Ukrajinizacija
Ukrajinizacija je višeznačni pojam koji se u oblasti društvenih nauka koristi za označavanje složenih istorijskih i društvenih pojava povezanih sa geopolitičkim, etnopolitičkim i etnolingvističkim širenjem ukrajinskog identiteta.[1][2]
Kao geopolitički pojam, ukrajinizacija označava istorijski proces širenja horonima (oblasnog naziva) Ukrajina izvan prvobitnog (dnjeparskog) prostora, putem postepenog podvođenja susednih oblasti i njihovih naziva pod prošireno značenje pojma Ukrajina.[3]
Kao etnopolitički pojam, ukrajinizacija označava proces asimilacije, odnosno prevođenja pojedinaca ili grupa iz njihovog matičnog etničkog korpusa u ukrajinski etnički, odnosno nacionalni korpus.[4][5]
Kao etnolingvistički pojam, ukrajinizacija označava proces širenja lingvonima (glotonima) ukrajinski jezik izvan prvobitnog (matičnog) prostora ukrajinskog govora, putem podvođenja susednih istočnoslovenskih dijalekata pod prošireno značenje pojma ukrajinski jezik.[6][7]
Dodatna značenja[uredi | uredi izvor]
Nezavisno od svojih osnovnih značenja, pojam ukrajinizacija se u savremenim medijima nakon izbijanja ukrajinske krize (2014) počeo koristiti i kao kolokvijalna oznaka za razne oblike političkih kriza, ali takva upotreba ovog pojma je ostala ograničena na medijski žargon.[8]
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Fournier 2002, str. 415-433.
- ^ Griščenko & Striha 2007, str. 163-182.
- ^ Mыlьnikov 1996.
- ^ Ramač 2018, str. 63–73.
- ^ Subotić 2018, str. 45-70.
- ^ Martin 2001, str. 75-124.
- ^ Moser 2018, str. 87-104.
- ^ Srpske novine (2018): Ukrajinizacija Crne Gore
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Bociurkiw, Bohdan R. (1980). „Ukrainization Movements within the Russian Orthodox Church, and the Ukrainian Autocephalous Orthodox Church”. Harvard Ukrainian Studies. 3-4 (1979-1980): 92—111.
- Griščenko, Oleksandr; Striha, Maksim (2007). „Kulturne epohe i kulturna politika u Ukrajini”. Dubrovnik: Ćasopis za književnost, nauku i umjetnost. 18 (3): 163—182.
- Darotchetche, Bernard (1971). „Mykola Skrypnyk et la politique d'ukrainisation”. Cahiers du Monde russe et soviétique. 12 (1-2): 5—27.
- Moser, Michael A. (2018). „The Fate of the Ruthenian or Little Russian (Ukrainian) Language in Austrian Galicia (1772-1867)”. Harvard Ukrainian Studies. 35 (2017-2018): 87—104.
- Mыlьnikov, Aleksandr S. (1996). Kartina slavяnskogo mira: Vzglяd iz Vostočnoй Evropы: Эtnogenetičeskie legendы, dogadki, protogipotezы XVI-načala XVIII veka. Sankt-Peterburg: Peterburgskoe Vostokovedenie.
- Martin, Terry D. (2001). The Affirmative Action Empire: Nations and Nationalism in the Soviet Union, 1923-1939. Ithaca & London: Cornell University Press.
- Ramač, Janko (2018). „Osnovni pravci, težnje i dileme u kulturno-prosvetnom i nacionalnom životu Rusina u Jugoslaviji (1945-1970)” (PDF). Kiїvsьkі іstoričnі studії. 6 (1): 63—73.
- Subotić, Momčilo (2018). „Rusini i Ukrajinci u Vojvodini” (PDF). Politička revija. 30 (56): 45—70.
- Fournier, Anna (2002). „Mapping Identities: Russian Resistance to Linguistic Ukrainisation in Central and Eastern Ukraine”. Europe-Asia Studies. 54 (3): 415—433.
- Himka, John-Paul (1999). Religion and Nationality in Western Ukraine: The Greek Catholic Church and the Ruthenian National Movement in Galicia, 1870-1900. Montreal & Kingston: McGill-Queen's University Press.
