Fotije Stanojević
Fotije Stanojević | |
|---|---|
 kao činovnik u Generalnom konzulatu u Solunu | |
| Datum rođenja | 8. oktobar 1875. |
| Mesto rođenja | Babe, sada Nedelkovo, Osmansko carstvo |
| Datum smrti | 22. februar 1955. (79 god.) |
| Mesto smrti | Beograd, FNRJ |
Fotije Stanojević (Babe danas bug. Неделково, 8. oktobar 1875 — Beograd, 22. februar 1955)[1] bio je srpski politički radnik i diplomata u prvoj polovini 20. veka.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je u selu Babe, u Znepolju, nedaleko od grada Trna, kao najmlađi sin majke Solunke i Aranđela Stanojevića. Osnovnu školu i gimnaziju je učio u Pirotu. Ističući se rečitošću i talentom za pisanjem, izabran je za predsednika đačkog književnog društva u Pirotu.[2]
Nakon završene gimnazije, upisao je prava u Beogradu, gde 1889. godine diplomirao. Unapređen je 1901. godine u čin rezervnog konjičkog podporučnika srpske vojske.[3] Doguraće u vojnoj hijerarhiji do rezervnog kapetana prve klase 1920. godine. Nakon toga je upisao Visoku školu političkih nauka u Parizu, koju je završio 1903. godine.[2]
Nakon završenih studija se vratio u Beograd i postao pisar u Ministarstvu finansija. Godine 1904. je postao pisar u Generalnom konzulatu Ministarstva inostranih poslova u Solunu, a nakon toga pisar u Srpskom kraljevskom poslanstvu u Petrogradu, vicekonzul u Budimpešti (1912), otpravnik poslova u Bukureštu, prvi sekretar Srpskog poslanstva u Petrogradu.[2]
Godine 1911. se oženio ćerkom ruskog generalštabnog oficira pukovnika Komarova, načelnika štaba generala Černjajeva.[2]
Bio je sekretar III klase u poslanstvu u Bukureštu (1914).[4]
Bio je dobrovoljac-oficir Prve srpske dobrovoljačke divizije u Dobrudži[2] 1916.[2]
Za zasluge u ratovima za oslobođenje i ujedinjene (1912—1918) dobitnik je brojnih priznanja i odlikovanja.[2]
Nakon Prvog svetskog rata je nastavio da obavlja diplomatske dužnosti. Bio je otpravnik poslova u Moskvi (1919), bio prvi sekretar ambasade u Bernu (1920), generalni konzul u Solunu (1920-1924)[5], pa u Budimpešti (1924). Kao generalni konzul[6] u Budimpešti se penzionisao 1927.[2]
Za sobom je ostavio u rukopisu delo Pirot i pirotske prilike, koje datira iz 1952. godine. Rukopis se sastojao iz tri dela. Prvi je posvećen porodici Aranđela Stanojevića, njegovog oca, i period nakon dolaska u Pirot, drugi deo „Piroćanke” opisuje etnografske karakteristike narodne nošnje, običaji i društvene zabave ženske omladine pirotskog kraja, a treći „Narodna buna u Šopluku 1877. i 1878. godine” opisuje oslobođenje Ćustendila i Samokova od Turaka i protest naroda iza Stare planine, prilikom dolaska Međunarodne komisije za obeležavanje granice sa Bugarskom, nakon zaključivanja Berlinskog sporazuma (1878).
Izvori[uredi | uredi izvor]
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Stanojević, Fotije A. (1996). Lilić, Borislava, ur. Pirot i pirotske prilike. Pirot: NIP Hemikalis. Arhivirano iz originala 25. 06. 2017. g. Pristupljeno 15. 5. 2018.
- Ozimić, Nebojša (2014). Popović, Slaviša, ur. Niš ratna prestonica Srbije 1914/1915. Niš: Narodni muzej u Nišu. Pristupljeno 15. 5. 2018.
