Janko Tufegdžić
Janko Tufegdžić | |
|---|---|
 | |
| Datum rođenja | 1907. |
| Mesto rođenja | Šabac, Kraljevina Srbija |
| Datum smrti | novembar 1944. |
| Mesto smrti | Nezavisna Država Hrvatska |
| Zanimanje | književnik, novinar |
| Aktivni period | 1928 – 1944 |
| Značajni radovi | "Bespuća i bludnje", "Zvezdani hlad", "Nevidljive bitke" |
| Supruga | Zora Novaković |
| Deca | Planinka Tufegdžić |
| Rođaci | Janko Veselinović (deda) Vojislav Tufegdžić (sinovac) |
Janko Tufegdžić (Šabac, 1907 – novembar 1944) bio je srpski i jugoslovenski književnik i novinar, profesor jugoslovenske književnosti, rezervni pešadijski kapetan II klase Jugoslovenske vojske i šef propagandnog odseka Cersko-majevičke grupe korpusa Jugoslovenske vojske u Otadžbini.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Obrazovanje i karijera[uredi | uredi izvor]
Rođen je 1907. godine u Šapcu, kao sin badovinačkog sveštenika Dragoljuba Tufegdžića i Perside Veselinović, kćerke književnika Janka Veselinovića, pisca istorijskog romana Hajduk Stanko.
Završio je studije jugoslovenske književnosti na Filozofskom fakultetu Univerziteta u Beogradu.[1] Primljen je u Udruženje srpskih književnika 1928. godine. Iste godine, izlazi i njegova prva zbirka pesama pod nazivom Bespuća i bludnje. Već naredne godine, izlazi i njegova druga zbirka pesama Zvezdani hlad. Radio je kao novinar lista Pravda do 1938. godine, a bio je i urednik Ošišanog ježa i stalni dopisnik Politike. Sprijateljio se sa Milošem Crnjanskim u vreme sukoba sa književnom levicom, koji je vodio preko časopisa Ideje.
Govorio je francuski, engleski i češki, a služio se italijanskim i nemačkim jezikom.
Drugi svetski rat[uredi | uredi izvor]
Janko Tufegdžić je imao čin rezervnog pešadijskog kapetana II klase Jugoslovenske vojske, uoči Aprilskog rata 1941. godine. Njegov sinovac gardijski major Vojislav Tufegdžić, komandant Cerskog korpusa Jugoslovenske vojske u Otadžbini, pozvao je Janka da mu se pridruži, što je ovaj i učinio. Kao istaknuti novinar, odmah je preuzet u štab komandanta Cersko-majevičke grupe korpusa pod komandom pukovnika Dragoslava Račića i postavljen za šefa propagandnog odseka. Uglavnom je boravio u pećini u selu Gornje Košlje na planini Bobiji, organizovao jednu štampariju i uređivao novine Glas Cera, Šumske vesti, Uljez…[2]
Pošto je pukovnik Račić sa svojim vojnicima izgradio crkvu brvnaru u selu Savković, tokom zime 1943. godine u njoj se venčavaju Janko Tufegdžić i maturantkinja šabačke gimnazije Zora Novaković iz sela Klenja. Venčani kum im je bio pukovnik Dragoslav Račić. Uoči povlačenja u Bosnu krajem 1944. godine, rodila im se kćerka Planinka. Posle novembra 1944. godine, sudbina Janka Tufegdžića nije poznata. Postoje navodi da je na prevaru ubijen u jednom muslimanskom selu gde je zanoćio.[1]
Književnost Janka Tufegdžića[uredi | uredi izvor]
U pesmama koje je pisao poslednjih godina života, Tufegdžić je opevao ličnosti i vojevanja Jugoslovenske vojske u Otadžbini. Između ostalog, opevao je opsadu Šapca i oslobođenje Banje Koviljače 1941. godine.
Ove pesme su ostale u rukopisima, a sačuvala ih je njegova kćerka Planinka, koja ih je potom predala svojim sinovima - Janku i Stevanu Markovačkom. Njegove tri zbirke sa dodatkom ovih neobjavljenih pesama, štampane su 2017. godine.
Dela[uredi | uredi izvor]
- Bespuća i bludnje (1928);
- Zvezdani hlad (1929);
- Nevidljive bitke (1940);
- Pesme . 2017. ISBN 978-86-920331-1-7. - tri objavljene i jedna neobjavljena zbirka.
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b Kalabić, Radovan (11. 12. 2017). „Ugušeni glas Janka Tufegdžića (1907—1944)”. Novi standard.
- ^ Tufegdžić, Janko (1944). „Politički termin za izdaju, nasilje, špijunažu, korupciju - ljotićevština”. Glas Cera. Carsko-majevička grupa korpusa.
| Međunarodne | |
|---|---|
| Državne | |
| Ostale | |
