Dragoljub Najman
 |
| Dragoljub Najman | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Lični podaci | |||||||||
| Datum rođenja | 16. avgust 1931. | ||||||||
| Mesto rođenja | Beograd, Kraljevina Jugoslavija | ||||||||
| Datum smrti | 22. novembar 2007. (76 god.) | ||||||||
| Mesto smrti | Pariz, Francuska | ||||||||
| |||||||||
Dragoljub Najman (Beograd, 16. avgust 1931 — Pariz, 22. novembar 2007) bio je jugoslovenski i srpski diplomata, jevrejskog porekla.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je 16. avgusta 1931. u Beogradu, od oca Josifa Najmana, poznatog arhitekte, i majke Julije, rođeno Klopfer, književnice.
Srednju školu je završio u Beogradu. Maturirao je 1950. Studirao je na Novinarskoj visokoj školi do njenog ukidanja, a potom diplomirao na Pravnom fakultetu u Beogradu. Kao srednjoškolac, 1949. postao je urednik lista Novi srednjoškolac i bio urednik do 1952. Od 1952. bio je član redakcije lista Student. Od 1950. do kraja 1956. radio je u Odeljenju za međunarodne veze Centralnog odbora Saveza studenata Jugoslavije. U vreme dok je bio srednjoškolac i student, učestvovao je u više radnih akcija: na izgradnji pruge Brčko-Banović (1946), Beograd-Zagreb (1950), pruge Doboj-Banjaluka (1951) itd.
Diplomatska karijera[uredi | uredi izvor]
Na rad u Sekretarijatu UNESKO-a stupio je januara 1957, gde je bio na raznim funkcijama: šef misije u Kongu (1961-1965), šef Odeljenja za Afriku (1965-1969), direktor obrazovanja nastavnog kadra, direktor Odeljenja za visoko obrazovanje (1969-1975) i pomoćnik generalnog direktora (1975-1986), kada je ostvario pravo na penziju UN. U periodu 1983-1995. obavljao je dužnost generalnog sekretara Interakcijskog saveta bivših šefova vlada i država, čiji je predsednik bio bivši nemački kancelar Helmut Šmit. Od 1992. do 2000. bio je savetnik predsednika Nezavisne komisije o populaciji i kvalitetu života. Pored ovih dužnosti, u godinama pred raspad SFRJ je radio kao konsultant Interameričke banke za razvoj, programa UN za razvoj i Evropske ekonomske zajednice.
Bio je i potpredsednik fondacije za obrazovanje afričkih lidera i član Izvršnog komiteta foruma za obrazovanje afričkih lidera. Od 2001. do 2007, kada je preminuo, radio je kao ambasador-stalni predstavnik delegacije Srbije i Crne Gore pri UNESKO-u u Parizu i predstavnik Srbije i Crne Gore u Izvršnom savetu UNESKO-a. Ovu dužnost obavljao je bez nadoknade.
Dao je veliki doprinos upisivanju manastira Visoki Dečani, Gračanica, Pećka patrijaršija i Bogorodica Ljeviška na listu svetskog kulturnog nasleđa i upisivanju Arhiva Nikole Tesle (2003) i Miroslavljevog jevanđelja (2005) u UNESKO-ov registar „Pamćenje sveta“.
Preminuo je u Parizu 22. novembra 2007, a urna sa njegovim posmrtnim ostacima položena je na Novom groblju u Beogradu.
Autor je više knjiga, studija i članaka, među kojima su najbitnija Bildung in Afrika, 1976; Visoko obrazovanje, čemu?, Beograd 1976.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
- Znameniti Jevreji Srbije - Biografski leksikon str. 161 - 162
