Novak Adžić

Dodaj veze
Ova stranica je zaključana od daljih izmena anonimnih korisnika i novajlija zbog sumnjivog doprinosa istih, koji treba da se raspravi na stranici za razgovor
S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Portret publiciste Adžića

Novak Adžić (Cetinje, 5. januar 1975) crnogorski je pravnik, publicista i univerzitetski predavač. Dio njegovih radova prepoznat je po falsifikovanju podataka, selektivnom odabiru izvora i teorijama zavjera.

Biografija

Njegov saplemenik Vule Adžić se u Crnu Goru doselio iz Stare Hercegovine, kao što je i značaj dio ljudi naseljenih u Katunskoj nahiji. Novine Glas Crnogorca su o njemu pisale:[1]

On je rodom iz Pive... ratovao je po Hercegovini... knez Nikola...odlikovao ga je medaljom Miloša Obilića... no pred Turcima ne mogaše i dalje kriti svoje junačko srce i srpske težnje svoje. Za to uskoči u Crnu Goru...


Diplomirao je na Pravnom fakultetu Univerziteta Crne Gore u Podgorici 20. aprila 2001. sa prosječnom ocjenom 8,66. Magistrirao je 16. novembra 2012. iz oblasti istorijskih nauka na Filozofskom fakultetu u Nikšiću, odbranivši magistarski rad pod naslovom Sudstvo i politika-pravni i politički osnov sudskih procesa u Crnoj Gori (1920—1940). Doktorand je istorijskih nauka na Univerzitetu Crne Gore, sa temom doktorske disertacije pod naslovom Crnogorska stranka 1925—1945. Komisiju za doktorsku disertaciju čine: prof. dr Šerbo Rastoder, redovni profesor istorije na Filozofskom fakultetu Univerziteta Crne Gore, akademik CANU, DANU i BANU, prof. dr Ivo Banac, redovni profesor istorije na Zagrebačkom sveučilištu, profesor emeritus Univerziteta Jejl u SAD, dopisni član HAZU, i prof. dr Momčilo Zečević, redovni profesor istorije Univerziteta u Novom Sadu, akademik, redovni član CANU.

Pripravnički staž odradio je u ministarstvu spoljnih poslova Crne Gore, u kojemu je u savjetničkom zvanju službovao od juna 2002. do kraja septembra 2003. godine. Od 2. oktobra 2003. do juna 2007. radio je kao savjetnik potpredsjednika Vlade Crne Gore. Od 1. juna 2007. do 28. jula 2009. bio je pomoćnik ministra kulture, sporta i medija u Vladi Crne Gore — rukovodilac sektora za evropske integracije i međunarodnu saradnju. Od 1. oktobra 2009. direktor je Zavoda za intelektualnu svojinu Crne Gore. Bio je (2012—2014) saradnik u nastavi (profesor po ugovoru) na Fakultetu političkih nauka u Podgorici na predmetu „Opšta savremena politička istorija”. Od 2013. honorarni (ugovorni) je saradnik (profesor po ugovoru) u nastavi na Filozofskom fakultetu u Nikšiću, na predmetima „Uvod u istoriju i istorija istoriografije” i „Istorija Jugoslavije” (I i II).

Od 1991. do kraja 1997. bio je član i funkcioner, predsjednik omladine, član Glavnog i Izvršnog odbora Liberalnog saveza Crne Gore (LSCG). Od 2001. član je Socijaldemokratska partija Crne Gore (SDP). Bio je portparol SDP (2001—2002), a član je Glavnog odbora SDP od 2001. do 2015. godine. Nakon Kongresa SDP 2015. izabran je, na predlog predsjednika partije Ranka Krivokapića, za člana Predsjedništva i po funkciji člana Glavnog odbora SDP.

Pisao je[2] i uređivao časopis Crnogorski anali. Učestvovao je na brojnim domaćim i međunarodnim simpozijumima i drugim naučnim skupovima, na kojima se diskutovalo o raznim temama iz istorije Crne Gore.[traži se izvor]

Autor je knjiga, studija i monografija.[3] Već u 20. godini života je objavljena prva knjiga pod njegovim imenom na 296 strana, Stvaranje i razvoj crnogorske nacije (1995), koju je izdala politička stranka Liberalni savez Crne Gore. Sljedeće godine je usljedila knjiga Crna Gora u doba Balšića: (1360—1421) (1996), iako tada Crna Gora kao država i Crnogorci ne postoje, kao ni u doba Crnojevića. Crnojevići kada doseljavaju na Cetinje sebe nazivaju Zećanima, a crnogorski identitet nastaje dosta kasnije. Ostale knjige su: Posljednji dani Kraljevine Crne Gore (1998), Kratka istorija Crnogorske pravoslavne crkve: (od sredine XV vijeka do 1920. godine) (2000), Poslanstva u Crnoj Gori: (1878—1921) (2002), Crnogorski heroji Savo Raspopović i Petar Zvicer (2003), Borci za nezavisnu Crnu Goru: 1918—1941. Tom 2. (2010), Dr Sekula Drljević i crnogorsko pitanje: 1918—1941 (2010) i druge.

Batrić Jovanović u svojoj knjizi Rasrbljivanje Crnogoraca: Staljinov i Titov zločin tvrdi da Savo Brković nije autor „svoje” knjige O postanku i razvoju crnogorske nacije nego je knjiga samo objavljena pod njegovim imenom, a u sklopu državne politike rasrbljavanja Crne Gore.[4] Iste sumnje su opravdane i u slučaju mladog Novaka Adžića, koji sa 20 godina već objavljuje prvu knjigu istorijskog sadržaja na oko 300 strana ili Miroslav Ćosović čija prva knjiga ima preko 700 strana, sa selektivnim citiranjem ogromnog broja istorijskih izvora.

Istoričar i političar Dragutin Papović kritikovao je Novaka Adžića, tvrdeći da „svi koji negiraju srpske korijene Crnogoraca, morati da se suoče sa činjenicom da je zvaničan stav Knjaževine, odnosno Kraljevine Crne Gore, bio da je u tadašnjoj CG živjelo, izuzimajući par procenata albanskog, samo srpsko stanovništvo sve tri vjere”. Papović se izruguje sa tezama o „uvozu” srpstva u Crnu Goru koje promoviše Novak Adžić.[5]

Stavovi i kontroverze

Lažno predstavljanje

U javnosti se lažno titulisao kao doktor Novak Adžić (2012) i prije odbrane doktorata (2015), kao i istoričar, čak i prije završetka prava.[6] Publicistički rad je obilježen falsifikovanjem istorijskih činjenica koje usklađuje sa ideologijom nesrpskog crnogorstva. Tako je u svom autorskom tekstu falsifikovao posmrtovnicu Šćepana Mijuškovića na način da je obrisao znakove navoda kod glagola posrbljavaju, da ispadne da neko bukvalno posrbljava, navodno nesrpske Crnogorce, koji su i od ranije bili etnički Srbi.[7] Drugi autor na istom sajtu Montenegrina, Vlado Mićunović, u svom tekstu tu posmrtovnicu citira autentično, sa navodnicima, ne mijenjajući tako suštinu rečenoga.[8] Ista posmrtovnica se ne falsifikuje samo od strane nepoštenijih publicista u njihovim člancima, nego se u javnost plasira fotografija posmtrovnice, kojoj su u fotošopu obrisani znakovi navoda, kako se nalazi u Vikipedijinom članku o Šćepanu Mijuškoviću, na hrvatskom jeziku.

Falsifikovanje izvora

U tekstu U vučjim čeljustima zbog Crne Gore Novak Adžić piše:[9]

Službeno glasilo Kraljevine Crne Gore, »Glas Crnogorca« (Nej kod Pariza, od 27. jula 1919, godina izlaska 47, br. 75, na pp. 4) objavljuje pismo Rada Krivokapića, crnogorskog emigranta, koji je iz Crne Gore izbjegao od okupacionog srpskog terora... Nakon srpske okupacije i aneksije Crne Gore 1918...

Kada se pogleda taj članak, Rade Krivokapić ni na jednom mjestu ne spominje srpski teror i srpsku okupaciju nego samo Srbijance:[10]

...naša nebraća iz Srbije... učiniše sa Srbijancima... svi glavari koji se prodadoše Srbijancima... od strane Srbijanaca i njihovih plaćenika... čitava sela, naročito oko Nikšića su razrušena i opljačkana od strane Srbijanaca. Srbijanci zabranjuju... izrodi i plaćenici Srbijanski... da su Hercegovci napali Srbijance, te su pozvali da se ide u pomoć Srbijancima... srbijanskih komita...

Novak Adžić u istom tekstu, selektivno citira Radeta Krivokapića, samo dokle mu odgovara:

Rade Krivokapić je to pismo napisao u Parizu 31. juna 1919. godine. U njemu on navodi kako je od strane vlasti uhapšen, te da je tamnovao četiri i po mjeseca, da je mučen, ali i da je uspio pobjeći. Pored ostalog, on piše i ovo: »Čitava sela, naročito oko Nikšića su razrušena i opljačkana od strane Srbijanaca. Srbijanci zabranjuju i nošenje crnogorskog ruha, a naročito kape. Izrodi i plaćenici srbijanski uzeli su šajkaču, ili su na crnogorsku kapu stavili Petar I (P I) umjesto Nikola I (N I). Međutijem, ogromna većina naroda, muško i žensko, stavili su kao u velikoj koroti crno na kapu, pošto im je zabranjeno nošenje crnogorske kape. Narod je tim baš pametno rekao što misli o sadašnjem položaju Crne Gore«, navodi crnogorski patriota Rade Krivokapić..

Novak Adžić nije naveo šta je dalje kazao Krivokapić, jer mu se ne uklapa u nesrpsko crnogorstvo. On na taj način i posthumno desrbizira pretke, jer ih javnosti lažno prikazuje kao nesrbe i antisrbe i čitaoce indoktrinira u pravcu ideologije nesrpskog crnogorstva. Rade Krivokapić je u istom članku, dalje napisao:

Kao što znate crna deravija na kapi crnogorskoj značila je dosad tugu za Kosovo i za porobljenu Srpsku braću, a crveni tepelak i zlatna slova N. I. značila su vječno, od Kosova slobodnu Crnu Goru.

Teorije i proizvoljna tumačenja

Autor redovno piše o Srbima i Crnogorcima, o srpskoj okupaciji Crne Gore 1918. godine… iako u crnogorskim novinama i knjigama iz „citiranog” perioda nema pomena o Srbima i Crnogorcima nego samo o Srbijancima i Crnogorcima, srbijanskoj okupaciji Crne Gore… jer se tadašnji Crnogorci smatraju etničkim Srbima, pa koriste termin Srbijanci, a nikada Srbi u negativnom kontekstu.

Tokom gostovanje u jutarnjem programu RTCG tokom 2014. godine, Adžić je tvrdio da je Jugoslavija masonska tvorevina i to prevashodno francuskih masona (lože velikog orijenta). Po njegovoj teoriji, masoni su stvorili Jugoslaviji i uredili prilike na Balkanu tako da Srbija bude hegemon na Balkanu.[11]

Zastupnik je pseudoistorijske teze da je dinastija Nemanjić, čiji su ključni članovi rođeni u današnjoj Crnoj Gori, okupator i uništitelj države Crne Gore.[12]

Pojedine zločine nad stanovništvom Crne Gore i Srbima Zelenašima publicista Adžić označio je kao velikosrpski etnocid.[13]

Adžić smatra Srpsku pravoslavnu crkvu za "okupatorsku i uzurpatorsku crkvu u Crnoj Gori".[14]

Reference

  1. ^ Glas Crnogorca, br. 49., Boj na Muratovicu. str. 1. 1875. 
  2. ^ www.antenam.net. „O autentičnom suverenizmu crnogorskih zelenaša, komita i emigranata (1918-1927)”. Antena M (na jeziku: srpski). Pristupljeno 2022-01-22. 
  3. ^ Novak Adžić. Arhivirano iz originala 20. 05. 2018. g. Pristupljeno 19. 05. 2018. 
  4. ^ Jovanović, Batrić (2003). Rasrbljivanje Crnogoraca: Staljinov i Titov zločin,. Beograd: Srpska školska knjiga. str. 244. 
  5. ^ „MILOV ISTORIČAR: Crnogorci su Srbi, dukljanski falsifikati će se razbiti „o zidove vetrenjača“”. pravda.rs (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2021-03-08. 
  6. ^ Adžić „doktor“ prije doktorata, „istoričar“ čak i prije završetka – prava. 
  7. ^ Adžić, Novak. BRIGADIR ŠĆEPAN MIJUŠKOVIĆ (1872—1924). 
  8. ^ Mićunović, Vlado. KRVAVA MISIJA MILANA KALABIĆA U CRNOJ GORI. 
  9. ^ Adžić, Novak. U vučjim čeljustima zbog Crne Gore. 
  10. ^ Krivokapić, Rade (1919). Glas Crnogorca, br. 75. str. 4., Kako je, pak, u Crnoj Gori. 
  11. ^ Novak Adžić u jutarnjem programu RTCG o Božićnom ustanku (na jeziku: srpski), Pristupljeno 2021-04-20 
  12. ^ „ADŽIĆ: Vučić je iznio brutalni istorijski falsifikat”. Standard (na jeziku: bošnjački). 2021-01-29. Pristupljeno 2021-02-27. 
  13. ^ „Portal Analitika – najvažnije vijesti iz Crne Gore i svijeta”. Portal Analitika. Pristupljeno 2021-02-27. 
  14. ^ „Novak(dr)Adžić: Ugovor sa SPC ne treba potpisati, ona je okupatorska i uzurpatorska crkva u Crnoj Gori”. Informativni portal (na jeziku: srpski). 2021-04-27. Pristupljeno 2021-04-27. 

Spoljašnje veze

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Новак_Аџић&oldid=25893402”