Bunardžija
| Bunardžija | |
|---|---|
 Bunar sa đermom | |
| Zanimanje | |
| Naziv zanimanja | zanatlija bunardžija |
Bunardžija je majstor ili radnik koji se bavi kopanjem bunara. Ranije se ovaj posao radio isključivo ručno običnim građevinskim alatima kao što su: pijuk, motika, budak, ćuskija, lopata, ašov, kofa i slično.
O zanatu[uredi | uredi izvor]
Pored kopanja bunara znanje bunardžije se cenilo po tome da nađe mesto gde da kopa bunar odnosno da nađe izvor vode na što manjoj dubini. Za to je bilo potrebno iskustvo ali i znanje u rukovanju specijalnim prstenom ili rašljama pomoću kojih se nalazilo izvorište.[1] Pored kopanja bunardžija se bavio i zidanjem (oziđivanjem) unutrašnjosti bunara kamenom ili ciglom kako se bunar ne bi urušavao i kako se voda ne bi mutila.
Bunardžija je sem kompanja i gradnje bunara obavljao poslove i održavanja bunara. Dešavalo se često da se zemlja odroni te da se voda izmuti i požuti. Tada bi bunardžija sa svojim pomoćnicima čistio bunar.[1]
Danas se nalaženjem vode bave uglavnom geolozi dok se bušenje i kopanje vrše specijalnim mašinama. Nauka koja se bavi izvorima vode zove se hidrogeologija.
Kopanje bunara[uredi | uredi izvor]
Na mesto gde bi se gradio bunar, majstor bunardžija bi donosio svoju opremu: nogare, napravljene od tri stuba duljine 2,5 do 3 metra, na vrhu spojena željeznim klinom i poluobručem, a na 80 cm od tla na dva stuba su bila pričvršćena ležišta za drveni valjak s ručkama; motku dužine 9 metara; jedek (debelo uže) dužine oko 15 metara; čeličnu sajlu, čekrk, metalnu kantu od 50 litara, ašov sa skraćenim držalom (do 60 cm) i bager.[2]
Majstor je tada obeležio budući bunar, upotrebom eksera i kanapa na zemlji bi ucrtao kružnicu prečnika 1,10 metara. Kasnije kada se postavi opeka, dobijao bi se otvor bunara prečnika 85 cm. Sledilo je dalje kopanje bunara do 2 metra dubine, izbacujući zemlju van, a zatim bi se iznad rupe postavljali nogari s drvenim valjkom, sajlom i kantom. Majstor bi dalje iskopanom zemljom punio kantu, koju bi pomoćni radnici okretanjem ručki valjka i namotavanjem sajle izvlačili i praznili. Tako bi se kopalo dok majstor ne bi „osetio“ vodu. Ukoliko bi se prteralo u kopanju i voda pokuljala, posao bi bio upropašten, jer se ne bi moglo ozidati rupu opekom. Bunardžija bi, kad bi osetio vodu, na dno postavljao prethodno pripremljen šablon od dasaka i na njega bi opekom i jakom cementnim malterom ozidavao stijenke, unutrašnji deo zida, visine 2 metra. Dalje se bunar ozidavalo „na suvo“, jedino se svaki red posipao s malo zemlje, kako bi se izbeglo klimanje opeka. Tako bi se zidalo do površine. Tada bi se na tronožac montirali čekrk, motka i bager. Bager je imao pokretni deo, koji je pravio dno i jednu stranu spremnika za pesak. Trešenjem motke postizalo bi se upadanje otvorenoga bagera u mokri pesak, a kad bi se spremnik napunio, povlačenjem sajle pokretni deo bagera bi se zatvarao i uz pomoć jedeka i čekrka izvlačio i praznio. Postupak je ponavljan dok se ne bi izbušila sledeća dva metra. Ozid bi na taj način postupno upadao u vodu, a preostala dva metra dozidao bih do površine i tako bi posao bunardžije bio završen.[2]
Dubina bunara bila je obično oko 8 do 12 metara, a zavisila je od udaljenosti podzemne vode.[3]
Đeram[uredi | uredi izvor]
Bunari su skoro svi u prošlosti imali i đeram. Đeram je vodoravna drvena greda i sa pričvršćenom posudom, vedrom, na jednom i tegom na drugom kraju, koja se po sistemu poluge spuštala u binar. Vedro je bilo drveno, od 10 do 12 litara, okovano gvozdenim rafovima.[1]
Sik[uredi | uredi izvor]
Često se oko samog bunara nalazila i drvena, sazidana od cigala ili betonska ograda visine oko 1 metar koja je štitila bunar od zagađenja, a isto tako da se zaštiti onaj koji vadi vodu iz bunara ne oklizne, nego da se nasloni na nju. Na tu ogradu, zvanu sik osek, stavljalo se puno vedro izbvađene vode koja se presipala tada u kante i druge posude.[1]
Sik ili osek je prvobitno pravljen od drveta a u kasnijim periodima pojavljuju se betonski sikovi – okrugli, četvrtasti, šestougaoni i osmougaoni, a đermove sve više potiskuju drveni valjci s lancima i limenim kantama.[2]
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Izvori[uredi | uredi izvor]
- ^ a b v g Markov Jorgovan, Javorka (2015). Tražim zanat kojeg više nema : (eseji o skoro nestalim zanatima i zanimanjima u Pomorišju). Temišvar: Savez Srba u Rumuniji. str. 29—30. ISBN 978-606-8079-66-0.
- ^ a b v „Kopanje bunara – Fabijan Šokac, bunardžija iz Sonte”. zkvh.org.rs. Pristupljeno 12. 3. 2023.
- ^ Tešić, Miloš; Martinov, Milan; Lazić, Lazar, ur. (1992). Stari zanati u Vojvodini (Naučno-stručni skup Stari zanati u Vojvodini). Novi Sad: Kulturno-istorijsko društvo Proleće na čenejskim salašima - PČESA. str. 51—52.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
- Stari zanati u Srbiji Arhivirano na sajtu Wayback Machine (7. oktobar 2019) - Ministarstvo trgovine, turizma i telekomunikacija R. Srbije
- Bunardžija u oblacima
- Stari zanati - bunardžija