Pikić
Pikići vuku poreklo iz triju hercegovačkih sela: Prosjek, Lušnice i Diklići. Jevto Dedijer ih spominje samo u selu Podgrađe, predeo Bišće nedaleko od Blagaja kod Mostara. U selu Prosjeku smatraju se starosedeocima. Iz Prosjeka su se doselili u Lušnice i Pridvorce kod Trebinja. U selu Začula je jedna kuća Pikića, porodice koja se doselila iz Lušnica na ujčevinu u porodice Stanić. Pikića ima i u Trebinju, Dubrovniku, Beogradu, Zagrebu, Sarajevu i Stokholmu u Švedskoj.
Risto Milićević (2005:568) navodi da su se Pikići nekad zvali Kostadinovići, no postoji i drugo predanje koje govori da su se Pikići prezivali Konstantinović. Pošto je Kostadin narodna verzija imena Konstantin, vrlo je verovatno da su ta dva imenska patronimika zapravo jedno te isto prezime. Svi Pikići slave 20. januara svetog Jovana Krstitelja, tj. Jovanjdan, osim začulanskih koji su preuzeli Jeremijevdan 14. maja od Stanića.
U pisanim dokumentima, prezime Pikić se prvi put pojavljuje u dekretu o dodeli zemlje mletačkog generalnog providura Dalmacije i Albanije Danijela Dolfina. U tom dekretu su popisani novi i stari vlasnici zamljišnih parcela u istočnoj Hercegovini nakon Morejskog rata između Osmanskog carstva i Mletačke republike, vođenog od 1684. do 1699. godine. Istoričar Bogumil Hrabak beleži da je 1695. godine: „u selu Raptima i u Rogojeviću (bivšem vlaškom katunu), verovatno susednom naselju, od zemlje Alića Pribinovića predato je u vlasništvo Savi Matijaševu iz sela Pikići (Popovo polje) dva kanapa na lokalitetu zvanom Ćor kod Diklića (vlaha) (257-7')“ (1985:42).
Pikići su pravoslavne veroispovesti i po etničkoj pripadnosti su Srbi.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Bogumil Hrabak, „Zemljišne parcele feudalaca i muslimanskih seljaka u Popovu, Zažablju i Trebinju početkom morejskog rata“, Tribunija, br. 9(1985), str. 31-45.
- Milićević, Risto (2005). Hercegovačka prezimena. Svet knjige. ISBN 978-86-7396-084-5.
