Ostin Henri Lerd

Ostin Lerd
Datum rođenja	(1817-03-05)5. mart 1817.
Mesto rođenja	Pariz, Francuska
Datum smrti	5. jul 1894.(1894-07-05) (77 god.)
Mesto smrti	London, Engleska
Supružnik	Mary Enid Evelyn Guest
Roditelji	Henry Peter John Layard Marianne Austen

Ser Ostin Henri Lerd (Pariz, 5. mart 1817 — London, 5. jul 1894) je bio engleski istraživač, arheolog, istoričar umetnosti, kolekcionar, političar i diplomata. Najpoznatije je po otkriću Asurbanipalove biblioteke 1851.

Porodica

Lerd je rođen u Parizu, Francuska, u porodici hugenota. Njegov otac, Piterr Džon Henri Lerd, bio je sin Karl Petar Lerda, dekana univerziteta u Bristolu i unuk Danijela Pitera Lerda koji je bio lekar. Njegova majka, Marijana, bila je ćerka poznatog bankara Natanijela Ostina. Njegov stric Bendžmin Ostin, bio je  londonski advokat i blizak prijatelj Bendžamin Dizrelija tokom  1820-ih i 1830-ih godina. Njegov brat Edgat Leopold Lerd bio je ptičar.  

Detinjstvo, mladost 

Lerd je veći deo mladosti proveo u Italiji, gde se obrazovao, i gde je razvio ljubav prema likovnoj umetnosti i putovanju. Osim u Engleskoj školovao se i u Francuskoj i Švajcarskoj. Skoro šest godina je radio u kancelariji svog ujaka, Bendžamina Ostina. Dobio je poziv da napusti Englesku i da zaplovi za Šri Lanku (Cejlon) u nameni civilne službe. To i čini te 1839. polazi na put sa namerom da proputuje po Aziji.

Posle mnogih meseci lutanja, uglavnom u Persiji, sa Bahtijarima, on odustaje od svog putovanja do  Cejlona i vraća se 1842. u Carigrad. Tamo je upoznao Stratforda Kaninga, engleskog ambasadora, koji ga je zaposlio pri različitim neformalnim diplomatskim misijama u Turskoj. Kaning je ohrabrio Lerda i on napušta Carigrad 1845. i odlazi da istražuje  ruševine asirskog carstva sa kojim će se kasnije i povezivati njegovo ime. Ova ekspedicija bazirala se na njegovoj radoznalosti da otkrije ruševine Nimruda na reci  Tigra i Niniva, u blizini Mosula, koja je već bila delimično iskopao Paul-Emil Bot.

Iskopavanja i umetnosti

O. H. Lerd u Ninivi. Slika Solomona Cezara Malana, 1850

Lerd nastavlja sa iskopavanjima u Mosulu na teritoriji Ninive i Nimruda do 1847. U Englesku se vraća 1848. i objavljuje "Nineveh and its Remains: with an Account of a Visit to the Assyrians, and the Yezidis, and an Inquiry into the Manners and Arts of the Ancient Assyrians" (2 vols., 1848–1849).

Da bi ilustrivao predele i dela koje je opisao u knjizi izdaje " Illustrations of the Monuments of Nineveh (1849)". Nakon što je proveo nekoliko meseci u Engleskoj i dobio dilomu sa  univerziteta u Oksfordu i osnivača zlatnu medalju od Kraljevskog geografskog društva, Lerd se vraća u Carigrad kao ataše britanske ambasade.U avgustu 1849. započinje drugu ekspediciju, u toku koje je proširio istraživanja do ruševina Vavilona i južnog dela Mesopotamije. On je zaslužan za otkrivanje  biblioteke Asurbanipala. Svoja zapažanja i rezultate ekspedicije iznosi u delima " Discoveries in the Ruins of Nineveh and Babylon" i " Second Series of the Monuments of Nineveh" objavljenim 1853. U delima navodi na koje je sve teškoće nailazio tokom iskopavanja, ali je ipak uspeo da u Engleskoj pošalje veličanstvene primerke koji danas čine postavku asirskih antikviteta u  Britanskom muzeju. Lerd je smatrao da je sve zajednice koje se nalaze na području Bliskog istoka potiču od drevnih Asiraca.

Njegova dela ispirisala su druge naučnike da počnu da se bave istraživanjima. Takođe njegove knjige smatraju se jednim od najbolje napisanih putopisa na engleskom jeziku. 

Lerd je bio jedan od istaknutijih članova "Arundel Society". Tokom 1866, Lerd je osnovao "Compagnia Venezia Murano" i otvorio salon venecijanskog stakla u Londonu u ulici Oksford broj 4311. Današnja kompanija "Pauly & C. - Compagnia Venezia Murano" je jedna od najvećih brenodva u industriji proizvodnje stakla. Tokom 1866. za poverenka imenovao je Britanski muzej.

Kontroverze

Lerd je 1845. dobio dozvalu od Osmanskog carstva za arheološki rad. Zajedno sa njim radio je mladi Iračanin Rasam Hormuzd. On je bio unajmljen od strane Britanskog muzeja i bio je jedini arheolog koji je bio rođen i vodio ekspediciju na Srednjem istoku. Rasam je bio uključen u otkriće Nimruda. Rasim je bio posrednik između Lerda i šeika sa kojima se sporazumeovao na arapskom, turskom i drevnom jeziku Asiraca. [1]

Politička karijera 

Lerd je počeo da se bavi politikom. Tokom 1852. kritikuje vladu, pogotovo vojsku. Bio je u Krimu tokom rata i tamo je bio jedan od članova odbora koji su imenovali vođe ekspedicije. Tokom 1855. odbija ponudu Lorda Palmersona i biraju ga za lektora univerziteta u Aberdinu. Godine 1857. odlazi u Indiju i tamo istražuje uzrok pobune Indijaca protiv Velike Britanije. Njegovo tumačenje uzroka pobuna je bilo kontroverzno i izazvalo je negativne reakcije u austrougarskim novinama.

Diplomatska karijera 

Ostin Henri Lerd

Iz nemačkog izdanja knjige " A Popular Account of Discoveries at Nineveh."

Lerd je podneo ostavku 1869, i šalju ga u Madrid.  Tokom 1877. boravi u Carigradu gde je imenovan za ambasadora i tamo ostaje do 1880. Tada se i povukao iz javnog života. Godine 1878, dobija prestižn orden " Knight Grand Cross of the Order of the Bath" tokom Berlinskog kongresa. 

Penzionisanje

Lerd svoje penzionerske dane provodi u Veneciji. Živeo je u rezidenciji iz šesnaestog veka koja se zvala  "Ca Cappello". Pored njegove rezidencije bila je i rezidencija engleskog istoričara Rodona Brauna , koji je rezidenciju kupio 1874. Svoje vreme provodio je tako što je sakupljao slike i pisao o italijanskoj umetnosti. Njegov prijatelj  Đovani Moreli mu je pomagao pri pisanju prve verzije knjige Franz Kugler's Handbook of Painting, Italian Schools (1887). Takođe napisao je i predgovor za knjigu  "Constance Jocelyn Ffoulkes's" koju je Moreli preveo kao "Italian Painters (1892–1893)". Tokom 1887, izdao je prvi tom svog dnevnika iz Persije pod naslovom " Early Adventures in Persia, Susiana and Babylonia". Delovi njegovog dnevnika su posthumno objavljeni 1894, a predgovor dela je napisao je Lord Aberder.

Lerd je takođe doprineo razvoju naučne diskusije i svoje radove slao je mnogobrojnim naučnim društvima, uključujući i hugenotskom društvu čiji je bio predsednik. Preminuo je u Londonu a sahranjen je u Dorsetu. 

Publikacije

• Layard, A. H. (1848–49). Inquiry into the Painters and Arts of the Ancient Assyrians (vol. 1–2).
• Layard, A. H. (1849). Nineveh and its Remains. London: John Murray.
• Layard, A. H. (1849). Illustrations of the Monuments of Nineveh.
• Layard, A. H. (1849–53). The Monuments of Nineveh. London: John Murray.
• Layard, A. H. (1852). A Popular Account of Discoveries at Nineveh. London: John Murray.
• Layard, A. H. (1853). Discoveries in the Ruins of Nineveh and Babylon. London: John Murray.
• Layard, A. H. (1853). A Second Series of the Monuments of Nineveh. London: John Murray
• Layard, A. H. (1854). The Ninevah Court in the Crystal Palace. London: John Murray.
• Layard, A. H. (1860) Inscriptions in the Cuneiform Character, from Assyrian monuments, discovered by A. H. Layard, D.C.L. London: Harrison & Son.
• Layard, A. H. (1887). Early Adventures in Persia, Susiana, and Babylonia. London: John Murray.
• Layard, A. H. (1903). Autobiography and Letters from his childhood until his appointment as H.M. Ambassador at Madrid. (vol. 1–2) London: John Murray.

Literatura

• Cross, Frank Leslie (2005). The Oxford Dictionary of the Christian Church. Oxford University Press. str. 119. ISBN 9780192802903. „In the 19th cent. A. H. Layard, the excavator of Nineveh, first suggested that the local *Syriac Christian communities in the region were descended from the ancient Assyrians, and the idea was later popularized by W. A. Wigram, a member of the Abp. Of Canterbury’s Mission to the Church of the East (1895-1915).” 

Za dalje informisanje

• Brackman, Arnold C. The Luck of Nineveh: Archaeology's Great Adventure. New York: McGraw-Hill Book Company, 1978 (hardcover. ISBN 978-0-07-007030-1.); New York: Van Nostrand Reinhold, 1981 (paperback. ISBN 978-0-442-28260-8.).
• Jerman, B.R (1960). The Young Disraeli. Princeton, NJ: Princeton University Press. 
• Kubie, Nora Benjamin. Road to Nineveh: the adventures and excavations of Sir Austen Henry Layard (1964; 1965 in the UK)
• Larsen, Mogens T. (1996). The Conquest of Assyria. Routledge. ISBN 978-0-415-14356-1.  – the best modern account of Layard.
• Lloyd, Seton. Foundations in the Dust: The Story of Mesopotamian Exploration. London; New York: Thames & Hudson, 1981 (hardcover. ISBN 978-0-500-05038-5.).
• Waterfield, Gordon (1963). Layard of Nineveh. London: John Murray. 
• Ovaj članak uključuje tekst iz publikacije koja je sada u javnom vlasništvu: Chisholm, Hugh, ur. (1911). Encyclopædia Britannica (na jeziku: engleski) (11 izd.). Cambridge University Press. 
• Sinan, Kuneralp, ur. (2009). The Queen's Ambassador to the Sultan. Memoirs of Sir Henry A. Layard's Constantinople Embassy 1877-1880. Istanbul: The ISIS Press. ISBN 978-975-428-395-2. 
• Silverberg, Robert. The man who found Nineveh. The story of Austen Henry Layard. Holt, Rinehart and Winston, New York, 1964.

Spoljašnje veze 

• Nineveh and its Remains (vol. 1) (1849)
• Nineveh and its Remains (vol. 2) (1849)
• The Monuments of Nineveh (1849)
• The Monuments of Nineveh (1853)
• A Second Series of the Monuments of Nineveh (1853)
• The Monuments of Nineveh (1849–53)
• Discoveries in the Ruins of Nineveh and Babylon (1853).
• A Popular Account of Discoveries at Nineveh (1854)
• The Ninevah Court in the Crystal Palace (1854)
• Autobiography and letters from his childhood until his appointment as H.M. Ambassador at Madrid (vol. 1) (1903)
• Autobiography and letters from his childhood until his appointment as H.M. Ambassador at Madrid. 1903.  (1903)
• Layard Papers digitized at the British Library