Strujići
Strujići | |
|---|---|
| Administrativni podaci | |
| Država | Bosna i Hercegovina |
| Entitet | Republika Srpska |
| Opština | Trebinje |
| Stanovništvo | |
| — 2013. |  13 |
| Geografske karakteristike | |
| Koordinate | 42° 53′ 57″ S; 18° 00′ 40″ I / 42.89928° S; 18.01113° I |
| Vremenska zona | UTC+1 (CET), ljeti UTC+2 (CEST) |
  Strujići Strujići na karti Bosne i Hercegovine | |
Strujići su je naseljeno mjesto u gradu Trebinje, Republika Srpska, BiH. Prema popisu stanovništva iz 2013. u naselju je živjelo svega 13 stanovnika. Prema popisu stanovništva iz 1991. u naselju je živjelo 50 stanovnika. Naselje je podeljeno međuentitetskom linijom između grada Trebinja i opštine Ravno.
Geografija[uredi | uredi izvor]
Naselje se nalazi u Popovom polju ispod planine Bjelasnice, na magistralnom putu Trebinje-Ljubinje. Pored Bjelasnice, okruženo je i brdima Vranjak i Lipnica.[1] Pošto nema žive vode, kišnica se skuplja u čatrnje.[1]
Naziv[uredi | uredi izvor]
Prema predanju, u vrijeme kada je harala kuga, narod je bježao u predjele u kojima je strujao vazduh.[1] Po tom predanju kuga nikad nije svraćala u Strujiće, te su po tome i dobili ime.[1]
Istorija[uredi | uredi izvor]
Do rekonstrukcije puta 1981. kroz selo je prolazio put Trebinje-Ljubinje, koji je sagradila Austrougarska davne 1903. godine. Pored puta se nalazi crkva Sv. velikomučenice Varvare, koja se smatra jednom od najstarijih crkava u Popovom polju. Sagrađena je početkom 15. vijeka na temeljima starije crkve.[1]
Kultura[uredi | uredi izvor]
U naselju se nalazi hram Srpske pravoslavne crkve posvećen Svetoj velikomučenici Varvari. U narodu je poznata kao Varvarina crkva.[1] Sjedište je parohije za mještane Strujića, Dola, Dodanovića i Koteza. U crkvenoj porti se nalazi i škola, koja je prva srpska škola na ovim prostorima. Austrougarske vlasti su branile učenje ćirilice u državnim školama, tako da su Srbi iz Strujića, Dola, Dodanovića i Koteza dobrovoljnim prilozima napravili školu koja je počela sa radom 1906. godine. U Strujićima je takođe osnovana i prva Sokolska četa, a uz školu je sagrađen i Sokolski dom. Crkva je više puta obnavljana 1883, 1918, 1971. i 2010. godine. Zajedno sa srednjovjekovnom nekropolom, crkva je upisana na listu nacionalnih spomenika Zavoda za zaštitu kulturno istorijskog i prirodnog nasljeđa Republike Srpske.
Spomenik[uredi | uredi izvor]
Pored crkve na seoskom groblju se nalazi spomenik koji je posvećen stradanju 53 Srba koje je ubila austrougarska vojska 24. marta 1917.[1] Spomenik je podignut 24. marta 1957. a obnovljen 24. marta 2009.[1]
Privreda[uredi | uredi izvor]
Stanovništvo se u prošlosti tradicinalno bavilo preciznim klesarstvom i zidarstvom.[1] Poljoprivreda se obavlja na obroncima na kojima se nalaze terasaste parcele pregrađene ručno građenim zidovima koji sprečavaju eroziju.[1] Stanovništvo je u prošlosti ručnim krčenjem kamena i donošenjem zemlje stvaralo obradivo zemljište.[1]
Stanovništvo[uredi | uredi izvor]
U naselju je prema popisu iz 1991. godine živjelo 50 stanovnika srpske nacionalnosti. U selu su nastanjene porodice Vulić, Marić i Boro.
| Nacionalnost[2] | 2013. | 1991. | 1981. | 1971. | 1961. |
| Srbi | 13 | 50 | 109 | 101 | 131 |
| ostali i nepoznato | – | – | 2 | 1 | 1 |
| Ukupno | 13 | 50 | 111 | 102 | 132 |
| Demografija[2] | ||
|---|---|---|
| Godina | Stanovnika | |
| 1961. | 132 | |
| 1971. | 102 | |
| 1981. | 111 | |
| 1991. | 50 | |
| 2013. | 13 | |
Prezimena[uredi | uredi izvor]
- Vulić
- Marić
- Boro
