Opsada Herigordona
| Opsada Herigordona | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Deo Seljaškog krstaškog rata | |||||
 | |||||
| |||||
| Sukobljene strane | |||||
| Rejnaldovi krstaši | Rumski sultanat | ||||
| Komandanti i vođe | |||||
| Rejnald | |||||
Opsada Herigordona odigrala se avgusta/septembra 1096. godine između krstaške vojske Rejnalda i Seldžučkog carstva pod komandom sultana Kilidža Arslana. Bitka je deo Seljačkog krstaškog rata i završena je potpunim krstaškim porazom.
Bitka[uredi | uredi izvor]
Čim je krstaška armija prešla Bosfor i našla se na tlu Male Azije, Petar Pustinjak je izgubio kontrolu nad svojom armijom, što nije ni čudno budući da je većina krstaša bila sličnija Emihu od Lajningena negoli njemu. Tu se naročito isticao Rejnald koji je ubrzo stvorio jezgro ratnika sa kojima je pljačkao i ubijao po okolini. Na jednom od skupova, vođstvo je oduzeto od Petra Pustinjaka i predato Rejnaldu. Prvi njegov podvig nakon izbora bio je uništenje naselja u kojem su živeli grčki hrišćani. Grešku su uvideli tek kasnije. Ana Komnina piše da su decu nabijali na kolac i pekli ih žive. Kao da im je to bilo malo, krstaši su se nedugo potom potukli između sebe.
Zgrožen time, Petar Pustinjak je napustio glavninu vojske i uputio se u Carigrad ne bi li od cara Aleksija dobio neke trupe kojima bi uspostavio red. Odmah po njegovom odlasku i onako nesložna armija se još više zavadila tako da je nekolicina vođa bilo proglašeno kraljevima. U ludilu ambicije odluče da udare na Nikeju ne znajući da ih sultan Kilidž Arslan spreman iščekuje sa svojom kopnenom armijom. Kilidž Arslan je opkolio grad i držao krstaše u opsadi. 29. septembra Turci krstašima presecaju jedini dovod vode u grad. Krstaši se predaju posle osmodnevne opsade. Svako ko nije hteo da pređe u islam, pogubljen je.
Posledice[uredi | uredi izvor]
Opsadom Herigordona i bitkom kod Kivetota krstaška armija je potpuno uništena. Ovom bitkom je završen Seljački krstaški rat. Upravo ovaj strahoviti poraz krstaša omogućiće kasnije krstaške uspehe kod Nikeje u Prvom krstaškom ratu. Opijen lakom pobedom, Kilidž Arslan nije ni mislio da je ovo tek prethodnica krstaša i da glavnina armije tek stiže. Stoga se okrenuo svojim uobičajenim delatnostima, ratovanju sa susedima.
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Fajfrić, Željko (2006). Istorija krstaških ratova. Sremska Mitrovica: Tabernakl. ISBN 978-86-85269-05-9.