Dragutin Lesar
| Dragutin Lesar | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Lični podaci | |||||||||||||||||
| Datum rođenja | 4. mart 1956. | ||||||||||||||||
| Mesto rođenja | Mačkovec, Jugoslavija | ||||||||||||||||
| Državljanstvo | Hrvatska | ||||||||||||||||
| Narodnost | Hrvat | ||||||||||||||||
| Politička karijera | |||||||||||||||||
| Politička stranka | Hrvatski laburisti Ranije: HNS | ||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Dragutin Lesar (Mačkovec, 4. mart 1956) je hrvatski političar i sindikalista.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je 4. marta 1956. godine u selu Mačkovec nedaleko od Čakovca (SR Hrvatska, SFRJ), gde je počeo pohađati osnovnu školu. Godine 1963. cela porodica: otac Branko, majka Julijana i sestre Branka i Gordana, seli u nedaleki Šenkovec gde je i završio osnovnu školu. Nakon osnovne škole zbog finansijskih razloga nije mogao nastaviti školovanje u Zagrebu kako je želeo pa je upisao trgovačku školu. Otac mu je 1972. godine poginuo nesrećnim slučajem na radu pa je školovanje nastavio da finansira svojom učeničkom nagradom.[1]
Nakon završetka srednje škole par meseci rada je radio u robnoj kući automaterijala nakon čega odlazi u jugoslavensku vojsku. Po izlasku iz vojske 1976. godine pronalazi privremeni posao u prodavnici cipela Šimecki u Čakovcu a nakon par meseci zapošljava se u Ljevaonici Čakovec. Uz rad u Ljevaonici školovao za organizatora prodaje.[1]
Na godinu dana napustio je Ljevaonicu i radio je kao komercijalni direktor u Gorenje Mural u Murskom Središću. Posle se vratio u Ljevaonicu na poslove nabavke i formirao je komercijalnu službu.[1]
Sindikalna karijera[uredi | uredi izvor]
Sindikalnim aktivnostima počieo se baviti 1978. godine kao sindikalni poverenik, a 1980. godine izabran je za sekretara tadašnjeg Opštinskog veća sindikata u Čakovcu. Zbog nesporazuma sa čelnicima Savez komunista na nekoliko godina napustio je rad u sindikatu. Vrato se 1985. godine.[1]
U to vreme u Čakovcu je postojao sindikat radnika zaposlenih u privatnom sektoru i stambeni fondom za te radnike. Osnovna delatnost bila je prikupljanje doprinosa i raspodela kredita za finansiranje stambene izgradnje isključivo za radnike zaposlene u privatnom sektoru. Ta sindikalna organizacija i sam stambeni fond bile su jedinstvene organizacije takve vrste u Jugoslaviji. Na osnovu javnog konkursa izabran je za sekretara tog sindikata i fonda.[1]
Na vlastitu inicijativu 7. aprila 1990. godine sa grupom ljudi zaposlenih kod preduzetnika iz Čakovca, Pule, Rijeke, Nove Gradiške, Splita i Dubrovnika osnivamo Sindikat radnika zaposlenih u privatnom sektoru Hrvatske, današnji Hrvatski sindikat neindustrijskih radnika i privatnih nameštenika.[1]
Krajem osamdesetih godina u SR Hrvatskoj počinje političko previranje u sklopu kojeg se i najavljuje reforma tadašnjeg sindikalnog pokreta u Hrvatskoj. Pokušaj reformisanja Saveza sindikata Hrvatske propao je na Kongresu u maju 1990. godine jer je za predsednika izabran je Jozo Klisović predstavnik starih partijskih sindikalaca. Krajem 1990. godine zajedno sa Josipom Pavićem, Vesnom Dejanović, Ivanom Miletićem i Milanom Krivokućom smenio je Klisovića preuzeo vođenje Saveza.[1]
U januaru 1991. godine izabran sam za predsednika Saveza samostalnih sindikata Hrvatske (SSSH) na čijoj funkciji je ostao do marta 1996. godine kada nakon ostavke odlazi u Sindikat zaposlenih u poljoprivredni, prehrambenoj i duhanskoj industriji i vodoprivredni Hrvatske na čijem je čelu tada bio njegov prijatelj Josip Pavić.[1]
Politička karijera[uredi | uredi izvor]
U jesen 1991. godine nakon razgovora s Radimirom Čačićem, Srećkom Bijelićem, Savkom Dabčević-Kučar i Dragutinom Haramijom pristupa Hrvatskoj narodnoj stranci gde je nekoliko meseci posle izabran za potpredsednika Stranke.[1]
Na lokalnim izborima 1997. godine nosio je stranačku listu HNS-a za županijsku skupštinu Međimurske županije i liste za Županijski dom Hrvatskog sabora. Sa osvojenih 14,66% glasova ne uspijeva ući u Županijski dom Sabor, ali sa 5 osvojenih mandata u Županijskoj skupštini Međimurske županije zajedno sa Hrvatskom socijalno-liberalnom strankom i Hrvatskom seljačkom strankom s vlasti smenjuje Hrvatsku demokratsku zajednicu i stvara postizbornu vladajuću koaliciju u kojoj je on izabran za zamenika župana Međimurske županije. Tokom 2000. godine Županijska skupština prihvata njegov predlog pa osniva Međimursku fondaciju solidarnosti "Katruža" i bira ga za direktora fondacije.[1]
Na lokalnim izborima 2001. godine ponovo je nosilac liste HNS-a za županijsku skupštinu na kojima je osvajamo 6 mandata. Nakon izbora ponovo je formiramo postizbornu koaliciju s HSLS-om i HSS-om i izabiran je za zamenika župana.[1]
Na parlamentarnim izborima 2003. godine lista HNS-a u 3. izbornoj jedinici osvaja 2 mandata te zajedno s Radimirom Čačićem ulazi u Hrvatski sabor. U svom prvom mandatu u Saboru bio je član Odbora za Ustav, Poslovnik i politički sistem i Odbora za lokalnu i regionalnu samoupravu te predsednik poslaničkog kluba HNS-a.[2] Na lokalnim izborima u maju 2005. godine nosio je listu HNS-a u Šenkovecu i sa 25% glasova osvaja 4 od 13 mandata u opštinskoj skupštini.[1]
Na parlamentarnim izborima 2007. godine po drugi put je izabran za poslanika Hrvatskog sabora na listi HNS-a.[3] U ovom mandatu bio je član Nacionalnog saveta za praćenje sprovođenja Strategije suzbijanja korupcije. U aprilu 2008. godine nakon sukoba s novoizabranim predsednikom HNS-a Radimirom Čačićem, napušta stranku i mandat u Saboru nastavlja obavljati kao nezavisni poslanik.[1]
Krajem 2009. godine s grupom istomišljenika započinje pripreme za osnivanje nove političke stranke, Hrvatskih laburista - Stranke rada. Na Osnivačkom saboru Hrvatskih laburista 27. februara 2010. godine izabran je za prvog predsednika Stranke. U Hrvatskom saboru prestaje biti nezavisni poslanik 12. aprila 2010. godine kada zvanično postaje poslanik Hrvatskih laburista bez izvornog mandata. Na prvom Saboru Hrvatskih laburista 1. maja 2011. godine u Zagrebu izabran je za predsednika stranke u četverogodišnjem mandatu.[1]
Na parlamentarnim izborima 2011. godine po treći put izabran je u Sabor a njegova Stranka osvajaja je 6 poslaničkih mandata. U Hrvatskome saboru pored toga što je predsednik poslaničkog kluba HL-a član je i Odbora za ustav, poslovnik i politički sistem, Odbora za međuparlamentarnu saradnju, Delegacije Hrvatskoga sabora u Parlamentarnoj dimenziji Centralnoevropske inicijative i Nacionalnog saveta za sprovođenje strategije suzbijanja korupcije.[4]
Privatno[uredi | uredi izvor]
U maju 1977. godine oženio se Anicom, a iste godine dobio je i prvo dete, sina Igora. Godine 1984. rodila se kćerka Maja.[1] Maja Lesar je u martu 2011. godine organizovala prvi protest u Međimurju protiv Vlade Jadranke Kosor.[5]
Bio je član nadzornog odbora Međimurje graditeljstvo od 2000. do 2003. godine. U Međimurskim vodama bio je od 1999—2003 član nadzornog odbora, a od 2003—2004 bio je predsednik nadzornog odbora.[6]
Izvori[uredi | uredi izvor]
- ^ a b v g d đ e ž z i j k l lj m „Biografija na ličnoj stranici”. Lesar.info. Pristupljeno 19. 3. 2013.
- ^ „5. saziv Hrvatskog sabora, Dragutin Lesar”. Sabor.hr. Arhivirano iz originala 03. 12. 2010. g. Pristupljeno 19. 3. 2013.
- ^ „6. saziv Hrvatskog sabora, Dragutin Lesar”. Sabor.hr. Arhivirano iz originala 16. 03. 2011. g. Pristupljeno 19. 3. 2013.
- ^ „7. saziv Hrvatskog sabora, Dragutin Lesar”. Sabor.hr. Arhivirano iz originala 19. 08. 2014. g. Pristupljeno 19. 3. 2013.
- ^ „Prosvjed protiv Vlade u Čakovcu organizirala Lesarova kći”. Vecernji.hr. 13. 3. 2011. Pristupljeno 19. 3. 2013.
- ^ „Politopedia: Dragutin Lesar” (na jeziku: (jezik: hrvatski)). Politopedia.net. Arhivirano iz originala 25. 09. 2016. g. Pristupljeno 19. 3. 2013.
