Bosanska franjevačka vikarija
Bosanska franjevačka vikarija (lat. Vicaria Bosnensis), odnosno Bosanski franjevački vikarijat (lat. Vicariatus Bosnensis) bila je upravna oblast Franjevačkog reda u srednjovekovnoj Bosni i susednim oblastima. Osnovana je 1340. godine, za područje tadašnje Bosanske banovine, koja je pored uže Bosne obuhvatala i okolne oblasti (Hum, Soli, Usora, Donji Kraji). Delatnost vikarije ogledala se u osnivanju franjevačkih samostana i širenju rimokatolicizma na pomenutim područjima. Vremenom su u sastavu vikarije uspostavljene i oblasne kustodije (bosanska, duvanjska, grebenska, usorska, mačvanska, bugarska i kovinska, odnosno ugarska).[1][2]
Nakon propasti Kraljevine Bosne (1463), najveći deo vikarije našao se pod osmanskom vlašću, što je 1514. godine dovelo do upravne podele, na dve odvojene vikarije. Prva je obuhvatala oblasti pod osmanskom vlašću, dobivši naziv Vikarija Bosna Srebrena (lat. Vicaria Bosnae Argentinae), dok je druga obuhvatala susedne oblasti pod ugarskom vlašću, dobivši naziv Vikarija Bosna-Hrvatska (lat. Vicaria Bosnae Croatiae). Obe vikarije su 1517. godine uzignute na stepen franjevačkih pokrajina, odnosno provincija u sastavu Franjevačkog opservantskog reda, čime je stvorena Franjevačka provincija Bosna Srebrena.[3][4]
Predistorija[uredi | uredi izvor]
Iako je vikarija u Bosni osnovana tek 1340. godine, franjevci su svoju delatnost na južnoslovenskom prostorima započeli već tokom 13. veka.[5] U zapadnim srpskim zemljama svoje aktivnosti su dodatno intenzivirali u vreme kada je srpski kralj Stefan Dragutin držao oblasti Soli i Usoru (nakon 1284. godine). Tadašnji razvoj političkih odnosa između Papske države i Kraljevine Srbije pogodovao je i postepenom jačanju franjevačkog prisustva u srpskim zemljama, kao i u samoj Banovini Bosni, što je nedugo potom, za vreme vladavine Dragutinovog unuka, bana Stefana II Kotromanića (1322-1353) dovelo i do osnivanja Bosanske franjevačka vikarije (1340).[6][7]
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Žugaj 1989, str. 1-26.
- ^ Žugaj 1990, str. 1-48.
- ^ Batinić 1881.
- ^ Batinić 1883.
- ^ Tolić 2015, str. 233-261.
- ^ Ćirković 1964, str. 111.
- ^ Popović 2016, str. 77-99.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Batinić, Mijo Vjenceslav (1881). Djelovanje franjevaca u Bosni i Hercegovini za prvih šest viekova njihova boravka: Svezak I. Vikarija (1235-1517). Zagreb: Dionička tiskara.
- Batinić, Mijo Vjenceslav (1883). Djelovanje franjevaca u Bosni i Hercegovini za prvih šest viekova njihova boravka: Svezak II. Provincija (1517-1699). Zagreb: Dionička tiskara.
- Esser, Kajetan (1972). Pregled povijesti Franjevačkog reda. Sarajevo: Franjevačka teologija.
- Žugaj, Marijan (1989). „Bosanska vikarija i franjevci konventualci”. Croatica Christiana periodica. 13 (24): 1—26.
- Žugaj, Marijan (1990). „Samostani franjevaca konventualaca u Bosanskoj vikariji”. Croatica Christiana periodica. 14 (25): 1—48.
- Maračić, Ljudevit Anton (1991). „Conventualitas u redu Male braće”. Croatica Christiana periodica. 15 (28): 14—29.
- Popović, Miroslav M. (2010). Srpska kraljica Jelena između rimokatoličanstva i pravoslavlja. Beograd: Institut za teološka istraživanja.
- Popović, Miroslav M. (2011). Fratri i jeresi: Duhovni pokreti na Zapadu dvanaestog i trinaestog veka. Beograd: Institut za teološka istraživanja.
- Popović, Miroslav M. (2016). „Stefan Dragutin i Rimokatolička crkva” (PDF). Baština. 41: 77—99.
- Popović, Miroslav M. (2020). Stefan Dragutin - verska politika i kult: Prilozi za biografiju. Priština-Leposavić: Institut za srpsku kulturu.
- Radonić, Jovan (1950). Rimska kurija i južnoslovenske zemlje od XVI do XIX veka. Beograd: Naučna knjiga.
- Tolić, Željko (2015). „Franjevci u našim krajevima u 13. stoljeću”. Služba Božja. 55 (3-4): 233—261.
- Ćirković, Sima (1964). Istorija srednjovekovne bosanske države. Beograd: Srpska književna zadruga.