Tetrarh
 |
| Ovaj članak je deo serije o političkom sistemu Antičkog Rima |
| Periodi |
| Rimski ustav |
| Redovni magistrati |
| Vanredni magistrati |
| Titule i priznanja |
| Presedan i pravo |
|
|
| Skupštine |
Tetrarh (grč. Τετραρχ) je grčka reč koja označava jednog od četiri cara u okviru vladavine tetrarhije, odnosno četvorovlašća.
Prvi put ova titula je uvedena za vreme Dioklecijana (284. p. n. e. — 305. p. n. e.), prvog cara u doba dominata, na njegovu inicijativu, jer više nije bilo moguće upravljati carstvom iz jednog centra. Tetrarhija je zajednička vladavina 4 vladara (2 avgusta i 2 cezara). Ovaj oblik podele i reforme vladavine imao je i za cilj da predupredi haotični period pre toga, jer je često dolazilo do toga da general ubije cara i preuzme presto, pa se težilo tome da se uklone političke poteškoće sa kojima se carstvo borilo.[1] Tako bi se svaki lider nalazio na drugom mestu i svaki bi posedovao određenu moć, pa smrt jednog od tetrarha ne bi značila promenu u upravljanju. Ovakav način stvaranja imperatora i njihovih naslednika zaobišao je potrebu za odobrenjem od strane Senata i blokirao moć vojske da uzdignu svoje popularne generale.[2] Dioklecijanov savladar je bio Maksimijan, a partneri-cezari su bili Galerije i Konstancije Hlor. Prestonica Dioklecijana je bila Nikomedija u Maloj Aziji, Maksimijana — Milano, Galerijeva — Sirmijum a Konstancija Hlora — Trijer na Rajni.
Tetrarhija je ukinuta 313. godine n. e. jer je izbio građanski rat između avgusta Konstantina Velikog i Licinija, kada je Konstantin postao jedini vladar.
