Nikola Colović
| Nikola Colović | |
|---|---|
 Nikola Colović | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 28. avgust 1874. |
| Mesto rođenja | Zaječar, Kneževina Srbija |
| Datum smrti | 13. decembar 1939. (65 god.) |
| Mesto smrti | Beograd, Kraljevina Jugoslavija |
| Vojna karijera | |
| Služba | 1898 — 1927. |
| Čin |   Konjički brigadni general |
| Učešće u ratovima | Prvi balkanski rat Drugi balkanski rat Prvi svetski rat |
| Odlikovanja | Orden Karađorđeve Zvezde sa mačevima Orden Belog orla sa mačevima |
Nikola Colović (Zaječar, 28. avgust 1874 — Beograd, 13. decembar 1939) bio je komandant I Konjičke brigade u Prvom svetskom ratu i brigadni general jugoslovenske vojske. Kum Đorđa Vajferta.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Rođen je 28. avgusta 1874. godine u Zaječaru. Završio je Nižu i Višu školu vojne akademije.
U Prvom balkanskom ratu, posle Kumanovske bitke kao komandant konjičkog puka Dunavske divizije I poziva Srpske vojske, gonio je jedinice turske Vardarske armije niz Vardar, razbio jedan bataljon kod Demir Kapije, zauzeo Dorjan i Gevgeliju, gde je zarobio 1900 turskih vojnika, pa je samoinicijativno izbio do Soluna 9. novembra 1912.[1]
U Cerskoj bici, 16. jula sa 3. konjičkim pukom razbio je prvi bataljon 21. češke landverske divizije Austro-ugarske vojske general-majora Artura Przuborskija, a sledeći dan je gonio i ostale delove divizije preko Drine. Na povratku preko sela Prnjavor pukovnija je opkoljena u predvečerje, ali se probio iz obruča i u zoru 18. jula ulazi u sastav konjičke divizije kod sela Bojića.
U povlačenju Srpske vojske 1915. godine istakao se kao komandant brigade u zaštitničkim borbama kod sela Krnjeva 22. i 23. oktobra itd. Nakon proboja Solunskog fronta 1918, u brzom gonjenju I konjička brigada probija se u pozadinu jedinica bugarske I armije kod Kočana i goni ih ka Carevom selu. Potom, na moravskom pravcu, posle umešnog manevra kod sela Lešja 5. oktobra, goni jedinice nemačke IX armije preko Svilajnca sve do Dunava.
Pre i posle Prvog svetskog rata pisao je o konjici u listu „Ratnik“, a kao poručnik preveo je „Konjički juriš kod Somo-Sijera u Španiji“ od A. K. Puzirevskog (Beograd, 1901). Od 1903. bio je oženjen Ljubicom, kćerkom sanitetskog potpukovnika Evgenija Branovačkog i imao je jednog sina Ljubomira (1907—2002) konjički major; i kćerku Julijanu koja se 1929. udala za pešadijskog poručnika Aleksandra S. Marinkovića.[2]
Preminuo je 13. decembra 1939. u Beogradu[1][3].
Napisao je knjigu „Sa bojnih polja 1912-1918. (rukopisi generala)” objavljenu 2016. godine.[4]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b „Politika, br. 11.239, od četvrtka 14. decembra. {{page|1939||pp=7, 8.}}”. Arhivirano iz originala 03. 04. 2016. g. Pristupljeno 15. 10. 2018.
- ^ Bjelajac 2004, str. 135.
- ^ "Politika", 14. dec. 1939
- ^ U Zaječaru predstavljena knjiga: NIKOLA COLOVIĆ – SA BOJNIH POLjA 1912 – 1918. (rukopisi generala) (20. april 2017)
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Bjelajac, Mile S. (2004). Generali i admirali Kraljevine Jugoslavije 1918—1941. Institut za noviju istoriju Srbije, Beograd. str. 135. ISBN 978-86-7005-039-6.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
- Biografija na sajtu Vojska.net
- Biografija na sajtu Turističke organizacije grada Zaječara
- Izbijanje Dunavskog konjičkog puka do linije Đevđelija – Dojran
- SNIMA SE FILM O NIKOLI COLOVIĆU: Čuveni general dobiće i ulicu u Zaječaru („Večernje novosti”, 5. septembar 2021
