Brodogradilište
Brodogradilište je veći ili manji pogon za izgradnju i remont brodova i drugih plovnih objekata (podmornica, glisera, poluglisera, bagera, platformi za bušenje nafte, hidrokrilaca, lebdjelica) i tako dalje.
Značajna brodogradilišta u Srbiji i okolnim zemljama[uredi | uredi izvor]
Najveće brodogradilište u Srbiji je brodogradilište Beograd u Novom Beogradu. U susjednim zemljama poznata su sljedeća brodogradišta:
- Hrvatska: 3. maj, Uljanik, Split, Viktor Lenac
- Rumunija: Aker Tulča, Braila, Damen Galati
- Bugarska: BulYard, Ruse, Varna, Burgas.
Istorija[uredi | uredi izvor]
Prvi podaci o pravljenju brodogradilišta potiču iz 4. vijeka prije nove ere u Grčkoj, grad Pirej. Pravljeni su drveni brodovi na kamenim navozima.
U srednjem vijeku značajna su brodogradilišta u Vizantiji, i Veneciji i Đenovi. Dubrovnik od 13. vijeka ima državno brodogradilište, a korčulanska b. su značajna u 15. vijeku zbog obilja šume koja služi kao sirovina za gradnju.
Poslije otkrića Amerike težište brodogradnje je prenijeto na Atlantski okean, i primat preuzimaju Španija, Portugalija, Holandija, Francuska i Engleska.
U 19. vijeku se masovno počinju graditi gvozdeni i čelični brodovi sa parnim mašinama. Zbog razvijene industrije potrebne za proizvodnju i obradu gvožđa, primat preuzima Velika Britanija i krajem 19. vijeka 80% svih čeličnih brodova se proizvodi tamo.
U Drugom svjetskom ratu se uvodi tehnika električnog zavarivanja što omogućuje prelaz na lančanu proizvodnju brodova. Građevni dok zamjenjuje konvencionalni navoz. Stakloplastika se često koristi pri gradnji manjih brodova.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Vojna enciklopedija, Beograd, 1971., knjiga druga, pp. 47.
