Vasilije Pavlovski
| Vasilije Pavlovski | |
|---|---|
.jpg) | |
| Lični podaci | |
| Druga imena | Vladimir Gavrilovič Pavlovski |
| Datum rođenja | 21 novembar (3 decembar) 1880 |
| Mesto rođenja | Kazanj, Ruska imperija, |
| Datum smrti | 23 oktobra 1945 (64 g) |
| Mesto smrti | Minhen, Zapadna Nemačka |
Episkop Vasilije Pavlovski (rođ. Vladimir Gavrilovič Pavlovski; 21. novembar 1880, Kazanj — 23. oktobar 1945, Minhen) — episkop Ruske pravoslavne crkve, episkop bečko-austrijski. Filolog, orijentalist. Autor radova iz etnografije i filologije.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Završio je Kazansku bogosloviju i 1904. godine Kazansku bogoslovsku akademiju sa diplomom kandidata bogoslovije sa pravom nastavnika u Bogosloviji[1]. Predavao je u bogoslovijama u Sibiru. Magistrirao je teologiju.
Direktor Učiteljske bogoslovije u Aleksejevsku. Profesor Katedre za ruski jezik i književnost Pedagoškog instituta Ušinskog u Vladivostoku i Dalekoistočnom univerzitetu[2], gde je predavao do 1921. godine.
Objavljeni radovi o epici, etimologiji ruskog jezika i metodici nastave i dr.
Emigrirao je u Kinu i pridružio se Ruskoj pravoslavnoj crkvi u inostranstvu.
Živeo u Harbinu. Od 1925. do 1927. bio je profesor na Institutu za orijentalne i komercijalne nauke u Harbinu (IOKN). Direktor Gimnazije A. S. Puškina i Ruske škole u Mukdenu[2].
2. februara 1930. godine primio je monaški postrig sa imenom Vasilije.
Od oktobra 1934. do oktobra 1938. bio je dekan Bogoslovskog fakulteta Instituta Svetog Vladimira u Harbinu, a potom, nakon njegovog pretvaranja u Vladimirski bogoslovski institut, tamo je bio profesor bogoslovije.
Od 1935. godine bio je i prvi predsednik Bratstva Svetog apostola i jevanđeliste Jovana Bogoslova na Bogoslovskom fakultetu i to je ostao sve dok nije preuzeo episkopstvo.
Urednik-izdavač jednodnevnog časopisa-zbirke „Roždestvenskij Blagovest” (Harbin: Tip. Kazan – Bogorodica, muški manastir, 1936 – 26 str. Tiraž 700 primeraka)[2].
U činu arhimandrita bio je urednik duhovno-moralnog časopisa „Hleb nebeski“, koji je izdavala štamparija Kazanjsko-Bogorodičkog manastira u Harbinu[3]. Kao iguman ovog manastira pominje se 7. maja 1938. godine arhimandrit Vasilije. Ubrzo nakon toga odlazi u Nemačku.
U avgustu 1938. godine učestvovao je na Drugom svedijasporskom saboru u Sremskim Karlovcima kao predstavnik Harbinskog instituta Sveti Vladimir. Na Saboru je izabran za episkopa sufragana Potsdamskog, vikara Berlinske eparhije, sa zadatkom da organizuje pravoslavni bogoslovski institut u Nemačkoj. Međutim, u vreme osvećenja episkop berlinski i nemački Serafim (Ljade) izrazio je želju da njegov vikar nosi titulu Beča, pošto je, prvo, Beč u tom trenutku bio drugi po značaju grad nemačke države, a drugo, tamo je, za razliku od Potsdama, živelo mnogo ruskih emigranata[4].
1. januara 1939. godine u ruskoj crkvi u Beogradu hirotonisan je arhimandrit Vasilije za episkopa bečkog, vikara nemačke eparhije[4]. Hirotoniju su izvršili: patrijarh srpski Gavrilo, mitropolit kišinjevski Anastasije (Gribanovski), arhiepiskopi Feofan (Gavrilov), Hermogen (Maksimov) i episkop mukačevski i prjaševski Vladimir (Raič) (Srpska pravoslavna crkva).
Istovremeno, podneo je nemačkom Rajh ministarstvu crkvenih poslova povelju koju je izradio za Pravoslavni bogoslovski fakultet na Istočnoevropskom institutu u Breslavu (danas Vroclav, Poljska). Međutim, rukovodstvo Vermahta nije podržalo ovaj projekat[5].
Krajem 1943. godine bio je učesnik Arhijerejskog sabora u Beču, koji je osudio izbor mitropolita Sergija (Stragorodskog) za patrijarha moskovskog i sve Rusije kao nekanonski[6].
Tokom ratnih godina poslat je u Beograd i uključen u Arhijerejski Sinod Ruske Zagranične Crkve, zauzimajući mesto sekretara Sinoda.
Dana 14. jula 1945. godine, na prvom sastanku Arhijerejskog sinoda RPCZ održanom u Minhenu po završetku rata, odlučeno je da se formira samostalna austrijska eparhija. Episkop Vasilije (Pavlovski) je postavljen za njenog vladajućeg episkopa sa titulom „bečki i austrijski“.
Poginuo 23. oktobra 1945. u Minhenu.
Bibliografija[uredi | uredi izvor]
- Pavlovski V. G. Vaguli. — Kazanj, 1900
- Pavlovski V. G. Duhovni vođa ruskog naroda. — Harbin, 1928
Izvori[uredi | uredi izvor]
- ^ „Vыpuskniki Kazanskoй duhovnoй akademii”. www.petergen.com. Pristupljeno 2024-07-03.
- ^ a b v Hisamutdinov, Amir Aleksandrovič (2002). Rossiйskaя эmigraciя v Kitae: opыt эnciklopedii (na jeziku: ruski). Izd-vo Dalьnevost. un-ta. ISBN 978-5-7444-1398-9.
- ^ „Episkop Vasiliй (Pavlovskiй)”. zarubezhje.narod.ru. Pristupljeno 2024-07-03.
- ^ a b „Russkaя Zarubežnaя Cerkovь v 1939–1964 gg. - A.A. Kostrюkov - čitatь, skačatь”. azbyka.ru (na jeziku: ruski). Pristupljeno 2024-07-03.
- ^ Gogoryan, Kristina (2016-12-31). „Russian Foreign Clergy in the 19th Century in Western Europe: General Tendencies and Peculiarities”. St.Tikhons' University Reviews. 73 (6): 45—54. ISSN 1991-6434. doi:10.15382/sturii201673.45-54.
- ^ Vitalьevič, Škarovskiй Mihail (2015). „Arhiereйskiй Sinod Russkoй Pravoslavnoй Cerkvi za graniceй i russkaя cerkovnaя эmigraciя v Юgoslavii posle okončaniя vtoroй mirovoй voйnы (v 1945-1950-h gg. )”. Hristianskoe čtenie (6): 219—272. ISSN 1814-5574.