Ketrin Grejam

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Ketrin Grejam
Ketrin Grejam, 1975.
Puno imeKetrin Mejer Grejam
Datum rođenja(1917-06-16)16. jun 1917.
Mesto rođenjaNjujork, Njujork, SAD
Datum smrti17. jul 2001.(2001-07-17) (84 god.)
Mesto smrtiBojsi, Ajdaho, SAD

Ketrin Mejer Grejam (Njujork, 16. jun 1917 — Bojsi, 17. jul 2001) je bila američka izdavačica novina. Vodila je porodične novine The Washington Post od 1963. do 1991. godine. Grejamova je predsedavala novinama dok su izveštavale o aferi Votergejt, koja je na kraju dovela do ostavke predsednika Ričarda Niksona. Bila je prva žena izdavač velikih američkih novina u 20. veku i prva žena izabrana u odbor Associated Press-a.

Njeni memoari, Lična istorija, dobili su Pulicerovu nagradu 1998. godine.

Mladost[uredi | uredi izvor]

Ketrin Mejer 1926. godine

Ketrin Mejer je rođena 1917. godine u bogatoj porodici u Njujorku, u porodici Agnes Elizabet (rođena Ernst) i Judžina Mejera.[1] Njen otac je bio finansijer, a kasnije i predsednik Federalnih rezervi. Njen deda je bio Mark Judžin Mejer, a pradeda rabin Jozef Njumark. Njen otac je kupio The Washington Post 1933. godine na stečajnoj aukciji. Njena majka je bila boemska intelektualka, ljubiteljica umetnosti i politička aktivistkinja u Republikanskoj partiji, koja je delila prijateljstva sa ljudima kao što su Ogist Roden, Marija Kiri, Tomas Man, Albert Ajnštajn, Elenor Ruzvelt, Džon Djui[2] i Sol Alinski.[3][4]

Njen otac je bio alzaškog jevrejskog porekla, a majka je bila luteranka čiji su roditelji bili nemački imigranti.[5][6][7][8] Zajedno sa svoje četvoro braće i sestara, Ketrin je krštena kao luteranka, ali je pohađala episkopalnu crkvu.[9] Njena braća i sestre bili su Florens, Judžin III (Bil), Rut i Elizabet (Bis) Mejer.[10]

Ketrinini roditelji posedovali su nekoliko kuća širom zemlje, ali su prvenstveno živeli između vile u Vašingtonu i velikog imanja (kasnije u vlasništvu Donalda Trampa) u okrugu Vestčester u Njujorku.[11] Mejerova često nije viđala svoje roditelje tokom svog detinjstva, pošto su i putovali i družili se; delimično su je odgajale dadilje, guvernante i vaspitačice.[12] Ketrin je imala napet odnos sa svojom majkom. U svojim memoarima, Ketrin navodi da je Agnes bila negativna i snishodljiva prema njoj, što je negativno uticalo na njeno samopouzdanje.[10]

Njena starija sestra Florens Mejer bila je uspešan fotograf i supruga glumca Oskara Homolke. Sestra njenog oca, Florens Mejer Blumental, osnovala je Blumental stipendiju.[13]

Kao dete, Mejerova je pohađala Montesori školu sve do četvrtog razreda kada se upisala u Potomak školu u Maklejnu (Virdžinija).[14] Pohađala je srednju Madera školu (kojoj je njen otac donirao zemljište za njen novi kampus u Virdžiniji),[15] zatim Vasar koledž pre nego što je prešla na Univerzitet u Čikagu.

Karijera[uredi | uredi izvor]

Nakon diplomiranja, Mejerova je kratko radila u novinama u San Francisku, gde je, između ostalog, pomogla u izveštavanju o velikom štrajku radnika pristaništa. Mejerova je počela da radi za Post 1938. godine.

Majerova se 5. juna 1940. godine udala[16] za Filipa Grejama, koji je diplomirao na Pravnom fakultetu Harvard i bio službenik sudije Vrhovnog suda Feliksa Frankfurtera. Imali su ćerku Leli Moris Vejmut i tri sina: Donalda Edvarda Grejama (rođen 1945.), Vilijama Velša Grejama (1948-2017.) i Stivena Mejera Grejama (rođen 1952.). Bila je luteranka.[17]

Vilijam Grejam je preminuo u 69. godini 20. decembra 2017. u svom domu u Los Anđelesu. Kao i njegov otac, Fil Grejam, umro je izvršivši samoubistvo.[18]

The Washington Post[uredi | uredi izvor]

Vlasnik The Washington Post-a Fil Grejam (krajnje desno), urednik Dž. Rasel Vigins (levo) i izdavač Džon V. Sviterman sa predsednikom Kenedijem 1961. godine

Filip Grejam je postao izdavač Post-a 1946. godine, kada je Judžin Mejer predao novine svom zetu.[19] Ketrin u svojoj autobiografiji, Lična istorija, pripoveda kako se nije osećala omalovaženom činjenicom da je njen otac dao Post Filipu, a ne njoj: „Daleko od toga da me uznemirava to što je moj otac mislio na mog muža, a ne na mene, meni je bilo drago zapravo, nikad mi nije palo na pamet da je on mene mogao posmatrati kao nekoga ko će preuzeti važan posao u novinama."[10] Njen otac, Judžin Mejer, postao je šef Svetske banke, ali je napustio tu funkciju samo šest meseci kasnije. Bio je predsednik kompanije The Washington Post do svoje smrti 1959. godine, kada je Filip Grejam preuzeo tu poziciju i kompanija se proširila kupovinom televizijskih stanica i časopisa Newsweek.[20]

Društveni život i politika[uredi | uredi izvor]

Grejamovi su bili važni članovi vašingtonske društvene scene, sprijateljivši se sa Džonom F. Kenedijem i Žaklin Kenedi Onazis, Robertom F. Kenedijem, Lindonom B. Džonsonom, Robertom Meknamarom, Henrijem Kisindžerom, Ronaldom Reganom i Nensi Regan između mnogih drugih.

U svojoj autobiografiji iz 1997, Grejamova nekoliko puta komentariše koliko je njen muž bio blizak političarima svog vremena (on je bio ključan, na primer, u tome da Džonson bude kandidat za potpredsednika Demokratske stranke 1960. godine), i kako je takva lična bliskost sa političarima kasnije postala neprihvatljiva u novinarstvu. Pokušala je da gurne advokata Edvarda Beneta Vilijamsa u ulogu prvog komesara gradonačelnika Vašingtona 1967. godine. Pozicija je pripala advokatu Volteru Vašingtonu, obrazovanom na Univerzitetu Hauard.[21][22]

Grejamova je takođe bila poznata po dugogodišnjem prijateljstvu sa Vorenom Bafetom, čiji je Berkšir Hatavej posedovao značajan udeo u Post-u.[23]

Bolest i smrt Filipa Grejama[uredi | uredi izvor]

Filip Grejam se tokom svog braka sa Ketrin suočavao sa alkoholizmom i mentalnim bolestima. Imao je promene raspoloženja i često ju je omalovažavao.[24] Na Badnje veče 1962. godine, Ketrin je saznala da je njen muž imao aferu sa Robin Veb, australijskom slobodnom novinarkom za Newsweek. Filip je izjavio da će se razvesti od Ketrin zbog Robin, i podneo je predloge za podelu imovine para.[25]

Na konferenciji za novine u Feniksu, Arizona, Filip je očigledno imao nervni slom.[26][27] Dobio je sedative, odvezen je nazad u Vašington i smešten u psihijatrijsku ustanovu u obližnjem Rokvilu.[26][28] 3. avgusta 1963. izvršio je samoubistvo iz puške na imanju para "Glen Velbi" u blizini Maršala u Virdžiniji.[29][30]

Rukovođenje The Washington Post-om[uredi | uredi izvor]

Grejamova sa holandskim novinarom i američkim ambasadorom u Holandiji, 1975.

Ketrin Grejam je preuzela uzde kompanije i Post-a nakon samoubistva Filipa Grejama. Nosila je titulu predsednika i bila je defakto izdavač lista od septembra 1963.[31] Formalno je imala titulu izdavača od 1969. do 1979. godine, a zvanje predsednice odbora od 1973. do 1991. godine. Postala je prva žena izvršni direktor Fortune 500 1972. godine, kao izvršni direktor kompanije The Washington Post.[32][33] Kao jedina žena koja je bila na tako visokoj poziciji u izdavačkoj kompaniji, nije imala ženski uzor i imala je poteškoća da je mnoge njene muške kolege i zaposleni shvate ozbiljno. Grejamova je u svojim memoarima iznela nedostatak poverenja u sopstveno znanje. Konvergencija ženskog pokreta sa njenim upravljanjem Post-om dovela je do promena u njenom stavu i takođe ju je navela da promoviše rodnu ravnopravnost unutar svoje kompanije.

Grejamova je angažovala Bendžamina Bredlija kao urednika i koristila Vorena Bafeta za finansijske savete; postao je glavni akcionar i nešto poput eminencije u kompaniji. Njen sin Donald je bio izdavač od 1979. do 2000.[34]

Afera Votergejt[uredi | uredi izvor]

Grejamova je predsedavala Post-om u ključnom trenutku u njegovoj istoriji. Post je odigrao ključnu ulogu u otkrivanju Votergejt afere koja je na kraju dovela do ostavke predsednika Ričarda Niksona.

Grejamova i urednik Bredli prvi su se suočili sa izazovima kada su objavili sadržaj Pentagonovih papira (zvanični naziv: Istorija američkog odlučivanja u Vijetnamu, 1945–1968). Kada su novinari Post-a Bob Vudvord i Karl Bernstin doneli priču o Votergejtu Brediju, Grejamova je podržala njihovo istraživačko izveštavanje.

U vezi sa aferom Votergejt, Grejamova je bila predmet jedne od najpoznatijih pretnji u američkoj novinarskoj istoriji. To se dogodilo 1972. godine, kada je Niksonov državni tužilac, Džon Mičel, upozorio reportera Karla Bernstina o budućem članku.[35] Post je objavio citat pretnje.[36][35]

Stavovi u vezi sa odnosom štampe i obaveštajnih agencija[uredi | uredi izvor]

Dana 16. novembra 1988. Grejamova je održala govor pod nazivom „Tajnost i štampa“ u prepunoj sali u sedištu CIA-e u okviru serije gostujućih govornika Kancelarije za obuku i obrazovanje te agencije.[37][38][39] U razgovoru o potencijalu da objavljivanje u štampi utiče na nacionalnu bezbednost, Grejamova je rekla: "Živimo u prljavom i opasnom svetu. Postoje neke stvari koje šira javnost ne mora da zna i ne bi trebalo. Verujem da demokratija cveta kada vlada može da preduzme legitimne korake da sačuva svoje tajne i kada štampa bude mogla da odluči da li da štampa ono što zna."[40]

Ostala dostignuća i priznanja[uredi | uredi izvor]

Nadgrobni spomenik Ketrin Grejam (krajnje levo), koji se nalazi pored kapele na groblju Ouk Hil u Vašingtonu

Grejamova je imala jake veze sa porodicom Rokfeler, služeći i kao član saveta Univerziteta Rokfeler i kao blizak prijatelj Muzeja moderne umetnosti, gde je bila dobitnik nagrade Dejvid Rokfeler za prosvetljenu velikodušnost i zalaganje za kulturu i građanske poduhvate.

Na Univerzitetu u Čikagu, Ketrin Grejam ima studentski dom u rezidencijalnom domu Maks Palevski nazvan po njoj. Svake godine 2. marta slave "Grejam dan", odajući počast svojoj imenjakinji i njenim dostignućima.[41]

Godine 1966. Grejamova je proglašena za počasnog dobitnika Crno-belog maskenbala Trumana Kapotea.

Godine 1973. Grejamova je dobila nagradu Elajdža Pariš Lavdžoj, kao i zvanje počasnog doktora prava na Kolbi koledžu.

Godine 1974. Grejamova je postala prva žena izabrana u odbor direktora Associated Press-a.[42][43]

Godine 1975. Grejamova je dobila nagradu S. Roger Horčou za najbolju javnu službu privatnog građanina, nagradu koju svake godine dodeljuje fondacija Jefferson Awards.[44]

Godine 1979. proizveden je i distribuiran set trgovačkih kartica Supersisters; jedna od kartica je sadržavala ime i sliku Grejamove.[45]

Debora Dejvis je 1979. objavila knjigu pod naslovom Katarina Velika o Ketrin Grejam.

Godine 1987. Grejamova je osvojila nagradu Volter Kronkajt za izvrsnost u novinarstvu.[46]

Godine 1988. Grejamova je izabrana za člana Američke akademije nauka i umetnosti.[47]

Grejamova je svoje memoare, Lična istorija, objavila 1997. Knjiga je pohvaljena zbog iskrenog prikaza mentalne bolesti Filipa Grejama i dobila je oduševljene kritike za njen prikaz njenog života, kao i uvid u to kako su se uloge žena menjale tokom njenog života. Knjiga je dobila Pulicerovu nagradu 1998.

Nora Efron iz Njujork tajmsa, koja je u jednom trenutku bila udata za Karla Bernstina, oduševljena je Ketrininom autobiografijom. Smatrala je to neverovatnom pričom o tome kako je Grejamova uspela u industriji u kojoj dominiraju muškarci. „Da li jasno govorim koliko je ova knjiga izuzetna? “ rekla je Efronova. „Ona uspeva da prepravi priču o svom životu na način da je niko nikada neće moći da svede na rečenicu.

1997. godine dobila je medalju slobode (Freedom Medal).

Godine 1999. Grejamova je dobila Zlatnu ploču Američke akademije za dostignuća.[48]

Godine 2000. Grejamova je proglašena za jednog od 50 svetskih heroja slobode štampe u poslednjih 50 godina Međunarodnog instituta za štampu.[49]

Predsednik Džordž V. Buš je 2002. godine Grejamovoj posthumno uručio Predsedničku medalju slobode.

Godine 2002. Grejamova je uvrštena u Nacionalnu kuću slavnih žena.[50]

2017. godine, Grejamovu je glumila Meril Strip u filmu Stivena Spilberga Doušnik. Strip je bila nominovana za Oskara za najbolju glumicu (između ostalih nagrada) za svoj rad. Grejamova se ne pojavljuje u filmskoj adaptaciji filma Svi predsednikovi ljudi, ali Robert Redford, koji igra Vudvorda, otkrio je da je Grejamova imala scenu napisanu za nju u ranijim verzijama gde ona pita Vudvorda i Bernstina (koga igra Dastin Hofman) o priči o Votergejtu, počevši sa, "Šta radiš sa mojim dokumentom?"[51]

Smrt[uredi | uredi izvor]

Dana 14. jula 2001. Grejamova je pala i udarila glavu dok je bila u poseti San Valiju, Ajdaho; umrla je tri dana kasnije u 84. godini.[52] Njena sahrana održana je u Vašingtonskoj nacionalnoj katedrali. Grejamova je sahranjena na istorijskom groblju Ouk Hil, preko puta njenog bivšeg doma u Džordžtaunu.[53][54]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ Baugess, James S.; DeBolt, Abbe Allen (2012). Encyclopedia of the Sixties: A Decade of Culture and Counterculture Volume 1. Santa Barbara: Greenwood. str. 259. ISBN 978-0-31332-945-6. 
  2. ^ Carol Felsenthal (1993). Power, Privilege and the Post: The Katharine Graham Story. Seven Stories Press. str. 19. ISBN 978-1-60980-290-5. 
  3. ^ Carol Felsenthal (1993). Power, Privilege and the Post: The Katharine Graham Story. Seven Stories Press. str. 127. ISBN 978-1-60980-290-5. 
  4. ^ Sanford D. Horwitt (1989). Let Them Call Me Rebel: Saul Alinsky, His Life and Legacy. Knopf. str. 195. ISBN 978-0-394-57243-7. 
  5. ^ Hodgson, Godfrey (18. 7. 2001). „Obituary: Katharine Graham”. The Guardian. London. 
  6. ^ Smith, J. Y. & Epstein, Noel (July 18, 2001). "Katharine Graham Dies at 84." Washpostco.com, Washington Post Company website. Retrieved April 18, 2012.
  7. ^ „'Washington Post' icon Katharine Graham, 84, dies”. USA Today. 18. 7. 2001. 
  8. ^ USA Today: "Personal History" By Katharine Graham July 17, 2001
  9. ^ Zweigenhaft, Richard L. and G. William Domhoff The New CEOs : Women, African American, Latino, and Asian American Leaders of Fortune 500 Companies Published: March 18, 2014 |Publisher: Rowman & Littlefield Publishers
  10. ^ a b v Graham, Katharine. Personal History. New York: A.A. Knopf, 1997. Print.
  11. ^ Michael R. Sisak (March 7, 2021), "Claimed value of sleepy NY estate could come to haunt Trump", Associated Press: "Purchased by Trump in 1995 for $7.5 million, Seven Springs drew renewed scrutiny as he prepared to leave office . . . "
  12. ^ Graham, Katharine. Personal History. New York: A.A. Knopf, 1997. Print.
  13. ^ „Florence Meyer Blumenthal”. Jewish Women's Archive, Michele Siegel. 
  14. ^ Graham, Katharine. Personal History. New York: A.A. Knopf, 1997. Print.
  15. ^ Haden-Guest, Anthony. „The Strange Affair of Madeira School Headmistress Jean Harris and Scarsdale Diet Doctor Herman Tarnower”. New York Magazine (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2023-04-04. 
  16. ^ Zweigenhaft, Richard L. and G. William Domhoff The New CEOs : Women, African American, Latino, and Asian American Leaders of Fortune 500 Companies Published: March 18, 2014 |Publisher: Rowman & Littlefield Publishers
  17. ^ Silbiger, Steve (25. 5. 2000). The Jewish Phenomenon: Seven Keys to the Enduring Wealth of a People. Taylor Trade Publishing. str. 190. ISBN 9781589794900. 
  18. ^ Sanders, Linley (26. 12. 2017). „Who Is William Graham? Former Washington Post Publisher's Son Dies In Suicide Similar To Father”. Newsweek. Pristupljeno 15. 9. 2018. 
  19. ^ „A new exhibit casts legendary Post publisher Katharine Graham as an accidental feminist trailblazer”. Washington Post (na jeziku: engleski). ISSN 0190-8286. Pristupljeno 2023-02-17. 
  20. ^ Alexander, Harriet (2017-12-26). „Katharine Graham's son takes his own life aged 69”. The Telegraph (na jeziku: engleski). ISSN 0307-1235. Pristupljeno 2020-05-28. 
  21. ^ Rich, Frank. „Frank Rich - Latest Columns and Features on NYMag.com - New York Magazine”. Nymag.com. Pristupljeno 31. 7. 2015. 
  22. ^ Carol Felsenthal (1993). Power, Privilege and the Post: The Katharine Graham Story. Seven Stories Press. str. 258. ISBN 978-1-60980-290-5. Pristupljeno 9. 9. 2018. 
  23. ^ „Berkshire Hathaway to swap stock for TV station in deal with Graham Holdings”. Washington Post. Pristupljeno 23. 1. 2017. 
  24. ^ Carol Felsenthal (1993). Power, Privilege and the Post: The Katharine Graham Story. Seven Stories Press. str. 51. ISBN 978-1-60980-290-5. Pristupljeno 9. 9. 2018. 
  25. ^ Carol Felsenthal (1993). Power, Privilege and the Post: The Katharine Graham Story. Seven Stories Press. str. 201. ISBN 978-1-60980-290-5. Pristupljeno 9. 9. 2018. 
  26. ^ a b Graham, K., Personal History, Vintage Books 1998
  27. ^ Carol Felsenthal (1993). Power, Privilege and the Post: The Katharine Graham Story. Seven Stories Press. str. 216. ISBN 978-1-60980-290-5. Pristupljeno 9. 9. 2018. 
  28. ^ Carol Felsenthal (1993). Power, Privilege and the Post: The Katharine Graham Story. Seven Stories Press. str. 217. ISBN 978-1-60980-290-5. Pristupljeno 9. 9. 2018. 
  29. ^ Carol Felsenthal (1993). Power, Privilege and the Post: The Katharine Graham Story. Seven Stories Press. str. 218. ISBN 978-1-60980-290-5. Pristupljeno 9. 9. 2018. 
  30. ^ „Philip Graham, 48, Publisher, A Suicide”. The New York Times. 4. 8. 1963. Pristupljeno 15. 9. 2018. 
  31. ^ Carol Felsenthal (4. 1. 2011). Power, Privilege and the Post: The Katharine Graham Story. Seven Stories Press. str. 227. ISBN 978-1-60980-290-5. Pristupljeno 9. 9. 2018. 
  32. ^ Tasler, Nick (11. 12. 2012). The Impulse Factor. Simon and Schuster. ISBN 9781471109812. Pristupljeno 30. 10. 2014. 
  33. ^ „Firsts for U.S. Women”. Arhivirano iz originala 12. 3. 2013. g. 
  34. ^ „The History Book Club - CIVIL RIGHTS: WOMEN'S STUDIES - WOMEN'S MOVEMENT - FEMINISM Showing 1-50 of 114”. www.goodreads.com. Pristupljeno 2020-05-28. 
  35. ^ a b Graham, Katharine (28. 1. 1997). „The Watergate Watershed: A Turning Point for a Nation and a Newspaper”. Washington Post. str. D01. Pristupljeno 17. 10. 2017. 
  36. ^ Bernstein, Carl; Woodward, Bob (29. 9. 1972). „Mitchell Controlled Secret GOP Fund”. The Washington Post. str. A01. Pristupljeno 9. 2. 2019. „"All that crap, you're putting it in the paper? It's all been denied. Jesus. Katie Graham (Katharine Graham, publisher of The Washington Post) is gonna get caught in a big fat wringer if that's published. Good Christ. That's the most sickening thing I've ever heard."” 
  37. ^ Snodgrass, Mary Ellen (2017). „Graham, Katharine (1917-2001)”. American Women Speak: An Encyclopedia and Document Collection of Women's Oratory. 1 A-H. Santa Barbara, California: ABC-CLIO. str. 323. ISBN 978-1-4408-4742-4. Pristupljeno 14. 8. 2019. 
  38. ^ Secrecy and the Press, Remarks by Katharine Graham, November 16, 2988
  39. ^ Weekly Report Highlights, November 26, 1988
  40. ^ "Teachers' Guide - A Hidden Life". Public Broadcasting Service (PBS).
  41. ^ „Max Palevsky Residential Commons”. Housing & Residence Life. Pristupljeno 1. 5. 2021. 
  42. ^ Palumbo, Jacqui (2022-08-16). „She was a pioneering newspaper publisher in a room full of men. In history, she wasn't alone”. CNN (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2023-02-17. 
  43. ^ „MRS. GRAHAM GETS A.P. BOARD POSITION”. The New York Times (na jeziku: engleski). 1974-04-23. ISSN 0362-4331. Pristupljeno 2023-02-17. 
  44. ^ „Jefferson Awards”. Arhivirano iz originala 24. 11. 2010. g. Pristupljeno 30. 10. 2014. 
  45. ^ Wulf, Steve (23. 3. 2015). „Supersisters: Original Roster”. Espn.go.com. Pristupljeno 4. 6. 2015. 
  46. ^ Arizona State University (29. 1. 2009). „Walter Cronkite School of Journalism and Mass Communication”. Pristupljeno 23. 11. 2016. 
  47. ^ „Book of Members, 1780–2010: Chapter G” (PDF). American Academy of Arts and Sciences. Pristupljeno 25. 7. 2014. 
  48. ^ „Golden Plate Awardees of the American Academy of Achievement”. www.achievement.org. American Academy of Achievement. 
  49. ^ „World Press Freedom Heroes: Symbols of courage in global journalism”. International Press Institute. 2012. Arhivirano iz originala 16. 1. 2012. g. Pristupljeno 26. 1. 2012. 
  50. ^ „Graham, Katharine - National Women's Hall of Fame”. 
  51. ^ The Legacy of "All the President's Men" Lyndon B. Johnson Presidential Library on YouTube
  52. ^ Berger, Marilyn (18. 7. 2001). „Katharine Graham, Former Publisher of Washington Post, Dies at 84”. NY Times. 
  53. ^ „Final Farewell To Katharine Graham”. cbsnews.com. Associated Press. 23. 7. 2001. Pristupljeno 19. 7. 2009. 
  54. ^ Van Dyne, Larry (1. 8. 2007). „Into the Sunset: Arrangements and Options for the Afterlife”. The Washingtonian. washingtonian.com. Arhivirano iz originala 5. 3. 2012. g. Pristupljeno 19. 7. 2009. 

Literatura[uredi | uredi izvor]

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Кетрин_Грејам&oldid=27360135”