Vladimir Vukčević
| Vladimir Vukčević | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Vladimir Vukčević, tužilac za ratne zločine Republike Srbije | |||||||||||||||
| Lični podaci | |||||||||||||||
| Datum rođenja | 29. januar 1950. | ||||||||||||||
| Mesto rođenja | Beograd,  FNRJ | ||||||||||||||
| Državljanstvo |  Srbija | ||||||||||||||
| Profesija | Pravnik | ||||||||||||||
| |||||||||||||||
Vladimir Vukčević (Beograd, 29. januar 1950) diplomirani je pravnik i nekadašnji Javni tužioc za Ratne zločine Republike Srbije. Dobitnik je nekoliko nagrada i priznanja.
Život i obrazovanje[uredi | uredi izvor]
Vladimir Vukčević je rođen 29. januara 1950. godine u Beogradu, gde je završio osnovnu školu i gimnaziju. Pravni fakultet Univerziteta u Beogradu upisao je 1968. godine, a diplomirao je na Pravnom fakultetu Univerziteta u Beogradu 25. decembra 1973. godine. Pravosudni ispit položio je 22. marta 1977. godine.
Odrastao je na Dedinju u Beogradu. Njegov otac bio je profesor privrednog i međunarodnog privrednog prava na Pravnom fakultetu u Nišu, a majka službenica.
Hteo je da studira arhitekturu, ali je ipak završio na pravima. Za vreme studija bavio se karateom i bio član tadašnjeg karate kluba Medicinar, najboljeg u bivšoj Jugoslavija, kada je postao nosilac crnog pojasa. Poznavalac je engleskog i nemačkog jezika. Oženjen je i otac tri ćerke.
Nakon što je diplomirao, 1973. godine odlazi na odsluženje vojnog roka u Sombor. Po povratku iz vojske zaposlio se kao pripravnik u Drugom opštinskom tužilaštvu u Beogradu.
Tokom ratnih godina u Okružnom tužilaštvu u Beogradu, radio je na najsloženijim sudskim postupcima.
Studentska letovanja[uredi | uredi izvor]
U vreme kada je studirao, letovanja je provodio na moru. Započinjao bi ih u Splitu, a završavao na Crnogorskom primorju, obilazeći rodbinu. Ta letovanja bi trajala po mesec i po dana, po principu malo kampovanja, malo iznajmljivanja soba. Dubrovnik je bio grad u koji je najradije svraćao, sve dok se nije raspala Jugoslavija.
Vojna služba[uredi | uredi izvor]
Nakon što je diplomirao 1973. godine, pokušao je da se zaposli, međutim pošto nije uspeo, otišao je na odsluženje vojnog roka. Njegov otac, iako je mogao, nije bio za to da mu sin ide u pravosuđe. Zamišljao ga je kao naučnog radnika i mislio da će odmah nakon diplome, nastaviti sa magistarskim studijama i doktoratom.
Pravnička karijera[uredi | uredi izvor]
Nakon položenog pravosudnog ispita, izabran je za zamenika u Prvom opštinskom tužilaštvu, ali je istovremeno radio i u Drugom Opštinskom tužilaštvu, u zavisnosti od toga gde ga rasporede. Taj posao mu je bio zanimljiv pošto je Tužilaštvo pokrivalo opštine Stari grad i Palilulu, područja sa najsloženijim oblicima privrednog kriminala, pa do različitih oblika krivičnih dela sa elementima nasilja. Do 1991. godine postao je jedan od najiskusnijih zamenika tužioca. Te 1991. godine, u vreme devetomartovskih demonstracija radio je predmet Iva Đukanovića.[1]
Dugo je radio u opštinskom tužilaštvu i to mu je bilo od velike koristi u budućem radu. Radio je najkomplikovanije predmete, saobraćajne nesreće, kao što je Terazijski tunel.
Posao[uredi | uredi izvor]
Za zamenika javnog tužioca u Prvom opštinskom javnom tužilaštvu u Beogradu izabran je aprila 1978. godine. Zamenik okružnog javnog tužioca u Beogradu postao je 1994. godine, a 2002. godine postavljen je za zamenika Republičkog Javnog tužioca i šefa Krivičnog odeljenja u Republičkom Javnom tužilaštvu.
U julu 2003. godine, Narodna skupština Republike Srbije ga je izabrala za tužioca za Ratne zločine. U novembru 2009. godine ponovo je izabran za tu funkciju.
Dužnosti i nadležnosti javnog tužioca[uredi | uredi izvor]
Za krivična dela koja goni po službenoj dužnosti, tužilac je dužan:
- da zahteva sprovođenje istrage i usmerava tok prethodnog krivičnog postupka;
- da podiže i zastupa optužnicu;
- da izjavljuje žalbe protiv nepravosnažnih sudskih odluka;
- da vrši i druge radnje određene Zakonom o krivičnom postupku (ZKP );
Zakonom o Javnom tužilaštvu se uređuje osnivanje, organizacija, nadležnost i druga pitanja značajna za rad javnog tužioca. Državni tužilac je samostalan i ne zavisi u svom radu i funkciju vrši na osnovu Ustava Republike Srbije, zakona i međunarodno ratifikovanih ugovora.
Tužilac u krivičnom postupku nastupa u dvostrukoj ulozi: u ulozi stranke u krivičnom postupku, a javlja se i u ulozi državnog organa zaduženog da u krivičnom postupku zastupa državne interese koji su usmereni ka utvrđivanju istine, odnosno načela, da niko nevin ne bude osuđen, a da se krivcu izrekne krivična sankcija.
Nagrade i priznanja[uredi | uredi izvor]
- Ličnost godine nedeljnika „Vreme“ (2006);
- Na osnovu ankete sprovedene među 180 novinara, u organizaciji agencije „Pragma“, dobio priznanje „Novinar — vaš prijatelj“ za 2008. godinu;
- Priznanje Ministarstva pravde Republike Srbije u saradnji sa Kanadskim projektom reforme pravosuđa u Srbiji, za izuzetan doprinos reformi pravosuđa (2009);
- Lauret foruma „Kran Montana“, za izuzetan doprinos u progonu počinilaca dela ratnih zločina (2007).
• Povodom Dana državnosti, 15.02.2012. godine, predsednik Republike Srbije Boris Tadić odlikovao je Akcioni tim za lociranje i hapšenje haških begunaca Sretenjskim ordenom prvog stepena, za naročite zasluge na zaštiti i unapređenju pravne države. Orden je primio tužilac za ratne zločine Vladimir Vukčević.
Naučni i stručni radovi[uredi | uredi izvor]
- „Pravda je dostižna“, NIN, 18. 3. 2010;
- „Zaplenićemo krvavi novac“, Pravda u tranziciji — suočavanja, 7. 2010;
- „Lični stav: Zašto procesuiramo `jatake`“?, Danas, 14. 2. 2011;
- „Pravda sa neoprostivim zakašnjenjem“, Vreme, 12. 5. 2011;
- „Po zakonu činjenica“, Vreme, 13. 12. 2012.
