Korisnik:Gudi129/Parlamentarni izbori u Crnoj Gori 2023.

Ova stranica je zaključana od daljih izmena anonimnih korisnika i novajlija zbog sumnjivog doprinosa istih, koji treba da se raspravi na stranici za razgovor

Milo Đukanović

S Vikipedije, slobodne enciklopedije

Pređi na navigaciju

Pređi na pretragu

Ukoliko ste tražili jugoslovenskog reditelja, pogledajte članak Milo Đukanović (reditelj).

Ovaj članak sadrži spisak literature (papirne izvore i/ili veb-sajtove) korišćene za njegovu izradu, ali njegovi izvori nisu najjasniji zato što ima premalo izvora koji su uneti u sam tekst. Molimo vas da poboljšate ovaj članak tako što ćete dodati još izvora u sam tekst (inlajn referenci).

Milo Đukanović

Milo Đukanović at the Enthronement of Naruhito (1).jpg

Milo Đukanović, 2019. godine

Biografija

Datum rođenja 15. februar 1962. (61 god.)

Mjesto rođenja Nikšić, NR Crna Gora

FNR Jugoslavija

Državljanstvo Crna Gora

Narodnost Crnogorac

Religija ateista

Visina 1,98m[1]

Supružnik Lidija Kuč

Djeca Blažo Đukanović

Otac Radovan Đukanović

Majka Stana Đukanović (rođ. Maksimović)

Porodica Ana Đukanović (sestra)

Aleksandar "Aco" Đukanović (brat)

Obrazovanje Ekonomski fakultet

Profesija ekonomista

Univerzitet Univerzitet „Veljko Vlahović“

Bogatstvo 14,8 miliona dolara (Forbs 2010) [2]

Politička

stranka Demokratska partija socijalista

Prethodno:

Savez komunista Crne Gore (1979—1991)

Mandati

Predsjednik Crne Gore

Trenutna funkcija

Funkciju obavlja od 20. maja 2018.

Izbori 2018.

Predsjednik vlade Duško Marković

Zdravko Krivokapić //Dritan Abazović//

Prethodnik Filip Vujanović

15. januar 1998. — 25. novembar 2002.

Izbori 1997.

Predsjednik vlade Filip Vujanović

Prethodnik Momir Bulatović

Nasljednik Filip Vujanović

Predsjednik Vlade Crne Gore

4. decembar 2012. — 28. novembar 2016.

Izbori 2012.

Predsjednik Filip Vujanović

Prethodnik Igor Lukšić

Nasljednik Duško Marković

29. februar 2008. — 21. decembar 2010.

Izbori 2009.

Predsjednik Filip Vujanović

Prethodnik Željko Šturanović

Nasljednik Igor Lukšić

8. januar 2003. — 10. novembar 2006.

Izbori 2002.

Predsjednik Filip Vujanović

Prethodnik Dragan Đurović (v. d.)

Nasljednik Željko Šturanović

15. februar 1991. — 5. februar 1998.

Izbori 1990.

Reizbor(i) 1992.

1996.

Predsjednik Momir Bulatović

Prethodnik Radoje Kontić

Nasljednik Filip Vujanović

Ministar odbrane Crne Gore

5. jun 2006. — 10. novembar 2006.

Predsjednik Filip Vujanović

Predsjednik vlade takođe Milo Đukanović

Prethodnik (funkcija je uspostavljena)

Nasljednik Boro Vučinić

Predsjednik Košarkaškog Saveza Crne Gore [3]

7. februar 2011. — 11. januar 2018.[4].

Prethodnik Igor Lukšić

Nasljednik Veselin Barović

Presidential Standard of Montenegro.svg

Standarta predsjednika Crne Gore

Milo Đukanović (Nikšić, 15. februar 1962) crnogorski je političar. Đukanović je aktuelni predsjednik Crne Gore i predsjednik Demokratske partije socijalista (DPS), koja je vladala 30 godina u Crnoj Gori. Prethodno je obavljao funkciju premijera, ministra odbrane i narodnog poslanika.

Bio je komunistički omladinac i jedan od lidera socijalističke Crne Gore od 1989. do 1991. godine. Kada se prvi put pojavio na političkoj sceni, bio je blizak saveznik Slobodana Miloševića tokom antibirokratske revolucije (1988–1989) i raspada SFRJ.[5] Bio je predsjednik Vlade Crne Gore tokom blokade Dubrovnika (1991–1992), za koju se vatreno zalagao i podržavao u raznim govorima i izjavama.[6][7] Kasnije se u 2000. izvinio Hrvatskoj zbog vojnih akcija protiv Dubrovnika.[8] Podržao je tadašnjeg predsjednika Crne Gore Momira Bulatovića u sporazumu sa Lordom Karingtonom, što je dovelo do referenduma o nezavisnosti Crne Gore 1992. na kojima se 96,76% izašlih građana izjasnilo za ostanak u Jugoslaviji. U 1996 je počeo da se udaljava od Miloševića i federalne vlade, i napustio je srpsko-crnogorski unionizam u korist crnogorskog etničkog nacionalizma koji je između ostalog podrazumevao poseban crnogorski identitet, i nezavisnu Crnu Goru. To je dovelo do sukoba sa Momirom Bulatovićem, i podele u DPS-u. U predsjedničkim izborima 1997. je Đukanović tesno pobjedio Bulatovića, i postao novi predsjednik. Uspeo je 1999. tokom NATO bombardovanja SRJ sa državama na zapadu Evrope da izdejstvuje smanjenje bombardovanja na području Crne Gore.[9] Kasnije je u Crnoj Gori zamjenio Jugoslovenski dinar sa Nemačkom markom zbog sukoba sa Miloševićem oko pretjeranog štampanja dinara.[10]

Bio je predsjednik vlade Crne Gore u četiri mandata (1991—1993, 1993—1996, 1996—1998; 2003—2006; 2008—2010; 2012—2016), predsjednik Crne Gore (1998—2002) i vršilac dužnosti ministra unutrašnjih poslova 2006. godine. Nakon što je prethodni premijer Željko Šturanović podnio ostavku iz zdravstvenih razloga, Đukanović je predložen za mandatara, a zvanično je ponovo izabran za premijera 29. februara 2008, iako se zvanično prethodno povukao iz politike. Nakon ponovnog povlačenja iz politike 2010. ponovo je izabran za premijera 2012. godine, dok je na predsjedničkim izborima održanim 15. aprila 2018. godine, Milo Đukanović je drugi put izabran za predsjednika Crne Gore. Završavanje šestog mandata ga, kao i činjenica da je vladao 30 godina, čini najdužim premijerom u crnogorskoj istoriji po dužini vršenja dužnosti i broju mandata. On je jedini bivši jugoslovenski lider koji je ostao potpuno u vlasti kroz cijele 1990-e do 2020.

Prema Forbsovoj listi najbogatijih predsjednika država — nalazi se na 20. mjestu u svijetu (uz objašnjenje da se radi o misteriji, i da Đukanović demantuje optužbe o unosnom švercu cigareta), sa bogatstvom od 14,8 miliona dolara / 10 miliona funti.[2]

Sadržaj

1 Porijeklo

2 Biografija

3 Odnos sa Srpskom pravoslavnom crkvom

4 Afere i tužbe za kriminalne aktivnosti

4.1 Istraga u Italiji

4.2 Afere Pandorini papiri i predsednikova banka

5 Privatni život

6 Reference

7 Literatura

8 Spoljašnje veze

Porijeklo

Njegov otac Radovan Đukanović bio je istaknuti komunistički crnogorski funkcioner, koji je svome sinu i otvorio vrata u Savezu komunista Crne Gore. Đukanovići su se doselili u starohercegovački Nikšić, u naselje Kočani godinama ranije — iz Stare Crne Gore, cetinjskoga kraja, iz plemena Ozrinića. Porodična slava Đukanovića je Aranđelovdan. Čukundjed-stric Mila je Marko Đukanović, koji je bio predsjednik vlade Kraljevine Crne Gore i nacionalni Srbin, a njegov brat Milo je čukundjed Mila Đukanovića.

U javnosti se povremeno vode polemike oko toga da li je četnički komandant Blažo Đukanović djed[11] ili bar rođak Mila Đukanovića, kao što je nesporno rođak Marka Đukanovića. Po nekim tvrdnjama postojala su dvojica ljudi sa istim imenom i prezimenom (Blažo Đukanović) koji žive u Nikšićkom kraju u isto vrijeme, i po tim tvrdnjama to su dvije različite ličnosti. Po njima, četnički komandant Blažo Đukanović nije djed Mila Đukanovića. To su dvije osobe različitog porijekla i života. Djed Mila Đukanovića je po tim tvrdnjama bio nadzornik puteva koji je učestvovao u Prvom svjetskom ratu, u kojem je ranjen, a dva brata su mu poginula. Jedan od Blažove (djed Mila Đ.) braće se školovao na Sorboni, a drugi u Moskvi. Taj Blažo Đukanović je umro početkom Drugog svjetskog rata. Četnički komandant Blažo Đukanović je streljan 1943. godine a završio je gimnaziju i Učilište u Rusiji a takođe je bio učesnik Prvog svjetskog rata.[12]

Biografija

Rodio se i odrastao u Nikšiću, gdje je završio osnovnu i srednju školu. Kao sin sudije u mladosti je brzo napredovao kroz hijerarhiju Saveza komunista. Studirao je ekonomiju i 1979. godine postao član Centralnog komiteta Saveza komunista Jugoslavije. Prije dolaska na vlast, nije imao imovinu. Živio je kod roditelja u blizini autobuske stanice u Podgorici, a nakon toga je sa suprugom Lidijom bio podstanar u Dalmatinskoj ulici u Podgorici.[13]

Nakon obaranja republičke crnogorske vlasti — što je bio rezultat „izvoza“ Antibirokratske revolucije, januara 1989. godine — Đukanović se ustoličuje u novoj vladajućoj garnituri. Uz podršku Slobodana Miloševića, čovjeka koji će kasnije postati njegov najljući politički protivnik, Đukanović je 1991. godine (sa 29 godina) postao najmlađi premijer u Evropi. Kada je stupao na dužnost — bez ikakvog političkog iskustva, osim u omladinskim (komunističkim) partijskim organizacijama — mnogi su sumnjali da je dorastao toj odgovornoj funkciji. Milo Đukanović je, međutim, jedini političar u svim zemljama nekadašnjeg istočnog bloka koji je ostao na vlasti bez ijednog dana prekida od tada do danas.

noborder

„Crnogorci su ponosni na srpsko porijeklo i crnogorsku državnost, na slavnu istoriju srpskog naroda, zato i vjerujemo u zajedničku budućnost i prosperitet. - Đukanović za TV politika, 29. 08. 1990.“

Poslije provedene tri godine na mjestu predsjednika vlade, Đukanović je uvidio rastući jaz u njegovoj Demokratskoj partiji socijalista (DPS) oko odnosa sa Slobodanom Miloševićem, i krajem 1996. i početkom 1997. oštro mijenja kurs i počinje da se distancira od beogradskog režima. Đukanović je 1997. godine dao intervju u kojem je napao Miloševića, nazvavši ga čovjekom sa zastarjelom političkom filozofijom koji se okružio korumpiranim pomoćnicima.

To je označilo otvoreni razdor u vladajućem DPS-u, koji se podijelio na dvije frakcije: jednu predvođenu Đukanovićem i drugu čiji je vođa bio Miloševićev pristalica Momir Bulatović. U julu 1997. godine, njih dvojica ukrstila su koplja na crnogorskim predsjedničkim izborima. Đukanović, čije su pristalice kontrolisale stranačke finansije i imovinu, izabran je za predsjednika tijesnom većinom. Momir Bulatović napušta partiju i osniva Socijalističku narodnu partiju (SNP) koja je nastavila da podržava Slobodana Miloševića.

Đukanović je tokom svog mandata korak-po-korak preuzimao političku i ekonomsku kontrolu nad crnogorskim poslovima od jugoslovenskih saveznih organa. Posljednjih godina devedesetih pružao je utočište vođama srpske opozicije i medijima čije je izdavanje zabranjivano u Srbiji, i izuzev nekoliko prvih dana izdejstvovao izuzeće Crne Gore iz dejstava NATO pakta tokom agresije na SR Jugoslaviju u proljeće 1999.

Nakon svrgavanja Slobodana Miloševića 2000, sa novom srpskom Vladom je potpisao sporazum koji je tri godine kasnije doveo do Ustavne povelje Srbije i Crne Gore. Na referendumu o nezavisnosti Crne Gore 2006. je podržavao opciju za nezavisnost od Srbije, za koju je glasalo 55,5% izašlih građana.

DPS je bojkotovala savezne izbore u septembru 2000. godine i od tada je Đukanović na čelu političke grupacije koja se zalagala za državno osamostaljenje Crne Gore. Marta 2002. godine, Đukanović je bio među potpisnicima Beogradskog sporazuma o osnivanju Državne zajednice Srbije i Crne Gore, labave i uglavnom nefunkcionalne državne zajednice koja je proglašena februara 2003. godine. Njeno trajanje bilo je oročeno na tri godine.

Dana 21. maja 2006. godine, Đukanovićev Blok za nezavisnu Crnu Goru pobijedio je na referendumu — oko 55% građana izjasnilo se za nezavisnu Crnu Goru.

Zalagao se za politiku pristupanja Crne Gore NATO paktu i Evropskoj uniji, od čega je prvo ispunjeno 2017. Tokom svog predsjedničkog i mandata predsjednika Vlade je sprovodio period tranzicije i privatizacije u Crnoj Gori. Nekoliko korupcionaških skandala i afera unutar DPS-a je dovelo do građanskih protesta 2019, dok je kontroverzni Zakon o slobodi vjeroispovijesti doveo do masovnih protesta i protestnih litija tokom 2019. i 2020. Na parlamentarnim izborima u Crnoj Gori 2020. je koalicija oko DPS-a prvi put nakon skoro 30 godina izgubila izbore.

Vlada Dritana Abazovića izgubila je poverenje skupštinske većine 20. avgusta 2022. Skupštinska većina tražila je od Đukanovića kao predsednika države da predloži političara i diplomatu Miodraga Lekića kao mandatara. Milo Đukanović je odio zahtev, što je skupštinska većina smatrala za kršenje ustava države.[14] Potom je skupštinska većina izglasala izmene Zakona o predsjedniku kojim se ingerencije predlaganja mandatara preuzima od predsednika. Đukanović je isprva odbio da potpiše zakon i vratio ga je Skupštini na potpisivanje. Nakon ponovnog usvajanja u Skupštini, datuma 16. decembra potpisao je zakon ali i naveo da ga neće sprovoditi jer nije ustavan.[15]

Odnos sa Srpskom pravoslavnom crkvom

Đukanović je 1997. tražio blagoslov patrijarha Pavla pred predsjedničke izbore i dao mu čvrsta obećanja oko svoje podrške Srpskoj pravoslavnoj crkvi.[16]

Godine 1998. po pobjedi na predsjedničkim izborima, kao predsjednik države Milo Đukanović je čestitao Vaskrs lideru kontroverzne nekanonske CPC Mirašu Dedeiću jednako kao mitropolitu Srpske pravoslavne crkve.[16]

Sa mitropolitom Amfilohijem je na početku političkog djelovanja bio u dobrim odnosima, da bi se kasnije oni dosta pogoršali. Kada je Amfilohije preminuo, Đukanović je izdao saopštenje u kome izjavljuje saučešće, i u kojem između ostalog navodi da će "pamtiti njegov doprinos stvaranju pozitivne atmosfere uoči referenduma na kojem je naša zemlja obnovila nezavisnost mirnim i demokratskim putem".[17] Nije prisustvovao njegovoj sahrani.

Afere i tužbe za kriminalne aktivnosti

Istraga u Italiji

Milo Đukanović je često optuživan od strane političkih takmaca za lične i političke veze sa velikim švercom duvana u Crnoj Gori tokom devedesetih godina. Po 240 stranica dugom izvještaju (iz 1993) italijanske policije koja se bavi porezom i carinama, Crna Gora je bila dio švercerskog lanca podijeljenog među različitim kriminalnim porodicama povezanim sa sicilijanskom mafijom, Kamorom i Sakra koron unita organizovanim kriminalnim sindikatima. Ovaj izvještaj tvrdi da se zbog šverca duvana na ovaj način u Evropi svake godine gubi oko 700 miliona dolara.

Italijanska agencija Ansa je 22. juna 2007. objavila detalje istrage tužilaštva italijanskog grada Bari, koji optužuju Mila Đukanovića da je bio na čelu grupe koje je između 1997. i 2000. godine zahvaljujući krijumčarenju cigareta između Crne Gore i italijanske pokrajine Pulje zaradila više desetina miliona evra.[18]

Napomena: Jedan dio teksta preuzet sa sajta SET

Maja 2009. godine, istraga protiv Mila Đukanovića pod optužbama za udruženi zločinački poduhvat u vidu međunarodnog mafijaškog udruživanja je arhiviran, shodno njegovom povratku u politiku na mjesto premijera (sticanjem diplomatskog imuniteta).[19]

Nakon ubistva poznatog hrvatskog novinara Ive Pukanića, istraga se širi ka cijeloj duvanskoj mafiji, kao i Milu Đukanoviću. Povod za širenje istrage su bili prije svega brojni Pukanićevi tekstovi vezano za poslovanje duvanske mafije i Mila Đukanovića kao i Caneta Subotića koji se navode kao najveće organizatori. Ovo je i potvrđeno svjedočenjem Milovog Kuma Ratka Kneževića pred Zagrebačkim sudom.[20][21] Kasnijim izjavama je pokušavao da skine bilo kakvu odgovornost. Često je napadao Republiku Srbiju, za pokušaje da Crnu Goru proglasi kriminalnom državom. U tom kontekstu je omalovažavao srpsku borbu protiv međunarodnog kriminala, a Crnu Goru stavljao u prve redove.[22] To je naročito bilo vidljivo poslije akcije „Balkanski ratnik“, koju je srpska služba bezbjednosti predvodila u saradnji sa američkom CIA-om.

Spisak aktivnosti i broj prijatelja iz podzemlja uveli su Mila i u aferu oko ubistva srpskog premijera Zorana Đinđića, mada za to nikad nije bilo nikakvih dokaza.[23]

Afere Pandorini papiri i predsednikova banka

Đukanović je spominjan u Pandora papirima,[24] masovnom curenju finansijskih dokumenata koji su objavljeni početkom oktobra 2021.[25] Navedeno je da Đukanović i njegov sin Blažo prenosili novac na ofšor račune od 2012,[24][26] kada su uspostavili tajne ugovore o upravljanju imovinom iza mreže kompanija u više od pet zemalja.[26] On i njegov sin osnovali su dva trasta.[26] Đukanović je priznao da je osnovao Viktorija Trast dok nije bio na javnoj funkciji, da nije imao poslovne transakcije niti otvorene bankovne račune, a tvrdio je da je krajem godine vlasništvo nad svojim trastom preneo na Blaža.[26][27] Đukanovićev kabinet je takođe saopštio da je ovo curenje „deo niza pokušaja diskreditacije Đukanovića i članova njegove porodice“ i da su trastovi postojali samo „na papiru“.[26][28] Slično ovom slučaju, Đukanović je ranije negirao da poseduje poslove u drugim zemljama.[29]

Premijer Zdravko Krivokapić je pozvao na istragu porodice Đukanović,[26] dok je ministar spoljnih spoljnih poslova Đorđe Radulović prokomentarisao rečima da je „Đukanović zloupotrebio diplomatski pasoš prilikom otvaranja privatnih preduzeća“.[30]

Đukanović je u novembru 201. pominjan i u aferi pranja novca u kojoj je Rezart Tači „intervenisao“ kod Đukanovića za transfer u „predsednikovoj banci“.[31][32]

Privatni život

Đukanović je oženjen Lidijom (devojačko Kuč). Ima sina Blaža od kojeg ima dva unuka.[33] Stariji unuk zove se Milo i kršten je u carigradskoj patrijaršiji.[34][35]

Visok je 198 cm, što ga čini jednim od najviših aktuelnih predsjednika u Evropi, ali ne i najvišim političarem u Crnoj Gori, pošto su Filip Vujanović sa 200 cm, i Ranko Krivokapić sa 202 cm viši od njega.[1]

Jedno vrijeme je živio u istoj zgradi sa Momirom Bulatovićem. Bulatović je u intervjuu za Balkan info izjavio da su se javljali jedan drugom kada se sretnu.[36]

Reference

Kurir (8. septembar 2013). „Crnogorski državni vrh najviši na svetu!”. Zvanični sajt Kurira. Kurir. Pristupljeno 16. februar 2021.

David Usborne (23. oktobar 2011). „Rich and powerful: Obama and the global super-elite”. Independent. Arhivirano iz originala na datum 30. 08. 2020. Pristupljeno 16. februar 2021. »Na dvadesetom mestu u članku«

D. R. (7. februar 2011). „Đukanović predsednik Košarkaškog saveza”. Novosti. Pristupljeno 15. februar 2021.

Saša Jončić (26. decembar 2018). „Đukanović se povlači sa mjesta predsjednika KSCG, Barović ponovo na čelu Saveza”. Vijesti. Pristupljeno 15. februar 2021.

"The Smartest Man In The Balkans", Radio Free Europe, 17 October 2008.

„ĐUKANOVIĆ O HRVATIMA: Milo Đukanović - Nametnuti rat sa ustašama ćemo dobiti! (1991)”. www.youtube.com. Dokumentarne Emisije Balkan. 2014-11-02. Pristupljeno 6. mart 2021.

„Šta je Đukanović govorio od 1990. do danas”. Vijesti zvaničan sajt. Vijesti. decembar 2010. Pristupljeno 17. februar 2021.

„DJUKANOVIC SE IZVINIO HRVATIMA ZA DUBROVNIK”. B92. 24. jun 2000. Pristupljeno 30. mart 2021.

Jean-David Levitte, Jacques Chirac, Milo Đukanović (8. jul 2015). 08 07 2015 Drugi dio iz emisije (YouTube). NATO Montenegro. Korisna informacija se nalazi na: 03:13–3:56. Pristupljeno 24. mart 2021.

Milo Đukanović (3. jun 2016). Milo Đukanović – NATO bombardovanje Jugoslavije je bilo presudno za izbor nezavisnog puta Crne Gore! (YouTube). Dokumentarne Emisije Balkana. Korisna informacija se nalazi na: 4:36–4:56. Pristupljeno 25. mart 2021.

Milo Đukanović i njegov djed četnički komandant CG Blažo Đukanović.

"ROĐENDANSKA ČESTITKA" ZA MILA ĐUKANOVIĆA.

„Došao kao podstanar, odlazi kao milioner”. Dan online. Pristupljeno 21. 11. 2016.

„Đukanović potpisao Zakon o predsjedniku, ali ga neće primjenjivati jer kaže da je neustavan”. Radio Slobodna Evropa (na jeziku: srpskohrvatski). Pristupljeno 2022-12-17.

Đurković 2013, str. 135.

Uroš Jovičić (30. oktobar 2020). „Milo Đukanović o Amfilohiju: “Iz dugog perioda naše saradnje, tokom kojeg smo razmjenjivali mišljenja, pamtiću…””. nedeljnik.rs. Nedeljnik. Pristupljeno 19. mart 2022.

Bari: Đukanović osumnjičen za šverc, Pristupljeno 13. 4. 2013.

„Bari: Tužba protiv Đukanovića ode u arhivu | Mondo”. Mtsmondo.com. 10. 6. 2010. Arhivirano iz originala na datum 10. 9. 2012. Pristupljeno 24. 6. 2010.

„Ratko Knežević: Pukanića ubila duvanska mafija | Mondo”. Mondo.rs. 10. 6. 2010. Pristupljeno 24. 6. 2010.

„Vesti - Papandreu: Grci podržavaju mere - Internet, Radio i TV stanica; najnovije vesti iz Srbije”. B92. Pristupljeno 24. 6. 2010.

„RTS :: Šta je Milu milo”. Rts.rs. Pristupljeno 24. 6. 2010.

„RTS :: Knežević opet optužio Đukanovića”. Rts.rs. 20. 3. 2010. Pristupljeno 24. 6. 2010.

Trkanjec, Zeljko (2021-10-04). „Đukanović and his son featured in Pandora Papers”. www.euractiv.com (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2021-11-16.

Miller, Greg; Cenziper, Debbie; Whoriskey, Peter (3. 10. 2021). „Pandora Papers – A Global Investigation – Billions Hidden Beyond Reach – Trove of secret files details opaque financial universe where global elite shield riches from taxes, probes and accountability”. The Washington Post. Pristupljeno 3. 10. 2021.

„MANS: Đukanović i sin osnivali kompanije u više od pet država”. Radio Slobodna Evropa (na jeziku: srpskohrvatski). Pristupljeno 2021-11-16.

„Pandorini papiri osvijetlili trag Đukanovićevog poslovanja”. Radio Slobodna Evropa (na jeziku: srpskohrvatski). 4. 10. 2021. Pristupljeno 2021-11-16.

„Victoria Trust postojao samo na papiru”. Radio Televizija Crne Gore (na jeziku: me). 3. 10. 2021. Pristupljeno 2021-11-16.

„Afere nedovoljne za ostavku Đukanovića”. Radio Slobodna Evropa (na jeziku: srpskohrvatski). Pristupljeno 2021-11-16.

„Crnogorski ministar: Đukanović zloupotrebio diplomatski pasoš”. Politika. 11. 11. 2021. Pristupljeno 2021-11-16.

„RTCG: Afera "pranja" 20 miliona evra drma Albaniju, pomenut i Milo Đukanović”. N1 (na jeziku: srpski). 2021-11-13. Pristupljeno 2021-11-16.

„Đukanović u dokumentu suda u Palermu”. RTCG - Radio Televizija Crne Gore - Nacionalni javni servis (na jeziku: me). Pristupljeno 2021-11-16.

„Predsjednik i prva dama u šetnji sa unukom - CdM”. www.cdm.me (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2021-06-11.

portal, D. A. N. (2022-07-21). „DAN - Crnogorski predsjednik dobio još jednog unuka”. www.dan.co.me. Pristupljeno 2022-12-17.

Nikšić, R. T. V. „UNUK MILA ĐUKANOVIĆA BIĆE KRŠTEN U VASELJENSKOJ PATRIJARŠIJI U CARIGRADU”. www.rtnk.me (na jeziku: me). Pristupljeno 2022-12-17.

Dokumentarne Emisije Balkan (5. mart 2018). „BALKAN INFO: Momir Bulatović - Milo Đukanović i ja živimo u istoj zgradi, javimo se u prolazu!”. youtube.com. Youtube. Pristupljeno 20. februar 2022.

Literatura

Bideleux, Robert; Jeffries, Ian (2007). The Balkans: A Post-Communist History. Routledge. ISBN 978-1-134-58328-7.

Đurković, Miša (2013). Tamni koridori moći. Belgrade: Ukronija. ISBN 978-86-84807-81-8.

Spoljašnje veze

Više informacija o članku

Milo Đukanović

pronađite na Vikipedijinim

sestrinskim projektima:

Mediji na Ostavi

Novosti na Vikinovostima

Citati na Vikicitatu

Podaci na Vikipodacima

Predsednik Vlade Crne Gore — zvanični sajt Arhivirano na sajtu Wayback Machine (10. maj 2010)

RTRS: Đukanović: Cilj objedinjavanje crkve, 17. maj 2011. (jezik: srpski)

Milo Đukanović - Rob apsolutne vlasti (politička analiza) (jezik: srpski)

pru

Predsjednici Crne Gore

pru

Predsjednici vlada Crne Gore

pru

Vlade Crne Gore

pru

Raspad Jugoslavije

Normativna kontrola Uredi na Vikipodacima

Portali:

P vip.svg Biografija Crna Gora

Kategorije:

Rođeni 1962.NikšićaniCrnogorski političariPremijeri Crne GorePredsednici Crne GoreCrnogorski ministriČlanovi CK KPJ/SKJCrnogorski nacionalisti

Meni za navigaciju

Gudi129

Obaveštenja (0)

Sitna obaveštenja (0)

Razgovor

Pesak

Podešavanja

Beta

Spisak nadgledanja

Doprinosi

Odjavi me

Članak

Razgovor

Ćir./lat.

Čitaj

Uredi

Uredi izvor

Istorija

Nadgledaj

Više

Glavna strana

Sadržaj

Skorašnje izmene

Slučajna stranica

Aktuelnosti

Kontakt

Donacije

Interakcija

Pomoć

Naučite da uređujete

Trg

Radionica

Otpremi datoteku

Alatke

Šta vodi ovamo

Povezane izmene

Posebne stranice

Trajna veza

Podaci o stranici

Citiraj stranicu

Stavka na Vikipodacima

Štampanje/izvoz

Preuzmi u PDF-u

Odštampaj

Na drugim projektima

Vikiostava

Vikicitat

Na drugim jezicima

vèneto

Bosanski

English

Français

Hrvatski

Magyar

Russkiй

Shqip

Ukraїnsьka

中文

Uredi veze

Datum i vreme poslednje izmene stranice: 12. februar 2023. u 13:20.

Tekst je dostupan pod licencom Creative Commons Autorstvo—Deliti pod istim uslovima; mogući su i dodatni uslovi. Pogledajte uslove korišćenja za detalje.

Politika privatnosti

O Vikipediji

Odricanje odgovornosti

Mobilni prikaz

Za programere

Statistika

Izjava o kolačićima

Wikimedia Foundation

Powered by MediaWiki

Parlamentarni izbori u Crnoj Gori bi trebalo da budu održani najkasnije do juna 2023. godine, ali mogu biti održani i ranije ako budu raspisani vanredni izbori.

Pozadina[uredi | uredi izvor]

Nakon rezultata crnogorskih parlamentarnih izbora 2020. godine, koji su rezultirali pobjedom opozicije i padom s vlasti vladajuće DPS, nakon 30 godina vladavine državom, tri opozicione liste, ZBCG, MNN i URA, dogovorile su formiranje ekspertsku vladu koju je vodio univerzitetski profesor Zdravko Krivokapić. Prema konačnom dogovoru stranaka, nova vlada biće ograničena na godinu dana, sa glavnim ciljevima; borba protiv korupcije i depolitizacija javnih institucija nakon 30 godina vladavine DPS-a, kao i reforma izbornih zakona, zbog pripreme atmosfere za održavanje novih, „prvih pošteno organizovanih“ izbora.^[1]^[2]^[3] Desničarski populistički DF najavio je ograničenu podršku Kabinetu Krivokapića, nadajući se novim parlamentarnim izborima krajem 2021. godine. Dok je opozicioni nacionalistički DPS predsjednika Đukanovića najavljivao buduće aktivnosti u okviru takozvanog „bloka crnogorske državnosti“, zajedno sa svojim dugogodišnjim manjim koalicionim partnerima; SD i LP, kao i sa nekim novoformiranim nacionalističkim partijama i inicijativama, pozivajući se na svoju ulogu u obnavljanju crnogorske državnosti 2006. godine, kao i optužujući novu vladu da navodno „ugrožava nacionalne interese, suverenitet i nezavisnost Crne Gore“.^[4] U avgustu 2022. vlada je pala i stranke su ili morale da formiraju novu koaliciju ili su morali da budu raspisani novi izbori. ^[5]

Predsjednik Milo Đukanović je 16. marta 2023. godine raspustio skupštinu, nakon što parlamentarna većina nekoliko mjeseci nije mogla da formira novu vladu, što je dovelo do novih parlamentarnih izbora. ^[6]

Izborni sistem[uredi | uredi izvor]

81 mandat u Skupštini Crne Gore bira se u jedinstvenoj izbornoj jedinici na nivou cijele države po zatvorenoj listi proporcionalne zastupljenosti . Mjesta se dodjeljuju po d'Hondt metodi sa izbornim pragom od 3%. Međutim, manjinske grupe koje ne čine više od 15% stanovništva u okrugu dobijaju izuzeće koje snižava izborni prag na 0,7%. Stranke iste manjine se pri računanju mandata sabiraju na najviše tri mandata.^[7] Poseban izuzetak je dat etničkim Hrvatima, pri čemu ako nijedna lista koja predstavlja stanovništvo ne pređe cenzus od 0,7 odsto, lista sa najviše glasova će osvojiti jedno mesto ako dobije više od 0,35 odsto glasova. ^[8]

Ankete[uredi | uredi izvor]

Rezultati ankete su navedeni u tabeli ispod obrnutim hronološkim redosledom, prikazujući prvo najnovije i koristeći datum kada je obavljen terenski rad, a ne datum objavljivanja. Ako je taj datum nepoznat, umesto njega se navodi datum objavljivanja. Najveći procenat u svakoj anketi je prikazan podebljanim slovima, a pozadina je osenčena bojom vodeće stranke. U slučaju da postoji kravata, nijedna figura nije osenčena. Vodeća kolona sa desne strane pokazuje razliku u procentima između dve strane sa najvećim brojem. Kada određena anketa ne prikazuje broj podataka za stranku, ćelija stranke koja odgovara toj anketi se prikazuje prazna. Prag za stranku da bira članove je 3%.