Naum Andrić
| Naum Andrić | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 7. april 1907. |
| Mesto rođenja | Nadalj, Austrougarska |
| Datum smrti | 17. septembar 1972. (65 god.) |
| Mesto smrti | Beograd, SFR Jugoslavija |
Naum Andrić (Nadalj, 7. april 1907 — Beograd, 17. septembar 1972) bio je srpski jeromonah, ikonopisac i živopisac.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Naum Andrić je posle niže gimnazije u Subotici 1925, učio ikonopis kod oca Luke u manastiru Miljkovo, gde se 1931. zamonašio i, umesto svetovnog imena Lazar, dobio ime Naum. Usavršavanje u ikonopisu i živopisu nastavio 1934–1938. u manastiru Rakovica kod vladike Pimena Sofronova. Za jeromonaha rukopoložen 1940, a potom pohađao tečaj za crtež i slikarstvo na Kolarčevom univerzitetu kod Petra Dobrovića i Mladena Josića. Na prisilan rad u Nemačku oteran 1942. odakle se vraća naredne godine. Bio je starešina manastira Blagoveštenja u Ovčar Banji, zatim u manastirima Voljavča, Divoš, Kuveždin, a od 1953. do 1963. paroh i iguman Grgetega. Po prelasku u manastir Vitovnica bavi se isključivo umetničkim radom. Postao je stalni saradnik Galerije fresaka u Beogradu, Galerije Matice srpske i Zavoda za zaštitu spomenika kulture na Cetinju. Za te ustanove radio je kopije fresaka manastira Mileševa, Pećke patrijaršije, Gračanice, Manasije, Starog Nagoričana, Ostroga, Pive, Novog Hopova itd. Istovremeno je radio i na restauraciji živopisa manastira Voljavča, zatim crkava u Đurđevu, Sivcu i Beloj Crkvi kod Vršca.[1]
Za vreme desetogodišnjeg službovanja u Grgetegu naslikao preko 50 slika i akvarela tog spomenika kulture. Tada je uradio i šest pejzaža manastirskih crkava za galeriju Bačke eparhije. Na iskustvima postimpresionizma i poetskog realizma, crtački sigurno, koloristički odmereno, u materiji ubedljivo i kompoziciono uravnoteženo, slikao je intimistički doživljene predele, idilična zimska predvečerja i slično.[1]
Najviše je uradio kao ikonopisac i živopisac. Poznati su njegovi ikonostasi manastira Vavedenja u Beogradu (1935) i Blagoveštenja u Ovčar Banji (1942), zatim crkava u Rakovici (1938), selima Vojvoda Stepa (1939), Vrče (1955), Vitaonica, Markovci, kao i u Kragujevcu (1971). Freske i zidne slike radio za crkvu sela Bačina u Dalmaciji (1932), zatim u Kalni, Crni Vrh (1936), u donjoj crkvi manastira Ostrog (1969) u manastiru Rukumija i crkvi svetog Aleksandra Nevskog u Beogradu (1971−1972).[1]
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Jeromonah Nikodim, „Jeromonah Naum Andrić (1907−1972), veliki srpski ikonograf HH veka", Glasnik SPC, Bg 1973, 9;
- V. Jovanović, „Andrić, Lazar − Naum", Građa za proučavanje spomenika kulture Vojvodine, N. Sad 1994, XVII.
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b v „ANDRIĆ, Naum | Srpska enciklopedija”. srpskaenciklopedija.rs (na jeziku: srpski). Pristupljeno 2024-05-28.
