Vlajko Lalić
| Vlajko Lalić | |
|---|---|
 Vlajko na koncertu | |
| Lični podaci | |
| Puno ime | Vlajko Ivan Lalić |
| Datum rođenja | 29. novembar 1959. |
| Mesto rođenja | Zagreb, SFRJ |
| Datum smrti | 19. avgust 1989. (29 god.) |
| Mesto smrti | Venecija, Italija |
| Uzrok smrti | Poginuo u brodolomu |
| Porodica | |
| Roditelji | Ivan V. Lalić (otac) Branka Lalić (majka) |
| Muzički rad | |
| Aktivni period | 1974-1989 |
| Žanr | džez |
| Instrumenti | klavir |
Vlajko I. Lalić (Zagreb, 29. novembar 1959 — Venecija, 19. avgust 1989) bio je jugoslovenski i srpski muzičar, džez pijanista i kompozitor.
Rođen 1959. godine u Zagrebu, poginuo 1989. godine u brodolomu u priobalnim vodama Venecije. Njegov otac je Ivan V. Lalić, srpski neosimbolistički pesnik i član Srpske akademije nauka i umetnosti a majka Branka Lalić rođena Kašnar, profesorka muzike i kći novosadskog i zagrebačkog lekara, uglednog fiziologa Stjepana Kašnara.
Mladost[uredi | uredi izvor]
Vlajko je poneo ime svoga dede Vlajka Lalića rođenog u Stocu (1896), koji je bio član Mlade Bosne i koji je, nakon završenog Pravnog fakulteta u Beogradu, radio kao novinar. Deda Vlajka I. Lalića, Vlajko Lalić oženio je Ljubicu Bajić, kćer poznatog srpskog kompozitora Isidora Bajića, pa mu je Isidor Bajić pradeda.
Vlajko I. Lalić prelazi iz Zagreba u Beograd sa tri godine nakon što njegov otac, koji je do tada radio kao književni urednik u Radio-Zagrebu, prelazi u Beograd na položaju sekretara Saveza književnika Jugoslavije. Vlajko Lalić u Beogradu završava osnovnu školu, potom gimnaziju i srednju muzičku školu Josip Slavenski u klasi profesorke Snežane Muratovske. Takođe uči i trubu u klasi profesora A. Štrnada. U istoj školi i generaciji biće i Margita Stefanović i Ivo Pogorelić.
Na muzičku scenu Jugoslavije i Srbije stupa sredinom sedamdesetih godina 20. veka kao džez kompozitor i pijanista. Sopstveni džez sastav osniva godine 1974. sa kojim sporadično nastupa uživo u Beogradu, Novom Sadu i Zagrebu. U Muzičkom kampu Grožnjane dve godine uzastopno, tokom sedamdesetih, sarađuje i sa jugoslovenskim i hrvatskim vibrafonistom Boškom Petrovićem i njegovim ansamblom B. P. Connection.[1][2][3]
Karijera[uredi | uredi izvor]
Godine 1976, osniva kvartet „Mirni ljudi” sa kojim nastupa u Beogradu i na džez festivalu u Ljubljani 1977. godine, dok na novosadskim „Danima džeza u Novom Sadu” godine 1979. nastupa u trio formatu. Godine 1976, boravi dva meseca na studijskom boravku u Vermontu a naredne 1977. u Švedskoj. Tokom godine 1978. i 1979. nastupa sa Đorđem Gavrilovićem na kontrabasu i Nebojšom Brajovićem na udaraljkama. Početkom osamdesetih Vlajko Lalić prestaje da javno nastupa i posvećuje se pedagoškom radu, radeći najpre kao stručni saradnik-asistent, a potom i kao viši muzički saradnik-docent, na Fakultetu muzičkih umetnosti u Beogradu. I pored povlačenja sa javne muzičke scene on nastavlja da radi na sopstvenim materijalima pa neposredno pred pogibiju odlazi u Amsterdam[4] gde obnavlja javne nastupe i priprema materijale za samostalnu ploču.
U načinu sviranja Vlajka Lalića primetan je uticaj Kita Džareta čije je kompozicije povremeno i javno izvodio. Lalić kombinuje lirizam i otvorenu improvizaciju, koje primenjuje jednako na džez standarde kao i na sopstvene kompozicije. Njegovi muzički projekti zasnovani su većinski na trio formatu i gotovo isključivo na akustičarskom izrazu.
Iza Vlajka Lalića nisu ostali dovršeni autorski studijski materijali, ili barem još uvek nisu dostupni u zadovoljavajućem tonskom obliku. Izuzetak čini izdanje na dva kompakt diska priređeno početkom devedesetih i finansirano od strane Soroš (Soros) fondacije u Jugoslaviji, na osnovu snimaka nastalih u različitim periodima i formatima. Ovo izdanje međutim, objavljeno u malom tiražu i odavno već nedostupno, pati od produkcijskih i koncepcijskih nedoslednosti.[5]
Snimci[uredi | uredi izvor]
Na društvenim mrežama i Jutjub kanalu mogu se pronaći snimci iz različitih perioda njegove aktivnosti, nažalost tonski neujednačenog, mahom oskudnog kvaliteta. Uprkos tome, dostupni snimci svedoče o talentu i muzičkoj imaginativnosti Vlajka Lalića kojem, zbog tragične smrti, nije bilo suđeno da do kraja razvije svoj talenat. Ipak, ti snimci ostaju svedočanstvo ne samo o njegovom neospornom muzičkom potencijalu već i o jugoslovenskoj i srpskoj džez sceni tokom sedamdesetih i osamdesetih godina prošlog stoleća.[6]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Mladost Vlajka Lalića Google Docs Pristupljeno 3. 4. 2018.
- ^ Vlajko Lalić: Somebody Loves Me Pristupljeno 3. 4. 2018.
- ^ Vlajko Lalić: If I Should Lose You Pristupljeno 3. 4. 2018.
- ^ Vlajko Lalić: Unknown Original Pristupljeno 3. 4. 2018.
- ^ Karijera Vlajka Lalića Google Docs Pristupljeno 3. 4. 2018.
- ^ Lalic Fan Facebook Page Pristupljeno 3. 4. 2018.
