Rimska biskupija
 | Neutralna tačka gledišta ovog članka je osporena. |
 | Ovaj članak možda zahteva čišćenje i/ili prerađivanje kako bi se zadovoljili standardi kvaliteta Vikipedije. |
| Rimska biskupija Katolička crkva | |
|---|---|
 Dioecesis Romana | |
| Osnovni podaci | |
| Sjedište | Vatikan |
| Država | Italija, Vatikan |
| Osnovana | 1. vek |
| Broj vjernika | 2.454.000 |
| Zvanični veb-sajt | |
| Arhijerej | |
| Čin arhijereja | Biskup |
| Titula arhijereja | Rimski biskup |
Rimska biskupija je biskupija u Katoličkoj crkvi koja obuhvata grad Rim, kao i metropolitansko središte Rimske crkvene pokrajine.[1] Biskup Rimske biskupije, poznat kao papa, po položaju se smatra za naslednika sv. Petra i kao takav je vrhovni poglavar cele Katoličke crkve, što ovoj biskupiji daje posebno značenje. Katedralni hram je Bazilika Svetog Ivana Lateranskog, najvažnija od četiri velike rimske bazilike.
Iako je papa lično biskup Rimske biskupije, s obzirom na njegove brojne obaveze u upravljanju celom Crkvom, vlast u biskupiji de facto ima rimski vikar, trenutno Agostino Valini.
Istorija[uredi | uredi izvor]
Prema ranohrišćanskom predanju, drevnu Rimsku episkopiju utemeljili su u 1. veku apostoli sv. Petar i sv. Pavle, koji su ujedno i njeni zaštitnici. Prvim rimskim episkopom smatra se upravo sv. Petar. Za vreme vladavine cara Konstantina Velikog (306—337), Rimska episkopija je stekla velike posede, kao i pomesnu nadležnost nad znatnim delom Italije, odakle je dobijala velike prihode koji su upotrebljavani za izgradnju i poremanje mnogih crkava u samom Rimu. Zahvaljujući velikom bogatstvu i carskom pokroviteljstvu, drevna Rimska epsikopija je postala najbogatija i najuticajnija episkopija na hrišćanskom zapadu.
Sve do 9 veka, Rimska episkopija je bila pravoverna, a od tog vremena je u njoj postepeno počela da se učvršćuje filiokvistička jeres,[2] odnosno učenje o dvostrukom ishođenju Svetog duha. Do početka 11. veka, to učenje je u potpunosti prevladalo na zapadu i tada je zvanično prihvaćeno i u samom Rimu, što je potom dovelo do Velikog raskola (1054).[3] Odvajanjem od vaseljenskog Pravoslavlja i stvaranjem filiokvističke Rimokatoličke crkve, sa središtem u Rimu, započelo je novo filiokvističko razdoblje u istoriji Rima. Tokom narednih vekova, filiokvistička Rimska biskupija je postala glavno središte zloglasne inkvizicije. Posebnim Lateranskim sporazumom iz 1929. godine, koji je Katolička crkva sklopila sa fašističkim diktatorom Benitom Musolinijem, u samom središtu Rimske biskupije stvorena je suverena država Vatikan.[4] Neposredno nakon Drugog svetskog rata, preko Rimske biskupije su organizovani takozvani pacovski kanali za prebacivanje fašističkih zločinaca iz Evrope u Južnu Ameriku.[traži se izvor]
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Catholic Encyclopedia article: Rome
- ^ Popović 2007, str. 331-336.
- ^ Puzović 2008.
- ^ Kertzer 2014.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Kertzer, David I. (2014). The Pope and Mussolini: The Secret History of Pius XI and the Rise of Fascism in Europe. Oxford University Press.
- Novak, Viktor (1948). Magnum Crimen: Pola vijeka klerikalizma u Hrvatskoj. Zagreb: Nakladni zavod Hrvatske.
- Popović, Radomir V.; Perović, David, ur. (2005). 950 godina od Velikog raskola (1054) i 800 godina od pada Carigrada u ruke krstaša (1204): Međunarodni naučni simposion. Beograd: Pravoslavni bogoslovski fakultet.
- Popović, Radomir V. (2007). „Neke od najvećih hrišćanskih jeresi prvog milenijuma: arijanstvo, monofizitstvo, filiokve (filioque)”. Crkva Hristova i svet religije: Antologija pravoslavnih viđenja (2. dopunjeno izd.). Beograd: Dosije. str. 331—336.
- Puzović, Vladislav (2008). Crkvene i političke prilike u doba Velikog raskola 1054. godine. Beograd: Hrišćanski kulturni centar.
- Siecienski, Anthony Edward (2009). The Filioque: History of a Doctrinal Controversy. Oxford-New York: Oxford University Press.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
| Međunarodne | |
|---|---|
| Državne | |
| Ostale | |
