rošu, odnosno Hadži-Dimitrijević, živeo je u cincarskom gradu Moskopolju u današnjoj Albaniji. Nakon jednog od razaranja ovog pravoslavnog grada, prilikom napuštanja grada, izgubio mu se sin Dimitrije.
Hadži-Dimitrije Konstantinović-Rošu (1780–1860)[uredi | uredi izvor]
Hadži-Dimitrije Konstantinović Rošu (1780–1860) rođen je u Moskopolju u Albaniji oko 1780. Nakon tursko-albanskog pogroma Cincara i jednog u nizu rušenja Moskopolja, bežeći, izgubio je svoju porodicu. Došao je u Srbiju i nastanio se u Beogradu. Prezivao se po ocu Konstantinu, a za pravo prezime Rošu (Crveni) saznao je kasnije i zvanično ga promenio. Razvio je posao u Beogradu, imao je radnju sa 24 kalfe, momaka i radnika (manufakturu).
Kao veliki knjaz Milošev prijatelj, prognan je u Tursku sa još trinaest drugih cincarskih porodica (Kutula, Antula, Zagla, Kapra, Guša, Luča, Toska...). Prema porodičnom predanju život im je spasla Nula, druga žena gospodara Vučića. Kao izgnanik iz Beograda odlazi u Solun, iz Soluna u Trst a odatle u Beč. U Beču je njegov portret naslikao Anastas Jovanović. Po povratku Obrenovića na vlast 1858. vratio se u Beograd, gde je i umro 1860[1].
Prva žena umrla mu je u Jerusalimu, gde su bili na hadžiluku. Druga žena bila je Grkinja Kalina Brandembure iz Sereza u današnjoj Grčkoj, rođaka porodice German, knjaz Miloševih bankara i poverljivih agenata. Imali su dvanaestoro dece. Između ostalih Jovana i Jelenu.
Jovan Hadži-Dimitrijević - Rošu[uredi | uredi izvor]
Jovan Hadži-Dimitrijević - Rošu sin je Hadži-Dimitrija Konstantinovića-Rošu.
Dimitrije Rošu[uredi | uredi izvor]
Dimitrije Rošu bio je šef patrijarhove kancelarije (kabineta).
Potomstvo Jelene Glavinić rođ. Rošu[uredi | uredi izvor]
Jelena Glavnić rođ. Rošu, kćerka Hadži-Dimitrija Konstantinovića-Rošu, bila je udata za Dimitija Glavinića, veletrgovca, izvozniča, narodnog poslanika za Šabac. Njihov sin je Konstantin Glavinić[2].
Konstantin Kosta D. Glavinić (1858–1939)[uredi | uredi izvor]
Konstantin D. Glavinić (1858–1939), ministar pravde, predsednik beogradske opštine i komesar narodne banke, bio je oženjen Darinkom Jevtić, kćerkom Tome Jevtića „Crnog Tome“, trgovca duvanom na veliko (pre uvođenja državnog monopola), beogradskog odbornika. Njegova radnja bila je na uglu Knez Mihailove i Kralja Petra ulice. Majka Darinke Jevtić bila je kćerka Andrije I. Popovića, fabrikanta likera[3]. Kosta Glavinić i Darinka Glavnić, rođ. Jevtić imali su sina Milana i kćerku Kosaru.
Dr Milan K. Glavinić (1891–1968)[uredi | uredi izvor]
Dr Milan K. Glavinić (1891–1968), narodni poslanik, urbanista, arhitekta[4][5]. Njegova žena bila je Dobrila Glavinić-Knez Milojković (1900–1987), nisu imali dece.
Popovići[uredi | uredi izvor]
Kosara, kćerka Koste Glavinića, bila je udata za generalštabni pukovnika Žarka Popovića, načelnika I obaveštajnog odeljenja Glavnog generalštaba. Posle rata živeli su u Londonu.
Generalšt. pukovnik Žarko Popović (1896–1989)[uredi | uredi izvor]
Suprug Kosare, kćerke Koste Glavinića je generalšabni pukovnik Žarko (Riste) Popović (Modriča, 1896. — London, 1989), načelnik I obaveštajnog odeljenja Glavnog generalštaba Vojske Kraljevine Jugoslavije. Popović je bio je pitomac Kadetskog korpusa u Odesi (1906-1913), Artiljerijskog učilišta u Petrogradu (1913-1914), a završio je i Višu ratnu školu u Parizu (1921-1923). U srpsku vojsku stupio je kao dobrovoljac 1914. godine. Ranjavan i na Ceru i na Gorničevu. Posle rata bio je član Delegacije Vlade i VK u Sofiji, potom Vojne misije (1919-1920), posle Pariza komanduje baterijom u Dunavskoj brigadi, a od 25. H 1924 stalno je u Generalštabu. Bio je ordonans Kralja od 24. XI 1927. do 22. II 1931. Pored te redovne dužnosti bio je v.d. načelnika štaba Dunavske divizijske oblasti i nastavnik u Intendantskoj akademiji i na Višoj školi Vojne akademije(1930-1931); načelnik štaba Zetske divizijske oblasti od 6. I 1931 do 28. XII 1932; vojni izaslanik u Rimu od 28. XII 1932 do 14. IV 1935; načelnik štaba Potiske divizijske obl. u Subotici do 15. X 1936; od 26. X 1936 bio je šef X odseka Obaveštajnog odeljenja, a od 1. III 1940 načelnik I odeljenja; od 21. VIII1940 vojni ataše u Moskvi. Posle Kairske afere 1942. prešao je kao pukovnik u britansku vojsku. Učestvovao je na strani Britanaca u akcijama protiv Mau Mau pokreta u Keniji. Posle je radio za OUN – UNICEF u Ženevi i bio predstavnik u Ugandi sredinom 1960-ih. U čin pukovnika unapređen je 1936.
Porodične kuće i imanja[uredi | uredi izvor]
Kuća Hadži-Dimitrija Konstantinovića-Rošu nalazila se na mestu gde se danas nalazi Narodna banka Srbije u ulici kralja Petra. Kad su kopani temelji za banku nađen je deo mramornog bunara u koji je pretakan zejtin, kao i jedan zakopani ćup sa novcem.
Zanimljivosti[uredi | uredi izvor]
Porodica veoma pobožna „kuća puna kandila, ikona a sebi je sa hadžiluka doneo pokrov i sveće“. Jedan od potomaka je monahinja.
Jedan od potomaka kao poručnik učestvovao u odbrani Beograda 1915. pod komandom majora Dragutina Gavrilovića, ostavio je opis poslednje odbrane.
Đrđe (Stevana Sebastijana) Rošu rehabilitovan je odlukom Okružnog suda u Beogradu od 27.03.2008. godine[6].
Srodstvo[uredi | uredi izvor]
Rošu su bili u srodstvu sa Germanima i dr.
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Vid. D. Popović, O Cincarima, Beograd 1937, str. 445.
- ^ Poleksija D. Dimitrijević-Stošić, Ključevi Belog grada, Beograd 1967, str. 19, 38.
- ^ Poleksija D. Dimitrijević-Stošić, Ključevi Belog grada, Beograd 1967, str. 43.
- ^ Poleksija D. Dimitrijević-Stošić, Ključevi Belog grada, Beograd 1967, str. 41.
- ^ Fond Milana Glavinića u Istorijskom arhivu Beograda[mrtva veza], Pristupljeno 24. 4. 2013.
- ^ Reh. br. 249/07 od 27.03.2008. godine